حضرت امیرالمومنین علی (ع):
«اخْتَارَهُ مِنْ شَجَرَةِ الْأَنْبِیَاءِ وَ مِشْکَاةِ الضِّیَاءِ وَ ذُؤَابَةِ الْعَلْیَاءِ وَ سُرَّةِ الْبَطْحَاءِ وَ مَصَابِیحِ الظُّلْمَةِ وَ یَنَابِیعِ الْحِکْمَةِ
طَبِیبٌ دَوَّارٌ بِطِبِّهِ قَدْ أَحْکَمَ
مَرَاهِمَهُ وَ أَحْمَى مَوَاسِمَهُ یَضَعُ ذَلِکَ حَیْثُ الْحَاجَةُ إِلَیْهِ مِنْ
قُلُوبٍ عُمْیٍ وَ آذَانٍ صُمٍّ وَ أَلْسِنَةٍ بُکْمٍ مُتَتَبِّعٌ بِدَوَائِهِ مَوَاضِعَ
الْغَفْلَةِ وَ مَوَاطِنَ الْحَیْرَة»
(نهج البلاغه ، خطبه 108)
«خداوند ، پیامبر صلّى اللّه علیه و آله و سلّم را از درخت تنومند پیامبران، از سرچشمه نور هدایت، از جایگاه بلند و بی مانند، از سرزمین بطحاء (سرزمین بطحا، بین دو کوه ابو قیس و احمر را مىگفتند که محل زندگى قریش بود.)، از چراغ هاى بر افروخته در تاریکى ها، و از سر چشمه هاى حکمت برگزید. پیامبر صلّى اللّه علیه و آله و سلّم طبیبى است که براى درمان بیماران سیّار است. مرهم هاى شفا بخش او آماده، و ابزار داغ کردن زخمها را گداخته. براى شفاى قلبهاى کور و گوشهاى ناشنوا و زبانهاى لال، آماده، و با داروى خود در پى یافتن بیماران فراموش شده و سرگردان است.»
