صحبت از اوتیسم، به دلایل گوناگون کار
آسانی نیست. به زبان آوردن مشکلات و مصائب، و عیان کردن دردها و رنج‌ها،
کار چندان دلپذیری نیست و افراد عموما از عیان کردن این دست مقولات پرهیز
می‌کنند.
من
نیز به عنوان پدر یک کودک مبتلا به اوتیسم از این قاعده مستثنی نبوده‌ام. و
تاکنون این مسائل را مگر با افرادی که می‌توانستند کمکی کنند و باری از
دوش بردارند، مطرح نکرده‌ام. حتی برای جلوگیری از ایجاد ناراحتی یا استرس،
جزییات آنرا از آشنایان و نزدیکانمان نیز مخفی نگاه داشته‌ام.
اما با خواندن مقاله ای با عنوان ، اوتیسم و زندگی‌های همیشه متحول شده،
به این فکر افتادم که بیان تجربیات من و همسرم نیز می‌تواند به یاری بعضی
والدین کودکان اوتیستیک بیاید، یا در رفتار عموم با خانواده‌های در موقعیت
مشابه موثر باشد.
