اضطراب کودکی پدیده‌ای گذرا نیست و در صورت عدم درمان تا سنین نوجوانی و حتی بزرگسالی ادامه می‌یابد و منجر به بروز مشکلات زیادی می‌شود. حوادث پر‌استرس زندگی، شناخت‌های منفی، دلبستگی نا‌ایمن، ژنتیک، تولد فرزند جدید، ورود به مدرسه و هورمون‌های مترشحه در زمان بلوغ از‌جمله عواملی است که در کودکان و نوجوانان منجر به اضطراب می‌شود.
کودک مضطرب به‌طور افراط‌گونه‌ای به پیامد‌های منفی توجه می‌کند و تغییرات جسمانی زیادی مثل تپش قلب، تعریق، لرزش و... را تجربه می‌کند که ممکن است با علائمی مثل ناخن جویدن، شب‌ادراری و اجتناب و انزوای اجتماعی همراه شود. اضطراب انواع مختلفی دارد و در این یادداشت به اضطراب جدایی می‌پردازیم. اضطراب جدایی به‌طور طبیعی قبل از یک‌سالگی آغاز می‌شود و تا حدود سه سالگی به پایان می‌رسد، اما گاهی به شکل افراط‌گونه‌ای ادامه می‌یابد. در اضطراب جدایی، کودک در مورد هر حادثه‌ای که منجر به جدایی از اشخاص مهم و مورد دلبسته‌اش شود، دچار نگرانی مفرط می‌شود. این ترس بیش از اندازه و نامتناسب با سن رشدی کودک است. هنگام یا قبل از جدایی دچار ناراحتی بیش از حد می‌شود، به‌شدت از تنها ماندن می‌ترسد و کابوس‌های مکرری از جدایی می‌بیند یا تجارب ادراکی غیر‌عادی مثل دیدن مخلوقات ترسناک دارد. از بیرون رفتن و دور شدن از شخص دلبسته‌اش امتناع می‌کند، این ترس گاهی با علائمی مانند تهوع، استفراغ و دل‌درد همراه می‌شود. علائم اضطراب جدایی در کودکان در واقع به این دلیل رخ می‌دهد که کودک در درون خود احساس ناامنی می‌کند. برای بررسی دلایل بروز اضطراب جدایی، نگاهی به زندگی او بیندازید و ببینید چه چیزی تعادل زندگی او را برهم می‌زند.
