امام علی (ع) می فرماید: مواظب افـکــارت بــــــاش که گفتــارت می شود، مواظب گفتــارت بــــــاش که رفتـــارت می شود، مواظب رفتـــارت بــــــاش که عــــادتت می شود، مواظب عــــادتت بـــــاش که شخصیتت می شود، مواظب شــخـصیتت بــــــاش که سرنوشتت می شود.

به عقیده خیام:

هر کس که در این دنیا بتواند شاد زندگی کند و از زندگیش لذت ببرد بطور حتم اگر بعد از مرگش دنیایی باشد در بهشت خواهد بودزیرا کسی که زندگی شادی داشته باشد به طور طبیعی نه به کسی ظلم می کند و نه تفکرات منفی نسبت به دیگران دارد، پس دنیا و آخرتش برای او بهشت خواهد بود.بنابراین نبایدزندگی را به خود سخت گرفت و به خود وعده فردایی بهتر داد.

گردون نگری ز قد فرسوده ماست

جیحون اثری ز اشک پالوده ماست

دوزخ شرری ز رنج بیهوده ماست

فردوس دمی ز وقت آسوده ماست

دکتر هلاکویی : 

من برای فرزندم از این کارت‌های آموزش لغات فارسی و انگلیسی نمی‌خرم. از دو سالگی مغزش را با یک مشت فکر مزخرف مثل “یاد نگرفتن لغات فلان مبحث” درگیر نمی‌کنم. فرزندم را می‌برم پارک. می‌گذارم آزادانه بدود. حتی گاهی زمین بخورد. می‌گذارم فرزندم با بچه‌های همسن خودش گرگم به هوا بازی کند. می‌گذارم بهترین تفریحش وقت‌هایی که می‌رویم پیک نیک گل بازی باشد نه پز دادن سطح زبان انگلیسی به دختر عموهایش. من برای فرزندم خمیر بازی می‌خرم. خاله بازی می‌کنم با او. بعضی وقت‌ها می‌گذارم دکتر بشود و با چوب بستنی‌اش معاینه‌ام کند. اما به خاطر چشم و همچشمی او را به کلاس زبان انگلیسی و فرانسه، باله و ژیمیناستیک نمیبرم.

فرزندم که بزرگ تر بشود می‌گذاvمش کلاس نقاشی. کلاس موسیقی. کلاس رقص حتی. فرزندم را برای ۱۵ گرفتن در دیکته‌ای که کلا هشت تا کلمه است دعوا نمی‌کنم. بخاطر ننوشتن مشق‌هایش سرش داد نمی‌زنم و هیچ وقت خریدن عروسک را جایزه بیست گرفتنش قرار نمی‌دهم. با معلمی که بخواهد درس نخواندن فرزندم را مایه خجالت بداند برخورد می‌کنم. و مدام به خاطر اینکه توانسته “جان مریم” را با انگشتان کوچکش به قشنگی بنوازد گونه‌اش را می‌بوسم.

من می‌گذارم فرزندم توی خانه کنار من شیرینی درست کند. دست زدن به چرخ خیاطی‌ام را برایش ممنوع نمیکنم.عکس گرفتن با دوربین خودم را ممنوع نمی‌کنم. همیشه لباس‌های رنگی می‌دوزم برایش و بهش یاد آوری می‌کنم که رسالت بزرگی در شاد کردن دل مردم دارد. من فرزندم را برای انتخاب رشته دبیرستانش پیش مشاور نمی‌برم. بهش زمان کنکور را یادآوری نمی‌کنم. تعداد تست‌هایش را نمی‌شمارم و می‌گذارم آن راهی را برود که از ته ته ته دلش دوست دارد.

برای فرزندم و دوست‌هایش مهمانی‌های کوچک خودمانی می‌گیرم. با دوست‌هایش دوست می‌شوم. رفت و آمد با قشر خاصی از افراد یا جنس خاصی از آدم‌ها را قدغن نمی‌کنم. به او انقدر محبت میکنم و به او احترام میگذارم تا در رابطه با جنس مخالف خودش بتواند تصمیم درست را بگیرد. هر کدام از لوازم آرایشم را که بخواهد بهش می‌دهم و می‌گذارم خودش به این نتیجه برسد که با چه ظاهری قشنگ تر است.

من می‌دانم که فرزندم شاید نابغه بزرگی نشود. شاید دانشجوی نمونه‌ای نباشد. شاید حتی دانش آموز درس خوانی هم نباشد اما بی شک انسان بزرگی خواهد شد. فرزندم کسی می‌شود که قدر رنگ‌ها را می‌داند. ارزش بوها را می‌داند. و تک تک ثانیه‌هایی که چیزهای ریز زندگی را می‌بیند از خودش، وجودش، تک تک سلول‌های بدنش، از من و پدرش، از مردم کشورش و از خدای خودش راضی است. فرزندم کسی می‌شود که دیدنش حس خوبی به بقیه می‌دهد. فرزندم کارهای بزرگی برای آدم‌ها می‌کند. و از همه مهم تر یادش نمی‌رود که با لبخند کوچکش روز آدم‌های غمزده عصبی از همه جا نا امید از همه شاکی را عوض کند. من به جای همه درس‌هایی که خوانده‌ام، به جای همه تست‌هایی که زده‌ام، به جای همه مقاله‌هایی که نوشته‌ام، فقط برای تربیت کردن همچین فرزندی خودم را تحسین می‌کنم

صمیمانه تقدیم به تمام پدران و مادران این مرزو بوم

زوج جوانی به محل جدیدی نقل مکان کردند .

صبح روز بعد هنگامی که داشتند صبحانه میخوردند ، از پشت "پنجره" زن همسایه را دیدند که دارد لباس هایی را که شسته است آویزان میکند .

زن گفت :

ببین ؛ لباسها را خوب نشسته است !!!

شاید نمی داند که چطور لباس بشوید یا اینکه پودر لباسشویی اش خوب نیست !

شوهرش ساکت ماند و چیزی نگفت ...

هر وقت که خانم همسایه لباس ها را پهن میکرد ، این گفتگو اتفاق می افتاد و زن از بی سلیقه بودن زن همسایه میگفت ...

یک ماه بعد ، زن جوان از دیدن لباس های شسته شده همسایه که خیلی تمیز به نظر میرسید ، شگفت زده شد و به شوهرش گفت:

نگاه کن !!! بالاخره یاد گرفت چگونه لباس ها را بشوید ...

شوهر پاسخ داد:

صبح زود بیدار شدم و پنجره های خانه مان را تمیز کردم !!!

                                                           ***

زندگی ما نیز اینگونه است ؛

آنچه را که ما از دیگران می بینیم بستگی دارد به "پاکی پنجره" و "دیدی" که با آن نگاه میکنیم ...

*زندگی ما بازتاب ذهن مان است.

والدین گرامی در این پست ابراز محبت به نوزادان و تقویت توانایی مغز کودک را بیان می کنیم .

کودکان مادران مبتلا به مشکلات ذهنی بیشتر در معرض این خطر قرار دارند چرا که رابطه این گروه از مادران با فرزندانشان طبیعی نیست در حالی که نوزادان به تحریک و کنش های اجتماعی نیاز دارند تا توانایی های مغزی آن ها رشد کند.

نیاز کودکان به مهر و محبت به اندازه کافی شناخته شده است، اما این شناخت که عشق و علاقه نه تنها در پختگی عاطفی نقش دارد بلکه ساختار مغز را نیز متاثر می‌کند، یافته جدیدی است .

به هنگامیکه دانشمندان کودکان یتیم یک کشور اروپای شرقی را مورد مطالعه قرار دادند، در مغز آنها “حفره سیاهی” یافتند . این همان بخش از مغز است که مسوولیت رشد و تحول در درک احساس و ساخت، عملکرد و هضم عواطف، تجربه زیبایی و لذت، لیاقت و هنر رفتار و برخورد عاقلانه با دیگران را برعهده دارد.

هنر یک فرآیند بنیادی انسانی است. هنر وسیله‌ای برای تحقیق، آزمایش و کشف، و بیانی برای تفکر دیداری است. پیکاسو می‌گفت: « من هرگز یک نقاشی را به‌عنوان اثری هنری انجام نمی‌دهم؛ بلکه با نقاشی کردن به تحقیق می‌پردازم. من مدام در حال تحقیق هستم و یک توالی منطقی در همه مراحل این تحقیق وجود دارد». هر یک از فرآیندهای تجسم، ترسیم، نقاشی یا ساخت به نوبه‌ی خود پیچیده و در برگیرنده‌ی شکل‌های مختلف تحقیق است.

فرآیند جذب و درونی سازی در ابتدای کار قرار دارد. کودک از طریق احساسات خود حجم عظیمی از اطلاعات را جذب می‌کند. هنر می‌تواند از طریق ایجاد حساسیت ادراکی و قدرت تشخیص به فرآیند جذب کمک کند. زیرا هنر شکل، رنگ، اندازه و بافت را مورد مطالعه قرار می‌دهد. ما در مورد هر نوع تجربه‌ای می‌توانیم این سوال را مطرح کنیم "شکل ها، اندازه‌ها، رنگ‌ها و بافت‌های دخیل کدامند؟" ما می‌توانیم از طریق هنر بُعد مهمی را به هرگونه تحقیقی اضافه کنیم. فقط "به من نگو!" "به من نشان بده".

با نام و یاد خدا

کمیته علمی سمپوزیوم نوروپسیکولوژی ایران در نظر دارد با همکاری انجمن روان شناسی ایران، معاونت پژوهشی جهاددانشگاهی ، جهاد دانشگاهی واحد استان البرز ، دانشگاه خوارزمی، معاونت دانشجویی و پژوهشکده مطالعات فرهنگی اجتماعی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری، پژوهشکده علوم شناختی و ستاد توسعه علوم و فناوری¬های شناختی، “هفتمین سمپوزیوم نوروپسیکولوژی” را با عنوان رویکرد نوروپسیکولوژیک به آسیب های روانی و اجتماعی در روزهای ۲۴ تا ۲۶ آذر ماه سال ۱۳۹۴ در محلّ دانشگاه خوارزمی برگزار نماید. از صاحب نظران و پژوهشگران درخواست می شود خلاصه مقاله های نقد و بررسی و پژوهشی خود را در محورهای هنجاری و غیرهنجاری سمپوزیوم تا تاریخ ۱۰ مهر ماه سال جاری از طریق سایت www.neuropsychology.ir و یا به دبیرخانه سمپوزیوم واقع در تهران ـ دروازه دولت ـ خیابان مفتح جنوبی ـ شماره ۴۳ ـ دانشگاه خوارزمی ـ جهاد دانشگاهی واحد استان البرز (شعبه خوارزمی)ارسال دارند. بر مبنای داوری اوّلیّه که روی خلاصه مقاله ها صورت خواهد گرفت از ارسال‏ کنندگان خواسته خواهد شد اصل مقاله را تا اواسط آبان ماه ارسال دارند که با انجام داوری نهایی در اَشکال پوستر و سخنرانی برای سمپوزیوم آماده گردد. مطابق برنامه های سمپوزیوم های پیشین این بار در زمینه های آسیب های روانی و اجتماعی، پانل ها و کارگاه های آموزشی ارایه خواهد شد.
مجموعه مقاله های پذیرفته شده (سخنرانی و پوستر) در مجموعه مقاله ها به چاپ خواهد رسید.