فلوشیپ روانپزشکی کودک و نوجوان با بیان اینکه کودکان مبتلا به بیماری اوتیسم، کودکانی متفاوت با نیازهای ویژه هستند، تاکید کرد: اوتیسم با عقب ماندگی ذهنی تفاوت دارد و این تصور که هر کودک طیف اوتیسم به عقب ماندگی ذهنی مبتلا است، تصوری نادرست است. دکتر کتایون خوشابی روز جمعه در گفت و گو با ایرنا افزود: اوتیسم و عقب ماندگی ذهنی با هم ارتباط مستقیم ندارند؛ دو سوم کودکان اوتیسم درجاتی از کم توانی ذهنی دارند اما یک سوم آنها می توانند هوش نرمال و حتی فراتر از نرمال داشته باشند.
وی افزود: برخی کودکان طیف اوتیسم توانمندی های خاصی دارند به گونه ای که برخی از آنها نمی توانند درست صحبت کنند اما می توانند کتاب و روزنامه بخوانند؛ بنابراین اینکه بگوییم هر کودک مبتلا به اوتیسم مبتلا به کم توانی یا عقب ماندگی ذهنی است، کاملا اشتباه است.

اوتیسم Autism را همچنین نوعی اختلال رشدی از نوع روابط اجتماعی تعریف می کنند که با رفتارهای ارتباطی و کلامی غیرطبیعی مشخص می شود.

به مناسب روز جهانی اتیسم

وانبخشی کودکان «اوتیستیک» نیازمند کار شبانه روزی است

گفت وگو با مدیر مرکز ساماندهی اختلالات اوتیستیک

نویسنده: مریم کشاورز

اوتیسم اختلالی نورولوژیکی با علائم روانشناختی است که مشخصه اصلی آن اختلال در برقراری روابط اجتماعی است. از میزان شیوع این بیماری در کشور اطلاعات دقیقی در دست نیست اما در منابع خارجی نرخ شیوع از یک در 150 کودک یا حتی 4 در 10هزار کودک ذکر شده است. دکتر «حمیدرضا پوراعتماد» مدیر مرکز ساماندهی درمان و توانبخشی اختلالات اوتیستیک در گفت وگوی زیر بر این بیماری کمتر شناخته شده پرتو می افکند.

بیماری اوتیسم بیماری ای است که قبل از سه سالگی ظاهر می شود و بعضی از کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است علاقه ای به در آغوش گرفتن نداشته باشند یا بعضی از آن ها ممکن است بچه های «خوبی» باشند، آرام دراز می کشند، به ندرت گریه می کنند و بیش از حد می خوابند. ولی بعضی از آن ها ممکن است بدون هیچ علت واضحی جیغ و گریه کنند.

 کودک مبتلا به اوتیسم توجه کمتری به تحریکات اطرافیان نشان می دهد، در نگاه کردن و لبخند به اطرافیان کمتر از همسالان خود است، کمتر به اسم خود واکنش نشان می دهد، تمایل کمی به برقراری ارتباط چشمی دارد و از همان ابتدا یعنی قبل از سه سالگی والدین متوجه این رفتارها می شوند و علاوه بر این ها متوجه می شوند که کودک شان اصلا صحبت نمی کند منظور از صحبت کردن جملات معنی دار نیست، بلکه همان آواهای اولیه زبان مانند «دد» یا «ماما» است. در ابتدا کودک ناشنوا به نظر می رسد اما زمانی که مورد سنجش قرار می گیرد از نظر شنوایی در حد نرمال است.