مطالعات اخیر نشان می‌دهد به اشتراک گذاشتن محتوای آنلاین حتی وقتی منتشرکننده آن را نخوانده باشد آگاهی خیالی (تصوری که فرد از میزان دانایی‌اش درباره‌ی یک موضوع دارد) را افزایش می‌دهد، اما لزوماً تاثیری بر آگاهی واقعی (میزان آگاهی واقعی فرد درباره‌ی یک موضوع) نمی‌گذارد. این تاثیر زمانی که شرکت‌کنندگانِ آزمایش محتوا را به صورت خودخواسته به اشتراک گذاشتند، قوی‌تر شد؛ یعنی زمانی که به اشتراک‌گذاری به صورت فردی و در ارتباط با افراد آشنا انجام شد.
محققان دریافتند افرادی که آگاهی خیالی آن‌ها به این روش افزایش یافت نه تنها خودشان را درباره‌ی موضوع آگاه‌تر دانستند بلکه در عمل نیز طوری رفتار کردند که انگار واقعاً آگاهی بیشتری دارند. نتایج این مقاله در مجله Consumer Psychology منتشر شد.
انسان‌ها موجوداتی اجتماعی هستند و تعاملات اجتماعی، ادراکات آن‌ها درباره‌ی خودشان را شکل می‌دهد. هویت ما در تعاملات ما با دیگران ساخته می‌شود و به اشتراک گذاشتنِ اطلاعات درباره‌ی خودمان جنبه مهمی از چنین تعاملاتی است. بخشی از اهمیت این موضوع ناشی از این حقیقت است که «آگاهی» در جامعه‌ی انسانی به سمت مختص شدن و گسترش یافتن میان اعضای جامعه گرایش دارد. هیچ فردی به تنهایی همه‌چیزدان نیست و آگاهی درباره‌ی اینکه «چه کسی چه چیزی را می‌داند» برای توانایی عملکرد ما به عنوان یک جامعه بسیار مهم است.
بخش زیادی از این آگاهی از طریق به اشتراک‌گذاری اطلاعات به دست می‌آید، به بیان دیگر به اشتراک‌گذاری دلالت بر آگاهی دارد. اما در عصر دیجیتال، بسیاری از تعاملات اجتماعی از طریق رسانه‌های اجتماعی صورت می‌گیرد، جایی که اطلاعات را می‌توان «بدون آگاهی» از آن‌ها به اشتراک گذاشت. ما می‌توانیم اطلاعات را بدون دانستن محتوایی که به اشتراک می‌گذاریم در رسانه‌های اجتماعی منتشر کنیم. آیا چنین به اشتراک گذاشتنی، آگاهی واقعی را هم افزایش می‌دهد؟
آدریان اِف. وارد نویسنده‌ی این مطالعه و دو نفر از همکارانش برای کشف اینکه به اشتراک‌گذاریِ محتوا در رسانه‌های اجتماعی چگونه بر آگاهی خیالی فرد درباره‌ی موضوع به‌اشتراک‌گذاشته‌شده اثر می‌گذارد، مجموعه‌ای از دو مطالعه‌ی راهنما و هفت مطالعه‌ی اصلی انجام دادند. هدف آن‌ها این بود که بدانند درک ما از اینکه چقدر درباره‌ی یک موضوع می‌دانیم متاثر از به اشتراک‌گذاری مطالب درباره‌ی آن موضوع در رسانه‌های اجتماعی است و چه عواملی میزان قدرتمندی این تاثیر را تعیین می‌کنند.
گروهی از شرکت‌کنندگان از طریق پلتفورم‌های Mechanical Turk (MTurk) و Prolific Academic انتخاب شدند و گروهی دیگر دانشجویان دوره‌ی لیسانس یک دانشگاه بزرگ در آمریکای شمالی بودند. شمار شرکت‌کنندگانِ هر مطالعه بین ۹۸ نفر در مطالعه‌ی اول تا ۹۰۴ نفر در نخستین مرحله از مطالعه‌ی دوم بود. این مطالعات شامل مجموعه‌ای از موقعیت‌های به دقت طراحی‌شده می‌شد که در آن‌ها مطالب متنیِ مختلف در اختیار شرکت‌کنندگان قرار گرفت و از آن‌ها خواسته شد این مطالب را پس از خواندن با درجات مختلف یا بدون خواندن به اشتراک بگذارند.
پس از این پروسه، محققان آگاهی خیالی شرکت‌کنندگان را درباره مطالب ارزیابی کردند به این صورت که از آن‌ها خواستند درباره‌ی میزان آگاهی‌شان درباره‌ی موضوعِ به اشتراک‌گذاشته‌شده در قیاس با دیگران صحبت کنند. آگاهی واقعی نیز به این صورت ارزیابی شد که از آن‌ها خواستند به پرسش‌های چندگزینه‌ای درباره‌ی آن موضوع پاسخ دهند.
نتایج مطالعاتِ راهنما تایید کرد که مردم گاهی‌اوقات در رسانه‌های اجتماعی پست‌هایی را به اشتراک می‌گذارند و تمایل دارند افرادی که موضوعی را پست می‌کنند دارای آگاهی بیشتری درباره‌ی آن موضوع بدانند. مطالعه ۱ نشان داد به اشتراک گذاشتن یک مقاله‌ی آنلاین با افزایشِ آگاهی خیالی ارتباط دارد، اما ربطی به آگاهی واقعی ندارد. محققان نتیجه گرفتند این ناهمبستگی میان آگاهی خیالی و واقعی نشان‌دهنده این است که از رابطه‌ی مثبت میان به اشتراک گذاشتن و آگاهی خیالی نمی‌توان نتیجه گرفت که به‌اشتراک‌گذارنده‌ها آگاهی بیشتری از خوانندگان محتوا دارند.
محققان مطالعۀ ۲ را با این هدف طراحی کردند که بدانند آیا به اشتراک گذاشتن، آگاهی خیالی را افزایش می‌دهد یا خودِ افرادی که آگاهی خیالی دارند تمایل بیشتری به انتشار مطالب دارند. نتایج نشان داد که در واقع به اشتراک گذاشتن در رسانه‌های اجتماعی است که منجر به افزایش آگاهی خیالی می‌شود.
مطالعه‌های ۵-۳ نیز نشان داد به اشتراک گذاشتن محتوا زمانی آگاهی خیالی را افزایش می‌دهد که به شکل آزاد انتخاب شده باشد (برخلاف اجبار یا دستورِ به اشتراک گذاشتن)، یعنی زمانی که مطالب با دوستان نزدیک به اشتراک گذاشته می‌شود (برخلاف غریبه‌ها) و زمانی که هویت فردِ منتشرکننده‌ی پست برای دیگران شناخته‌شده است. در نهایت، مطالعه ۶ تایید کرد که شرکت‌کنندگان پس از به اشتراک گذاشتن محتوا، نه تنها می‌گویند آگاه‌تر هستند بلکه در عمل طوری رفتار می‌کنند که انگار واقعاً آگاه‌تر هستد.
با این که این سری از مطالعات، مکانیسم‌های روانی مهم و زیربناییِ آگاهی خیالی را مشخص کرد، به عقیده‌ی محققان در مطالعات آتی می‌توان روی بررسی محرک‌های بیشتر و عواقب ناشی از احساس آگاهی خیالی تمرکز کرد.
انسان‌ها موجوداتی اجتماعی هستند و تعاملات اجتماعی، ادراکات آن‌ها درباره‌ی خودشان را شکل می‌دهد. هویت ما در تعاملات ما با دیگران ساخته می‌شود و به اشتراک گذاشتنِ اطلاعات درباره‌ی خودمان جنبه مهمی از چنین تعاملاتی است. بخشی از اهمیت این موضوع ناشی از این حقیقت است که «آگاهی» در جامعه‌ی انسانی به سمت مختص شدن و گسترش یافتن میان اعضای جامعه گرایش دارد. هیچ فردی به تنهایی همه‌چیزدان نیست و آگاهی درباره‌ی اینکه «چه کسی چه چیزی را می‌داند» برای توانایی عملکرد ما به عنوان یک جامعه بسیار مهم است.
بخش زیادی از این آگاهی از طریق به اشتراک‌گذاری اطلاعات به دست می‌آید، به بیان دیگر به اشتراک‌گذاری دلالت بر آگاهی دارد. اما در عصر دیجیتال، بسیاری از تعاملات اجتماعی از طریق رسانه‌های اجتماعی صورت می‌گیرد، جایی که اطلاعات را می‌توان «بدون آگاهی» از آن‌ها به اشتراک گذاشت. ما می‌توانیم اطلاعات را بدون دانستن محتوایی که به اشتراک می‌گذاریم در رسانه‌های اجتماعی منتشر کنیم. آیا چنین به اشتراک گذاشتنی، آگاهی واقعی را هم افزایش می‌دهد؟
آدریان اِف. وارد نویسنده‌ی این مطالعه و دو نفر از همکارانش برای کشف اینکه به اشتراک‌گذاریِ محتوا در رسانه‌های اجتماعی چگونه بر آگاهی خیالی فرد درباره‌ی موضوع به‌اشتراک‌گذاشته‌شده اثر می‌گذارد، مجموعه‌ای از دو مطالعه‌ی راهنما و هفت مطالعه‌ی اصلی انجام دادند. هدف آن‌ها این بود که بدانند درک ما از اینکه چقدر درباره‌ی یک موضوع می‌دانیم متاثر از به اشتراک‌گذاری مطالب درباره‌ی آن موضوع در رسانه‌های اجتماعی است و چه عواملی میزان قدرتمندی این تاثیر را تعیین می‌کنند.
گروهی از شرکت‌کنندگان از طریق پلتفورم‌های Mechanical Turk (MTurk) و Prolific Academic انتخاب شدند و گروهی دیگر دانشجویان دوره‌ی لیسانس یک دانشگاه بزرگ در آمریکای شمالی بودند. شمار شرکت‌کنندگانِ هر مطالعه بین ۹۸ نفر در مطالعه‌ی اول تا ۹۰۴ نفر در نخستین مرحله از مطالعه‌ی دوم بود. این مطالعات شامل مجموعه‌ای از موقعیت‌های به دقت طراحی‌شده می‌شد که در آن‌ها مطالب متنیِ مختلف در اختیار شرکت‌کنندگان قرار گرفت و از آن‌ها خواسته شد این مطالب را پس از خواندن با درجات مختلف یا بدون خواندن به اشتراک بگذارند.
پس از این پروسه، محققان آگاهی خیالی شرکت‌کنندگان را درباره مطالب ارزیابی کردند به این صورت که از آن‌ها خواستند درباره‌ی میزان آگاهی‌شان درباره‌ی موضوعِ به اشتراک‌گذاشته‌شده در قیاس با دیگران صحبت کنند. آگاهی واقعی نیز به این صورت ارزیابی شد که از آن‌ها خواستند به پرسش‌های چندگزینه‌ای درباره‌ی آن موضوع پاسخ دهند.
نتایج مطالعاتِ راهنما تایید کرد که مردم گاهی‌اوقات در رسانه‌های اجتماعی پست‌هایی را به اشتراک می‌گذارند و تمایل دارند افرادی که موضوعی را پست می‌کنند دارای آگاهی بیشتری درباره‌ی آن موضوع بدانند. مطالعه ۱ نشان داد به اشتراک گذاشتن یک مقاله‌ی آنلاین با افزایشِ آگاهی خیالی ارتباط دارد، اما ربطی به آگاهی واقعی ندارد. محققان نتیجه گرفتند این ناهمبستگی میان آگاهی خیالی و واقعی نشان‌دهنده این است که از رابطه‌ی مثبت میان به اشتراک گذاشتن و آگاهی خیالی نمی‌توان نتیجه گرفت که به‌اشتراک‌گذارنده‌ها آگاهی بیشتری از خوانندگان محتوا دارند.
محققان مطالعۀ ۲ را با این هدف طراحی کردند که بدانند آیا به اشتراک گذاشتن، آگاهی خیالی را افزایش می‌دهد یا خودِ افرادی که آگاهی خیالی دارند تمایل بیشتری به انتشار مطالب دارند. نتایج نشان داد که در واقع به اشتراک گذاشتن در رسانه‌های اجتماعی است که منجر به افزایش آگاهی خیالی می‌شود.
مطالعه‌های ۵-۳ نیز نشان داد به اشتراک گذاشتن محتوا زمانی آگاهی خیالی را افزایش می‌دهد که به شکل آزاد انتخاب شده باشد (برخلاف اجبار یا دستورِ به اشتراک گذاشتن)، یعنی زمانی که مطالب با دوستان نزدیک به اشتراک گذاشته می‌شود (برخلاف غریبه‌ها) و زمانی که هویت فردِ منتشرکننده‌ی پست برای دیگران شناخته‌شده است. در نهایت، مطالعه ۶ تایید کرد که شرکت‌کنندگان پس از به اشتراک گذاشتن محتوا، نه تنها می‌گویند آگاه‌تر هستند بلکه در عمل طوری رفتار می‌کنند که انگار واقعاً آگاه‌تر هستد.
با این که این سری از مطالعات، مکانیسم‌های روانی مهم و زیربناییِ آگاهی خیالی را مشخص کرد، به عقیده‌ی محققان در مطالعات آتی می‌توان روی بررسی محرک‌های بیشتر و عواقب ناشی از احساس آگاهی خیالی تمرکز کرد.
منبع: Psypost
مترجم: زهرا ذوالقدر
مترجم: زهرا ذوالقدر
مرجع : میگنا به نقل از فرادید
