سایت تخصصی روانشناسی

امروز، در سالروز رحلت کریمه اهل‌بیت(ع)، حضرت فاطمه معصومه(س) این ستون را به سروده زیبایی از شاعر متعهد کشورمان آقای قاسم صرافان اختصاص می‌دهیم.
***
«موسی» که دید حال و هوایت، دادت به دست‌های «رضا»یت
اشکی نشست گوشه چشمش، تا «فاطمه» زدند صدایت
از جنس‌ آسمانی و نوری، از چشم باز پنجره دوری
بین برادران غیوری، خورشید هم ندیده ردایت
رنج سفر برای تو آسان، شب از قبیله تو هراسان
شد قبله دل تو خراسان، ای عطر دوست قبله نمایت!
من تشنه‌ای رسیده به دریا، با آرزوی دیدن «زهرا»
دربان! بگو ملیکه قم را: از راه آمده‌ست گدایت
کنج ضریح سر بگذارد، بال و پری اگرچه ندارد
دل را به دست تو بسپارد، تا پر دهی به سمت خدایت
لبخند شهر تو نمکین است، قم قلب مهربان زمین است
ما هرچه داشتیم همین است: جان‌های ما، «کریمه»! فدایت
ای دختر یگانه مادر! ای جویباری از دل کوثر!
مثل «علی» نیامده دیگر، کو همسری به شأن سرایت؟
می‌بارد از ضریح تو رحمت، از آسمان اسم تو عصمت،
از «اشفعی لنا»ی تو «جنت»، وا شد به روی ما، به دعایت
این شاعرت دلش شده آهو، آهو اسیر شهر و هیاهو
اذن زیارتی بده بانو! این شعر را نخوانده برایت

منبع: کیهان-مشرق

سالروز ولادت پیامبر گرامی اسلام بهانه ای است تا ازاشعار فراوان درستایش حضرت محمد (ص) یاد شود که در دیوان غالب شاعران بزرگ پارسی ثبت شده و نمونه های فراوان می توان به دست داد چه از فردوسی چه سعدی چه مولانا و چه نظامی و چه دیگران.


در زمانه ما اما یکی با بقیه متفاوت است و ده ها سال است که حس و حال خاصی به همه می دهد.

در شعر معاصر سروده سیاوش کسرایی که  آن رابه صورت ترانه   فرهاد مهراد خوانده  در ذهن و زبان مردم سخت آشنا و شیرین نشسته است. حال آن که نه سیاوش کسرایی و نه فرهاد مهراد چندان با این مضامین شناخته نمی‌شدند.

عنوان این شعر و ترانه «وحدت» است اما به «والا پیام دار» شهرت یافته است:

الَّذِینَ یُنفِقُونَ فِی السَّرَّاء وَالضَّرَّاء وَالْکَاظِمِینَ الْغَیْظَ وَالْعَافِینَ عَنِ النَّاسِ وَاللّهُ یُحِبُّ الْمُحْسِنِینَ                                                         

﴿آل عمران ۱۳۴﴾

آنهایی که از مال خود در حال وسعت و تنگدستی انفاق می کنند و خشم خود را فرو می برند و از بدی مردم در می گذرند(چنین کسانی نیکو کارند)و خدادوستدار نیکوکاران است.

 

 

این شعر زیبا سروده استاد وحید امینایی است و به نقل از ایشان:

" در زمانی که به تدریس در پایه های اول تا پنجم ابتدائی با هم (5 پایه )  مشغول بودم ، این احساس را پیدا کردم که بچه ها آدم های بزرگی هستند در اندازه های کوچک که باید آنها را کشف کرد."

 

با محبت شاید، با خشونت هرگز

سخت آشفته و غمگین بودم…
به خودم می گفتم:
بچه ها تنبل و بد اخلاقند
دست کم می گیرند
درس ومشق خود را…
باید امروز یکی را بزنم، اخم کنم
و نخندم اصلا
تا بترسند از من
و حسابی ببرند…
خط کشی آوردم،
درهوا چرخاندم...
چشم ها در پی چوب، هرطرف می غلطید
مشق ها را بگذارید جلو، زود، معطل نکنید !

 حریرِ سبز ضریحت، تفاخرِ قوهاست

دلیل اصلی کوچِ همه پرستوهاست

وَ آبشار پُر از مهربانیت بی شک

* * *
روزی که شد به نیزه سر آن بزرگوار
خورشید سربرهنه برآمد ز کوهسار
موجی به جنبش آمد و برخاست کوه
ابری به بارش آمد و بگریست زار زار

بی تو به سامان نرسم ، ای سر و سامان همه تو ای به تو زنده همه من ، ای به تنم جان همه تو