خودکشی پاسخ دایمی به یک مشکل زودگذر است، اما فرد یک روزه به این تصمیم نرسیده و زمینه چنین اقدامی از مدت ها پیش در فکر و ذهن فرد شکل گرفته است و گاهی یک محرک می تواند سبب اجرایی شدن آن شود.
این روزها خبرهای عجیبی درباره مرگ خودخواسته افراد می خوانیم. در گوشه ای از کشور پدری پس از قتل عام خانواده اش، جان خود را نیز می گیرد و در گوشه ای دیگر مرگ مشکوک فردی سرشناس مردم را در شوک فرو می برد.
نوجوان خانواده که تا قبل از سن بلوغ هرروز اتاقش را مرتب می‌کرد با ورود به بحران نوجوانی،دیگر کارهای قبلی را تکرار نمی کند. هیچ‌چیز را سر جای خودش قرار نمی‌دهد، اتاقش مثل بازار شام است؛ از کتاب‌های درهم‌وبرهم و بسته‌های خالی چیپس و پاستیل گرفته تا لباس‌هایی که روی تخت افتاده، هرچه فکرش را بکنید در اتاقش پیدا می‌شود اما مسئله اینجاست شما به‌عنوان والدین نمی‌توانید این موضوع را رفع کنید چون یا به حرفتان گوش نمی‌دهد یا ممکن است پرخاشگری کند و به شما بگوید: «اتاق خودم است». پس چه باید کرد؟
*** اتاق شلوغ، نماد دوره نوجوانی
«اتاق بهم ریخته و آشفته» نماد دوران نوجوانی است. معمولاً در اوایل نوجوانی (سال‌های 9 تا 13) به دلیل تغییرات رشدی، نوجوان دچار سردرگمی درونی و آشفتگی بیرونی می‌شود و این مسئله به‌سرعت توجه والدین را به خود جلب می‌کند. اتاق درهم‌ریخته و شلوغ برای والدین می‌تواند توهین و بی‌احترامی به نظم و قوانین خانه باشد، درحالی‌که چنین اتاقی ازنظر نوجوان نشان‌دهنده «آزادی شخصی» برای زندگی بر اساس شرایط خودش است. نوجوان می‌گوید: «این اتاق من است و من باید آزاد باشم که هر طور که می‌خواهم زندگی کنم!» والدین پاسخ می‌دهند: «اشتباه نکن! این خانه ما است و تو باید طبق استانداردهای نظم خانواده که ما تعیین کرده‌ایم، زندگی کنی!» بنابراین، این اختلاف‌نظر زمینه بگومگو و مشاجره بین والدین و نوجوان را فراهم می‌کند اما سؤال اینجاست که چرا نوجوان به خودش حق می‌دهد که در اتاق خودش نامنظم باشد؟
بسیاری از مردم فکر می کنند که شریک زندگی باید در زمینه درون گرایی و برون گرایی با یکدیگر مطابقت داشته باشند. آنها فکر می کنند درون گراها باید برون گراتر شوند یا برون گراها باید درون گراتر شوند. اما، این لزوما درست نیست!
همه مادر و پدرها دوست دارند، بچه هایشان مفهوم عدالت را یاد بگیرند و مصادیق آن را در زندگی شان عملی کنند. اما شاید این مفهوم نسبت به مفاهیم دیگر قدری آموزشش دشوار به نظر برسد.
کودکان به طور حدودی از سن چهار سالگی مفاهیم اخلاقی را درک می کنند. به طوریکه اگر به آنها نسبت به سایر خواهر و برادرها بی توجهی کنید، ناعدالتی را حس می کنند و نسبت به آن واکنش نشان می دهند اما در این سنین چون خودمحور هستند تنها بی عدالتی را نسبت به خودشان تشخیص می دهند. از هشت سالگی به بعد، مفهوم عدالت نیز در آنها از آن حالت خودمحوری صرف خارج شده و به محیط اطراف و افراد دیگر کشیده می شود و به لحاظ اجتماعی نیز می توانند این مفهوم اخلاقی را درک کنند.
