سال‌هاست که علی حاتمی تبدیل به بخش مهم و جدا ناپذیری از سینمای ایران
تبدیل شده است. کارگردانی که در طول دوران کاری‌اش رنج ها کشید، چه از سوی
مدیران سینما و تلویزیون و چه از جانب منتقدان. کارگردانی که در زمان حیاتش
کمتر کسی قدر او را دانست و تنها زمانی که سینمای ایران خیلی زود و در 15
آذر ماه 1375 او را از دست داد ناگهان همه فهمیدند چه خلا بزرگی در سینمای
بومی و شاعرانه ایران پدید آمده است. خلایی که هر چه از سالمرگ او گذشت
بیشتر عیان شد.
حالا نبود علی حاتمی که سرطان امانش نداد به 21 سال رسیده و هر سال که می‌گذرد ارج و قرب آثاری چون «هزاردستان»، «مادر»، «سوته دلان»، «دلشدگان»، «حسن کچل»، «طوقی»، «سلطان صاحبقران»، «کمال الملک» و «حاجی واشنگتن» بیشتر و بیشتر می‌شود و حسرت نبودن او در سینمای امروز ایران عمیق‌تر.
حالا نبود علی حاتمی که سرطان امانش نداد به 21 سال رسیده و هر سال که می‌گذرد ارج و قرب آثاری چون «هزاردستان»، «مادر»، «سوته دلان»، «دلشدگان»، «حسن کچل»، «طوقی»، «سلطان صاحبقران»، «کمال الملک» و «حاجی واشنگتن» بیشتر و بیشتر می‌شود و حسرت نبودن او در سینمای امروز ایران عمیق‌تر.
درباره علی حاتمی صدها مقاله نوشته شده، چندین کتاب تالیف شده، بازیگران و منتقدان و همکارانش ده‌ها مصاحبه ریز و درشت متعددی در رثای او و جای خالی‌اش انجام داده‌اند و هر کدام به سبک و ادبیات خودشان حاتمی را تعریف کرده اند. عزت اله انتظامی می گوید: «بدبختانه هیچ هنرمندی در سال های بعد از او نتوانست جانشین او شود. هیچ نویسنده و کارگردانی نتوانست نظم و نثری که او در فیلم هایش داشت را تکرار کند.».
