در طول
این سالها من والدین بسیاری را دیدم که میدانستند تنبیه بدنی روشی کارآمد
نیست، اما باز هم از آن استفاده میکردند. والدینی که بعد از هر بار
استفاده از این روش تا چندروز غرق احساس گناه میشدند، اما دوباره در برخی
موقعیتها سراغ همان روش ناکارآمد میرفتند. واقعاً چرا برخی والدین در
تعامل با کودک از تنبیه بدنی استفاده میکنند؟
سالها پیش وقتی در حال گذراندن واحد روانشناسی تربیتی در مقطع
کارشناسی بودم، مبحث جذابی داشتیم تحت این عنوان که «چرا تنبیه روش
کارآمدی در تربیت نیست؟» در این بحث به صورت مبسوط عوارض تنبیه مطرح میشد.
تا همین چندسال پیش اگر میخواستم والدی را از تنبیه فرزندش بازدارم،
حتماً بر روی عوارض تنبیه متمرکز میشدم، چرا که فکر میکردم بیاطلاعی از
عوارض تنبیه و البته ناکارآمدی این روش است که والدین را به سوی تنبیه و
بهویژه تنبیه بدنی کودکشان سوق میدهد؛ اما از وقتی در کارگاههای
فرزندپروری شرکت کردم و پای حرفهای والدین دیگر نشستم و البته از وقتی
خودم مادر شدم، فهمیدم داستان چیز دیگری است. در طول این سالها من والدین
بسیاری را دیدم که میدانستند تنبیه بدنی روشی کارآمد نیست، اما باز هم از
آن استفاده میکردند. والدینی که بعد از هر بار استفاده از این روش تا
چندروز غرق احساس گناه میشدند، اما دوباره در برخی موقعیتها سراغ همان
روش ناکارآمد میرفتند. واقعاً چرا برخی والدین در تعامل با کودک از تنبیه
بدنی استفاده میکنند؟