ماه‌ها زندگی کردن با دلتنگی و غم و غصه‌ها، حسرت‌ها و یک عالم آه برای هیچ‌کدام از ما در سالی که گذشت آسان نبود. آن‌قدر پارسال افسوس روی هم تلنبار کرده‌ایم که برای سال‌های سال بس‌مان است.
سال ۹۹ حال خیلی‌هایمان خوب نبود و سلامت روان خیلی‌هایمان با مخاطرات مختلف تهدید می‌شد. اما هرچه بود گذشت و روزگار، سال ۱۳۹۹ را به سال ۱۴۰۰ تبدیل کرد؛ دست‌به‌دست‌شدنی که به ما یاد می‌دهد نباید در گذشته بمانیم و مخصوصا نباید تلخی‌های کهنه را به سال جدید بیاوریم اما در این گذشته نماندن و کوله‌بار غم و غصه را بر دوش نگرفتن تکنیک‌ها و راهکارهایی دارد که سه روانشناس در گفت‌وگو با ما به تعدادی از آنها که عملی‌ترند اشاره کرده‌اند تا بلکه امسال که هنوز بوی نویی می‌دهد، برایمان شیرین‌تر و آسان‌تر بگذرد.
زندگانی کنیم نه زنده‌مانی
تقی ابوطالبی احمدی، روانشناس تربیتی: بیماری کرونا را باید واقعیتی درجامعه انسانی دانست. این بیماری نه‌تنها سلامت جسم افراد را تحت تاثیر قرار می‌دهد بلکه سلامت روان آنها را نیز هدف می‌گیرد؛ چه آنهایی که خودشان یا عضوی از خانواده‌شان درگیر شدند و چه آنهایی که مبتلا نشدند ولی از تبعات این بیماری مصون نماندند. طبق اعلام سازمان بهداشت جهانی، تنش‌ها و فشارها عامل ۸۰درصد بیماری‌های جسمی- روانی است و همان‌طور که همه می‌دانیم شیوع کرونا به‌واسطه همه پیامدهای اقتصادی و اجتماعی که داشته و دارد از این امر مستثنا نیست. انسان موجودی اجتماعی است اما کرونا سبب شد تا از اجتماع و روابط اجتماعی جدا شود و در نتیجه فشارهای روانی زیادی را متحمل شود.
