ماه رمضان، ماه روزه و قرآن و عبادت است و در این ایام بیش از هر زمانی سراغ قرآنهای خود میرویم و جزء به جزء میخوانیم. سالهاست که بیشتر ما قرآن را با خط عثمان طه میشناسیم و با اینکه شاید خواندن قرآن به این خط برای ما مشکل باشد، باز رایجترین قرآنی که در دست قرآنخوانها میبینیم، با همین کتابت است.
دهم رمضان، سالروز وفات حضرت امالمومنین خدیجه سلام الله علیهاست؛ مناسبتی که اشعار گوناگونی از شعرای آئینی به آن اختصاص دارد و هر شاعری به مقتضای نگاه خود، عرض ادبی به ساحت این بانوی مکرّم دارد.
امروز روز رحلت ام المؤمنین، حضرت خدیجه کبری(س) است؛ بزرگبانویی که در سالهای آغازین انقلاب نبوی حضور فعال و فداکارانهای داشت و متأسفانه ظلم ظالمان و نیز دست اجل فرصتی بیشتر برای خدمت به اهداف الهی نبی مکرم(ص) به آن بانوی مکرمه را نداد.
مهر خوبان دل و دین از همه بی پروا برد
رخ شطرنج نبرد آنچه رخ زیبا برد
تو مپندار که مجنون سر خود مجنون گشت
از سَمَک تا به سمایش کشش لیلا برد
شاعران آیینی قم و همچنین مراجع تقلید در قالب شعر و سروده ارادت خود را به محضر امام عصر حضرت بقیة الله الاعظم(عج) ارائه کردهاند.
طلوع خاتم معصومین و امام آخرین، حضرت بقیةالله الاعظم(عج) ارواحنا فداه، در ادبیات ایران زمین، نمودی بارز دارد و در این بین شاعران شهر مقدس قم نیز در این قافله، دستی بر آتش دارند و حتی برخی از مراجع معظم تقلید نیز در اینباره، طبع لطیف خود را در ابیاتی تقدیم کردهاند.
یکی از این مراجع عالیمقام، آیتالله صافی گلپایگانی است.
زمانی نه چندان دور، مرحوم استاد قیصر امین پور، شعری برای حضرت حجت(عج) سرود که سه بیت طلیعه آن، چنین است: