سایت تخصصی روانشناسی

زمانی که فردی عصبی و افسرده است یا مشکل های روانی دیگری دارد، علائم معمولا برای هفته ها، ماه ها یا حتی سال ها یکنواخت باقی می ماند. با این حال افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی ممکن است حملات عاطفی قوی را در عرض چند ساعت داشته باشند و بعد این حالت خاموش شود و دوباره بروز کند. این اختلال روانی جدی است و به درمان نیاز دارد چون می تواند بر روابط، عملکرد شغلی و حتی زندگی شخصی فرد تاثیر بگذارد و آن را مختل کند، اما خیلی ها ممکن است درست ندانند که علائم و نشانه های این اختلال شخصیت کدام است. اگر این نشانه ها را نمی شناسید، شما را با آنها آشنا می کنیم.

روابط  عاطفی ناپایدار

یکی از علائم اصلی اختلال شخصیت مرزی این است که فرد روابط عاطفی فرار و ناپایدار حتی با خانواده و دوستان نزدیکش دارد. افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی به سرعت از احترام شدید و عشق فراوان به طرف مقابل تغییر موضع می دهند و نفرت و عصبانیت را جایگزین آن می کنند و دائم در این 2 حالت در نوسان هستند. هر جدایی یا تغییر در برنامه روزمره و قابل انتظار می تواند یک واکنش شدید و احساس طردشدگی در فرد دچار اختلال شخصیت مرزی ایجاد کند.

من اغلب بی دلیل دچار استرس می شوم و نمی دانم چطور باید با این شرایط کنار بیایم و شرایط را کنترل کنم؟

 

تفکر: بهترین راه برای کنترل این استرس های بی دلیل، تفکر در مورد آنهاست. خوب است دراین مواقع از خود سوال کنید "چرا من اضطراب دارم؟ آیا این مسئله تا این حد تنش برانگیز است و اهمیت دارد؟ اگر من اضطراب نداشته باشم چه می شود؟ آیا اضطراب من نتیجه بهتری ایجاد میکند؟ "

باور غلط: سخت کار کردن باعث از بین رفتن افسردگی می‌شود

باور غلط: افسردگی یک بیماری واقعی نیست

پیدا کردن مقالاتی درباره ی عادات خوب یا شعارهای انگیزشی افراد موفق کار سختی نیست. اما چنین مقالاتی با تمام جذابیت و فوایدی که دارند، تنها نیمی از داستان را روایت می کنند. بسیاری از مردم آنها را می خوانند و به جای آنکه الهام بگیرند احساس شکست و سرافکندگی پیدا می کنند و مدام با خود می گویند «من هیچوقت نمی توانم مثل آنها باشم. آنها خیلی متعهد تر از من هستند». به این می گویند گفتگوی درونی منفی نگرانه. همه ی ما هر از گاهی چنین گفتگوهایی با خودمان داریم.

گوی برقراری ارتباط ما با دیگران تحت‌تأثیر چیزهایی است که در بچگی از خانواده‌ی خود یاد گرفته‌ایم. بررسی اینکه چقدر به شیوه‌ی ارتباط برقرار‌کردن با دیگران دقت می‌کنیم و آیا به الگوی نسبتاً ثابت برای ارتباط برقرار‌کردن با افراد تأثیرگذار زندگی‌مان پی برده‌ایم و اینکه چقدر این الگو تحت‌تأثیر آموخته‌های کودکی‌مان خواهد بود