خلاصه این مکتب در یک جمله: ما به اندازه کافی باهوش نیستیم، بنابراین نیاز داریم عامدانه آزادیِ انتخاب خودمان را از طریق قواعد محدود کنیم. مکتب رفتارگرایی به این دلیل این گونه نامیده می شود که می کوشد رفتارهای انسانی را آن گونه که واقعا هستند مدل سازی کند و این فرض غالب نئوکلاسیکی را رد می کند که انسان ها همیشه به روشی عقلانی و خودخواهانه عمل می کنند. این مکتب این رویکرد را به مطالعه نهادها و سازمان های اقتصادی بسط می دهد؛ برای مثال، بهترین روش سازماندهی یک بنگاه چیست یا چگونه باید مقررات مالی را تنظیم کرد. از این رو، این مکتب قرابتی بنیادی و در مواردی هم پوشانی هایی با مکتب نهادگرایی دارد. مکتب رفتارگرا جوان ترین مکتب اقتصاد است که ما تاکنون بررسی کرده ایم؛ اما در عین حال، قدیمی تر از آن است که بیشتر افراد فکر می کنند. این مکتب اخیرا از طریق رشته های مالیه رفتاری و اقتصادی آزمایشگاهی در حال تبدیل شدن به رشته ای غالب است. اما خاستگاه های این مکتب به دهه های 1940 و 1950 و به ویژه به کارهای هربرت سایمون (1960- 2001)، برنده نوبل اقتصاد بر می گردد.