آنها جزئیات آنچه را طی این مطالعه آموخته‌اند در مجموعه مقالات آکادمی ملی علوم منتشر کرده‌اند. دانشمندان و برخی افراد عادی به‌ویژه پدران و مادرانی که تازه صاحب فرزند شده‌اند مجذوب فرآیند یادگیری کلمات و صحبت کردن کودکان می‌شوند.
صحبت کردن از مهم‌ترین مهارت‌هایی است که کودکان میآموزند؛ اما مطالعه مکانیسم واقعی این فرآیند چندان ساده نیست، چون بسیاری از پدر و مادرها دوست ندارند دوربین‌هایی برای ثبت چگونگی زندگی آنها در خانه‌شان نصب شود.
به همین دلیل محققان تصمیم گرفتند آزمایش‌ها را روی خود و خانواده‌شان انجام دهند. به عبارت دیگر پدر و مادر پسر بچه‌های درگیر در این مطالعه از محققان و متخصصان زبان‌شناسی بوده و هر دوی آنها مشتاق بودند با مطالعه فرزندشان، به‌عنوان منبع عظیمی از داده‌ها، مطالب بیشتری در این خصوص بیاموزند. این پدر و مادرها دوربین‌ها و میکروفن‌هایی را برای ثبت و ضبط لحظه به لحظه زندگی فرزندشان در خانه نصب کردند. این کار از بدو تولد و لحظه ورود بچه از بیمارستان به خانه آغاز شد و به مدت سه سال (حدود 200 هزار ساعت) ادامه یافت.
طبیعی بود این دوربین‌ها هنگام تعامل والدین با فرزند لحظه‌هایی از زندگی خصوصی متخصصان را ضبط کند. با گذشت زمان، والدین با کمک دیگر اعضای تیم، کلمات رد و بدل شده توسط کودکان در این فیلم‌ها را روی کاغذ آوردند تا ضمن ایجاد یک پایگاه داده جامع و بزرگ بتوانند تجزیه و تحلیل‌های مفصلی داشته باشند. در این تحقیق بیشتر تمرکز دانشمندان روی کلماتی بود که والدین ادا می‌کردند و کودک آنها را می‌شنید و همچنین کلماتی که کودک به زبان می‌آورد. پس از همه این کارها و بازی با بچه‌ها، محققان به یک نتیجه بزرگ رسیدند. کودکان (دست‌کم کودکان محققانی که در تحقیق شرکت داشتند) گفتن کلمات را به دلیل شنیدن آنها نمی‌آموزند. نکته مهم در مفهوم و زمینه به‌کارگیری کلمات بود. بر این اساس اگر کودکی کلمه‌ای را مکرر تحت عنوان یک مفهوم و درباره موضوعی مشخص بشنود احتمال این که آن را زودتر به زبان آورد، کمتر از زمانی است که همان لغت (مانند ماما) را در زمینه‌ها و مفاهیم مختلف بشنود.
منبع: Medicalxpress
مترجم: آتنا حسن‌آبادی
جام‌جم
