طی
بیست و پنج سال گذشته، در بیشتر کشورهای غربی تغییرات عمده ای رخ داده که
در وضع افرادی که در سازمانهای بازداشتگاهی به سر می برند مؤثر بوده است.
(Cohen, 1985).
حوزه مهم رفتار کجروانه که مسلماً دولت با آن در
ارتباط است، و نیز متضمن استفاده از سازمانهای بازداشتگاهی(1) است، بیماری
روانی است. این اندیشه که دیوانگان از نظر روانی "بیمار" هستند، همان گونه
که گفته شد، تنها از حدود دو قرن پیش آغاز می گردد. بیش از آن زمان، افرادی
که ما اکنون دچار آشفتگی روانی می دانیم به جای اینکه بیمار در نظر گرفته
شوند، "جن زده"، "شریر" یا "مالیخولیایی" پنداشته می شدند.
روان پریشی و نژندی
در
همان حال که دیوانگی بیش از پیش به عنوان بیماری در نظر گرفته شد،
کوششهایی برای شناخت منشأ فیزیکی آن در بدن آغاز گردید. اکثر روانکاوان
امروز معتقدند که دست کم بعضی اشکال بیماری روانی علل جسمانی دارند. آنها
همچنین برای تشخیص انواع مختلف آشفتگی، راهنماهای استاندارد شده معیارهای
تشخیصی را به کار می برند. روانکاوان آشفتگی روانی را به دو گروه اصلی،
روان پریش و نژند تقسیم می کنند. روان پریشی وخیم ترین نوع در نظر گرفته می
شود، که متضمن حس آشفته ای از واقعیت است. اسکیزوفرنی(2) متداول ترین شکل
شناخته شده ی روان پریشی است و بخش قابل توجهی از بیماران بیمارستانهای
روانی را افرادی تشیکل می دهند که بیماری آنها اسکیزوفرنی تشخیص داده شده.
علایم مشخصه ی اسکیزوفرنی شامل سخن گفتن به شیوه ی ظاهراً غیرمنطقی یا بی
ربط، شنیدن یا دیدن اوهام، داشتن توهمات بزرگ بینی یا تعقیب و آزار، و
واکنش نشان دادن نسبت به شرایط محیطی یا رویدادهاست.
اکثراً، آشفتگیهای نژندی افراد را از ادامه ی زندگی عادیشان باز نمی دارند. ویژگی اصلی رفتار که به این ترتیب رده بندی می شود نگرانی فراگیر درباره ی موضوعاتی است که دیگران نسبتاً بی اهمیت می دانند. برای مثال فرد ممکن است به هنگام برخورد با غریبه ها برای نخستین بار، یا از فکر مسافرت با اتوبوس، اتومبیل یا هواپیما دچار اضطراب شدید شود. علایم روان نژندی همچنین گاهی شامل فعالیتهای اجباری است، که فرد ممکن است خود را به اجرای آنها مجبور احساس کند. برای مثال، کسی ممکن است هر روز صبح تختخوابی را سی یا چهل بار درست کرده و از نو مرتب کند پیش از آنکه راضی شود به یکی دیگر از کارهای خانه بپردازد. (Prins, 1980)
اکثراً، آشفتگیهای نژندی افراد را از ادامه ی زندگی عادیشان باز نمی دارند. ویژگی اصلی رفتار که به این ترتیب رده بندی می شود نگرانی فراگیر درباره ی موضوعاتی است که دیگران نسبتاً بی اهمیت می دانند. برای مثال فرد ممکن است به هنگام برخورد با غریبه ها برای نخستین بار، یا از فکر مسافرت با اتوبوس، اتومبیل یا هواپیما دچار اضطراب شدید شود. علایم روان نژندی همچنین گاهی شامل فعالیتهای اجباری است، که فرد ممکن است خود را به اجرای آنها مجبور احساس کند. برای مثال، کسی ممکن است هر روز صبح تختخوابی را سی یا چهل بار درست کرده و از نو مرتب کند پیش از آنکه راضی شود به یکی دیگر از کارهای خانه بپردازد. (Prins, 1980)
درمانهای جسمانی
