همیشه استاد دانشگاه شدن یکی از رویاها و آرزوهای بسیاری از دانشجویان بویژه رشته علوم انسانی است. حالا این سوال شاید برای بسیاری مطرح باشد که چگونه می توان یک استاد دانشگاه شد و چه مراحلی را باید طی کرد؟
تدریس کردن تو دانشگاه و مراکز عالی می تونه یه شغل بسیار مناسب باشه، اما امروزه با توجه به اشغال شدن این حرفه توسط افراد مختلف، رسیدن به چنین شغلی نمی تونه کار آسونی باشه. هم اکنون بیش از ۷۰ درصد افرادی که در دانشگاه ها مشغول تدریس هستن، استخدام دایم ندارن و این یعنی بعد از مدتی از کار بی کار میشن. خیلی از استادیارها اگه بخوان استاد بشن شاید این مسیر به فقر و تنگدستی شون منتهی بشه. بیش از ۳۳۰۰۰ نفر از افرادی که پی اچ دی دارن، در حال حاضر به عنوان دستیار خدمت می کنن. قبل از اینکه این شغل رو به عنوان حرفه آیندتون انتخاب کنین، خوب راجع به اون فکر کنین.
ساعت کاری یک استاد در دانشگاه بطور معمول و در اوایل کار 40 ساعت در هفته است یعنی 8 ساعت در روز و تمام وقت است. اساتید در یه رشته معمولا با هم تشکیل گروه میدهند و به عنوان مدیر آموزشی بر کار دیگر اساتید نظارت میکنند.
وظایفی که یک استاد دانشگاه باید داشته باشد عبارت است از :
· داشتن مرک تحصیلی مناسب
· توانایی ارتباط با جوانان، درک استعداد و توانایی آنها
· تهیه طرح درس منطبق با سرفصل های کتاب
· راهنمایی رفع اشکالات دانشجو
· به روز نگهداشتن اطلاعات خود از طروق مختلف مانند شرکت در فعالیت های علمی، ارائه مفقالات و تحقیقات پژوهشی
· توانایی مدیریت کلاس های دانشگاه
تحصیلات لازم برای ورود به شغل استاد دانشگاه
در حال حاضر در عمده رشته ها به ویژه در کلان شهرها داشتن مدرک دکترای تخصصی(PhD) و یا دانشجوی مقطع دکترا بودن، شرط اصلی ورود به شغل استاد دانشگاه است.
در برخی دانشگاه های آزاد، غیرانتفاعی، پیام نور، علمی – کاربردی و همچنین در بسیاری از دانشگاه های شهرستان ها و یا برای برخی رشته های خاص، از فارغ التحصیلان توانمند کارشناسی ارشد برای استاد دانشگاهی استفاده می شود.
ساعت کاری یک استاد در دانشگاه بطور معمول و در اوایل کار 40 ساعت در هفته است یعنی 8 ساعت در روز و تمام وقت است. اساتید در یه رشته معمولا با هم تشکیل گروه میدهند و به عنوان مدیر آموزشی بر کار دیگر اساتید نظارت میکنند.
وظایفی که یک استاد دانشگاه باید داشته باشد عبارت است از :
· داشتن مرک تحصیلی مناسب
· توانایی ارتباط با جوانان، درک استعداد و توانایی آنها
· تهیه طرح درس منطبق با سرفصل های کتاب
· راهنمایی رفع اشکالات دانشجو
· به روز نگهداشتن اطلاعات خود از طروق مختلف مانند شرکت در فعالیت های علمی، ارائه مفقالات و تحقیقات پژوهشی
· توانایی مدیریت کلاس های دانشگاه
تحصیلات لازم برای ورود به شغل استاد دانشگاه
در حال حاضر در عمده رشته ها به ویژه در کلان شهرها داشتن مدرک دکترای تخصصی(PhD) و یا دانشجوی مقطع دکترا بودن، شرط اصلی ورود به شغل استاد دانشگاه است.
در برخی دانشگاه های آزاد، غیرانتفاعی، پیام نور، علمی – کاربردی و همچنین در بسیاری از دانشگاه های شهرستان ها و یا برای برخی رشته های خاص، از فارغ التحصیلان توانمند کارشناسی ارشد برای استاد دانشگاهی استفاده می شود.
بخش اول : تموم کردن تحصیلات دبیرستان
۱-در دبیرستان موفق باشید.
اگه در دوران دبیرستان به این نتیجه رسیدید که میخواید استاد دانشگاه شید، سعی کنید تا جای ممکن نمرات خیلی خوب بگیرید و در موسسات برتر شرکت کنید. در این دوران اگه بتونید شاگرد برتر باشید موسسات و دانشگاه ها خیلی راحت تر شما رو پذیرش می کنن.
برای خودتون یه برنامه مطالعه منظم و مرتب داشته باشید و بدونید که قراره در فلان هفته از روزهای آینده چه کاری انجام بدید. اگه از همین دوران دبیرستان بتونید برنامه ریزی مناسب داشته باشید، عادت می کنید که در دوران دانشگاه هم اینجوری باشید.
زمانتونو به قسمت هایی تقسیم کنید که قابلیت مدیریت داشته باشن. مثلا به قسمت های بزرگ ۴ یا ۵ ساعته تقسیم نکنید که کنترل کردن کار هاتون سخت شه. در عوض به قسمت های ۱ تا ۲ ساعته تقسیم کنید که بتونید راحت تر مطالعه کنید و به پروژه هاتون برسید.
در آزمون های استاندارد شرکت کنید و برای اونا مطالعه داشته باشید. شرکت تو این آزمون ها می تونه تا حد زیادی شما رو مورد سنجش قرار بده. می تونید راهکار ها و روش های صحیح درس خوندن و آزمون دادن رو تو وبسایت های آموزشی مختلف ببینید. همین طور برای آزمون هایی مث کنکور نذارید همه ی درس ها رو هم تل انبار بشه، بلکه اونا در طول سال و به تدریج مطالعه کنید.
از کتاب های درسی و کمک درسی بهره ببرید، در آزمون های آزمایشی شرکت کنید و در صورتی که احساس نیاز کردید به مشاور مراجعه کنید.
۲-از تجربه افراد تحصیل کرده استفاده کنید.
خیلی از دانشگاه ها و مراکز عالی ظرفیت مشخصی برای پذیرش دانشجو دارن که این. میتونین تو وبسایتشون پیدا کنید. از مسئولان همون مرکز هم می تونید این اطلاعات رو به دست بیارید.
اندازه و محدوده دانشگاه رو مد نظر داشته باشید. شاید دانشکده های کوچیک با محیطی مناسب نظر شما رو به خودشون جلب کنه ولی نتونه منابع مطالعاتی ای رو که دانشگاه های بزرگ در اختیارتون قرار میده تامین کنه.
از طرف دیگه تو دانشگاه های خیلی بزرگ باید تلاش خیلی بیشتری کنید که به دیگران شناسونده بشید. استادهای دانشگاه های بزرگ هم معمولا تو مقاطع خیلی بالاتر تدریس می کنن و رسیدن به این درجات شاید تو اهداف کوتاه مدت شما نباشه. سمینار ها و همایش های اون مرکز مورد نظرتونو دنبال کنید و با استادهای رشته مورد علاقتون به بحث و تبادل نظر مشغول شید. با انجام این چنین کارهایی پیش استاد ها نسبت به هزاران دانشجوی دیگه شناخته تر می شید.
اگه قصد دارید که تو دانشگاه های بزرگ استاد شید، باید به فکر انجام کار های بزرگ و افتخارآفرینی باشید و تلاش چندین برابری شما را نیاز دارد.
۳-در دانشکده عملکرد مناسبی داشته باشید.
نحوه عملکرد شما در دانشکده اصلی ترین عامل در انتخاب شما توسط مسئولینه. حواستون باشه واحد ها رو به شکل مناسب، نه خیلی حجیم و نه خیلی سبک بردارید تا بتونید به همه مسئولیت هاتون به طور مناسب برسید. برای هر ترم بیشتر ۴ واحد درس خوندنی و سخت میتونه کار رو برای شما در پاس کردن اون واحد و واحد های دیگه مشکل کنه.
تعداد واحدهای بیش از حد برندارید. درسته که لازمه در طول تحصیلتون مهارت های مطالعه رو در خودتون تقویت کنید اما زیاد برداشتن واحدها باعث میشه پاس کردن اونا آخر ترم بسیار سخت بشه. برای گرفتن تعدا واحد مناسب برای هر ترمی با توجه به رشته ای که در اون تحصیل می کنید، شاید لازم شه با مشاور تخصصی همون رشته مشورت هایی داشته باشید.
سعی کنید معدلتون رو بالا نگه دارید. این معل هم باید طوری بالا بمونه که هر واحد هم به طور کلی نمره های بالای ۱۸ یا همین حدودا باشه. اگه به هر دلیل نمره هاتون رفت زیر ۱۴یا ۱۵ یا واحدهایی رو افتادید، باید تو درس خوندنتون یا ادامه تحصیل تو اون رشته تجدید نظر هایی داشته باشید.
به عنوان معلم خصوصی تدریس کنید. این تدریس میتونه به دانشجوهای سال پایینی خودتون باشه یا به دانش آموزای دبیرستانی باشه. این جوری هم می تونید تمرین تدریس کردن کنید و البته تو برنامه ی درسی برخی مراکز تدریس کردن جزو موارد ضروری محسوب میشه.
۴-به عنوان کارآموز خدمت کنید.
کارآموزی زیر دست یه استاد یا فرد با تجربه تر باعث میشه تجربه های ارزشمند و حرفه ای به دست بیارید و فرصتی رو در اختیارتون میذاره که در خارج از محیط کلاس درس هم آموزش ببینید. این کار هم چنین باعث میشه شبکه ی تخصصی ای در خارج از محیط دانشگاه برای خود بسازید.
با مسئول برگزاری این چنین کارآموزی هایی در دانشگاهتون صحبت کنید و نکته های این کار ها رو از زبون او بشنوید.
۵-توانایی های دیگه تون رو هم تقویت کنید.
علاوه بر اینکه باید خواننده و نویسنده خوبی باشید، شما باید بتونید مهارت های دیگه ای رو هم در خودتون پرورش بدید و بتونید مقاله ها رو در زبان های دیگه ترجمه کنید.
شاید لازم باشه به کلاس های نرم افزار یا سخت افزار برید یا تو کلاس های آموزش آمار شرکت کنید. این کلاس ها مهارت های لازم در زمینه های فناوری و شمارش و آمار رو در شما به وجود میاره که برای شما بسیار میتونه مفید باشه.
۶-تو آزمون های ارتقای سطح شرکت کنید.
در سال های ابتدایی تحصیل در مقطع کارشناسی به این فکر باشید که باید تو آزمون های کارشناسی ارشد هم شرکت کنید و با ایجاد توانایی در خودتون سعی کنید برای آزمون های بعدی ارتقا سطح هم آمادگی کافی داشته باشید.
از مشاور خودتون بخواید در زمینه شرکت تو این آزمون ها شما رو راهنمایی کنه. اینجوری علاقه خودتونو به ادامه تحصیل تو مقاطع بعدی به اون نشون میدید.
۷-به این فکر کنید که چرا میخواید در سطوح تکمیلی تحصیل کنید.
برای اینکه بتونید تو یه دانشگاه استاد بشید، بیشتر موسسه ها از شما مدرک پی.اچ.دی می خوان. قبل از اینکه مراحل پذیرشتون رو به طور کامل پشت سر بذارید (که معمولا خیلی هم زمانبره) باید عمیقا به این قضیه فکر کنید که چرا میخواد استاد دانشگاه شید، به خصوص با وجود مسایلی که ممکنه براتون به وجود بیاد، مثلا اینکه شاید به این شغل مورد علاقتون نرسید.
آیا از اینکه بعد از گرفتن لیسانستون نتونید شغلی پیدا کنید نگران هستید؟ یا اینکه اطلاعات کافی از رشته تحصیلیتون ندارید؟ اینا دلیلای منطقی نیستن که بخواید به خاطرش تا سطح پی.اچ.دی درس بخونید.
حتی اگه تو گرفتن این تصمیمتون کاملا مصمم هستید و میخواید تا آخرش ادامه تحصیل بدید، این نکته رو در نظر بگیرید که تا آخر رفتن این قضیه ۱۰ سال طول میکشه و علاوه بر اون کار سخت و شاید حقوق کمی در انتظارتون باشه.
بخش دوم : پذیرش در دانشکده
۱-برنامه های مختلف رو جستجو کنید.
مخصوصا به این نکته دفت کنید که چه تعداد از فارغ التحصیلای دانشگاه تونستن یه شغل ثابت پیدا کنن بعد فارغ التحصیلی. اگه اون موسسه رو وبسایتش همچین اطلاعاتی رو نداره این می تونه یه علامت هشدار برای شما باشه.
همه برنامه هاشونو به دقت بررسی کنید. فقط چیزی حدود ۵۰ درصد از افرادی که از دانشگاه های مختلف پی.اچ.دی می گیرن، می تونن یه شغل ثابت پیدا کنن و این درصد به مرور زمان در حال پایین اومدن هم هست. معمولا دانشگاه ها و مراکز عالی معتبر تر باعث میشن در آینده شغل های مناسب تری هم برای شما به وجود بیاد.
۲-مشاوران با استعداد رو پیدا کنید.
در دوران تحصیل دانشگاهی شما خیلی بیشتر به توصیه های مشاور های متخصص نیاز پیدا می کنید تا در دوران قبل از دانشگاه. برای پیدا کردن چنین افرادی باید به افراد متخصص در زمینه رشته مورد نظر و کسانی که شغل و حرفه ی ثابت و پایدار دارن، مراجعه کنید.
اگه فردی تو هیئت علمی دانشگاه استادیار یا دانشیار هست، این به این معنیه که هنوز به طور کامل نتونسته جایگاه خودشو در حد یه استاد تثبیت کنه. معمولا انتخاب این چنین افرادی به عنوان مشاور توصیه نمیشه، چون آینده خود این افراد همنوز به شکل قطعی مشخص نیست.
از اونجایی که گرفتن مدرک پی.اچ.دی تو اکثر رشته ها چیزی حدود ۵ تا ۷ سال طول می کشه، شما برای انتخاب مشاور به کسی احتیاج دارید که به مدت طولانی توی اون دانشگاه حضور داشته و تجربه های زیادی به دست آورده.
زمان کافی بذارید تا بتونید مقاله ها و پژوهش های استاد مورد نظر رو به طور کامل بررسی کنید و فقط به اطلاعات و رزومه های روی وبسایت بسنده نکنید. کتاب ها و مقالات وی رو بخونید و ببینید که اون شخص در اون رشته علمی به خصوص چه پیشرفت هایی رو تونسته ایجاد کنه.
۳-حواستون به مسائل مالی هم باشه.
به خاطر یه مدرک پی.اپ.دی زیر قرض های فراوون نرید. برخلاف دکتراهای علوم پزشکی و… پی.اچ.دی ها معمولا با شغل های خیلی سودآور پول ساز همراه نیستند . (به عنوان مثال حقوق متوسط یه استادیار دانشگاه در آمریکا چیزی حدود ۵۳۰۰۰ دلار و حقوق متوسط یه دستیار استاد چیزی بین ۲۵۰۰۰ تا ۲۷۰۰۰ دلاره که البته این رقم می تونه خیلی پایین تر از این هم باشه.) تحصیلتون برای گرفتن پی.اچ.دی باید به نحوی باشه کمترین هزینه رو براش بکنید و یا تا حدی از هزینه رو دولت تقبل کنه. در ایران هم حقوق استادا خیلی بالا نیست و تازه جذب هیئت علمی شدن از هفت خوان رستم سخت تره!
اگه لیسانس یا فوق لیسانس رو گرفتید و به خاطر اونا الان هم زیر قرض و وام هستید، باید فکر کنید ببینید که آیا به صرفه هست اصلا ادامه تحصیل بدید؟ یا اینکه بعد از فارغ التحصیلی یه عمر پول وام هاتونو بازپرداخت کنید؟…
تو بعضی از مراکز پیشنهاد می کنن برای پرداخت هزینه هاشون شما به عنوان دستیار و زیر دست خدمت کنید. حواستون باشه که سراغ موسسه هایی که از شما میخوان در سال اول تحصیلتون براشون خدمت کنید یا میخوان در طول ترم بیشتر از یه واحد رو تدریس کنید، نرید. این حجم زیاد از کار باعث میشه نتونید به پژوهش هاتون برسید و وقت کم بیارید.
بعضی از موسسه ها هم برای کارهای پژوهشی و علمی جایزه هایی رو در نظر می گیرن، سعی کنید دنبال این جور پاداش ها هم باشید.
۴-برای درخواست نامه هاتون برنامه ی زمانی تنظیم کنید.
بعد از اینکه مشخص کردید میخواید برای کدوم برنامه ها درخواست بفرستید، اونا رو تو زمان های معینی تنظیم کنید. و با توجه به نیازی که اون برنامه داره، ترکیبات و محتویاتشون رو محیا کنید.
شما باید برای انجام فرایند هر درخواست نامه خودتون رو از ماه ها قبل آماده کنید و این موضوع رو با مشاور های تخصصی تون در میون بذارید. از مشاورها بخواید براتون نامه هایی بنویسن که در اون نامه ها شما توسط این اشخاص توصیه شده اید. این درخواست نامه ها باید کاملا به شکل رسمی و اداری نوشته شن پس برای اونا حتما وقت و حوصله کافی بذارید.
در ابتدای اولین ترم سال تحصیلی تون با راهنمای حوزه تحصیلی تون تماس بگیرید و راهنمایی های لازم رو جهت فرستادن درخواست از او بپرسید. این افراد معمولا رابط های خیلی خوبی هستن و حسابی می تونن در این زمینه به شما کمک کنن.
۵-برای امتحانات پایانی مطالع داشته باشید.
خیلی از کراکز و دانشگاه ها به این نمره های پایانی تو ارزشیابی هاشون اهمیت زیادی میدن. پس تا حد ممکن برای این چنین آزمون هایی تمرین و آمادگی کافی داشته باشید. مطالب سنگین این آزمون ها رو در طول ترم مطالعه کنید و نذارید بمونه برای شب امتحان.
توی آزمون های آزمایشی و راهنماهای آزمون ها که توسط همون دانشگاه توصیه میشه شرکت کنید. همین طور می تونید از کتابای کمک آموزشی و نمونه سوال استفاده کنید. تو این راه از مشاورهای با تجربه غافل نشید.
توی خیلی از مراکز شهرهای بزرگ بعضی از آزمون ها به شکل آنلاین و از طریق رایانه برگزار میشه. همین طور آزمون های آزمایشی که میتونید با پرداخت اندکی هزینه در اونا شرکت کنید.
۶-بیانیه شخصی تونو آماده کنید.
تو نامه ای می فرستید باید به طور واضح علایق حرفه ای تون و اون رشته تخصصی که دوست دارید دنبال کنید رو ذکر کنید. بیشتر دانشگاه ها یه نوع فرم تخصص از شما میخوان. (به عنوان مثال اگه شما تاریخ خوندید، باید ذکر کنید که تاریخ طبیعیه یا جغرافیاییه. مثلا تاریخ آمریکا قبل از شهرنشینی)
تو نامه تون به طور واضح ذکر کنید که دوست دارید با کدوم استار هیئت علمی کارکنید. توضیح بدید که کدوم مطالعات استاد مورد نظرتون علاقه ی شما رو جلب کرده. همچنین توضیح بدید در پس زمینه ی تحصیلی تون چه نکات قابل توجهی در رشته مورد علاقتون دارید.
از عبارات کلیشه ای تا حد ممکن استفاده نکنید، عباراتی که مثلا با جمله های این چنینی شروع میشن: “من همیشه علاقمند به این موضوع بودم”، “از همون دوران کودکی به مطالعه علاقه داشتم”. در عوض سعی کنید به سوالاتی که در پژوهش هاتون مطرح میشه پاسخ بدید.
با دقت خیلی بالا دوباره به متن نامه ای نوشتید نگاه کنید. اگه به هر نحوی تو جملاتتون اشکالات دستور زبانی داشته باشید این یعنی که شما از نظر نویسندگی فردی ضغیف یا تنبل هستید. پس سعی کنید این گونه اشکالاتی که به سادگی قبل رفع هستن نداشته باشید و به خاطر همچین اشکالات ساده ای درخواست شما مورد قبول واقع نشه.
برای نوشتن صحیح و کامل این چنین نامه های اداری میتونید به وبسایت های آموزشی مراجع کنید.
۷-از یه دستخط عالی استفاده کنید.
نمونه دستخطی که از شما تو درخواستتون هست باید کاملا بی عیب و نقص باشه. همین طور متن نامه رو نه خیلی بلند و نه خیلی کوتاه انتخاب کنید. در این صورت شاید نامه شما نادیده گرفته بشه.
حتما حواستون باشه که متن نامه بازتابی از علایق و پژوهش هاتون باشه. مثلا اگه مطالعاتتون درباره مصر باستانه و تو متن نامه تون در مورد حرکات انقلابی قرن ۱۹ حرف زده باشید، این نامه به کمیته مربوطه دید واضحی از پژوهش های شما نمی ده.
از مرکز نویسندگی دانشکده تون مشاوره بگیرید که بازخوردشونو نسبت به متن نامه تون بهتون بگن. بگن که آیا نمونه متن به درستی تهیه شده و ایده ی موجود در ذهن نویسنده رو به خوبی منتقل می کنه؟
همین طور که به فکر متن نامه هستید، حواستون باشه عبارات نوشته شده از لحاظ املایی و دستور زبانی هم صحیح نوشته شده باشن.
۸-صبور باشید.
بعد از اینکه درخواستتون رو فرستادید صبر کنید و منتظر جواب اون باشید. خیلی از مراکز معمولا اواخر پاییز و زمستون جواب میدن و البته گاهی اوقات تو زمان های دیگه ای از سال هم دیده شده جواب درخواست ها رو بدن.
سعی نکنید به طور مکرر برای گرفتن جوابتون به مسئولای کمیته مرکز سر بزنید، این کار باعث میشه اونا شما رو پس بزنن.اگه جوابی از طرف مرکز برسه خودشون شما رو خبر می کنن.
۹-از محوطه دانشگاه دیدن کنید.
بعضی از دانشگاه ها با متقاضیاشون قبل از پذیرش مصاحبه می کنن. شما بهتره تو این مصاحبه شرکت کنید تا بتونید از اهداف کوتاه مدت و بلند مدت مرکز باخبر شید.
بعضی دیگه از مراکز هم آخر هفته هایی رو برای ملاقات پذیرفته شده ها اختصاص میدن. بعز اینکه انتخاب هاتونو به ۳ ۴ مرکز محدود کردید، تو اون مرکزی که بیشتر علاقه دارید تو برنامه های ملاقات شرکت کنید.
توی ملاقاتتون با افراد هیئت علمی که میخواید باهاشون کار کنید دیدار کنید. آیا اونا هم مشتاق هستن که با شما کار کنن؟ آیا اصلا ایده ای دارن که شما چه کسی هستسد؟ آیا اونا معروف ترین افرادی هستن که تو اون ساختمون می تونید ببینیدشون؟ اگه جوابتون مثبته شاید این چنین مرکزی واقعا مناسب کار کردن برای شما باشه.
در مورد دانشجوهایی که در حال حاضر با اساتید مورد نظرتون کار می کنن سوال کنید. آیا اون استاد به درستی از دانشجوهاش حمایت می کنه؟ آیا به پژوهش های شما بازخورد مناسب نشون میده؟ آیا دانشجوهاش رو تشویق می کنه که تو کنفرانس های علمی شرکت کنن یا اگه همکاری تو یه موسسه دیگه بشناسه دانشجو رو بهش معرفی می کنه؟ آیا اون دانشگاه تو یه شهر کوچیکه یا یه شهر بزرگ و گرون؟ آیا این مکان جایی هست که بتونید توش ۵ تا ۷ سال با رضایت کامل زندگی کنید؟ آیا اصلا می تونید همچین جایی با حقوق دانشجویی زندگی مناسبی داشته باشید؟
اگه تونستید با یکی از دانشجوهایی که وضعیتی شبیه شما داره ملاقات کنین. در این صورت می تونین یه چشم اندازی از نوع زندگی تون در آینده به دست بیارید. آیا محله ای که توش زندگی می کنن که می تونه شامل خوابگاه هم باشه محیط مناسبی داره؟ چند نفر هم اتاقی هست برای هر دانشجو؟ آیا تو نزدیکی دانشگاه امکانش هست خونه خرید یا اجاره کرد؟
بخش سوم : موفقیت در دانشگاه
۱-نمرات درخشان بگیرید.
تو همون ترم های اول دانشگاه لازمه که شما واحد ها رو به درستی انتخاب کنید. سعی کنید تا جای ممکن واحدا رو با استادایی بردارید که میخواید از اونا درباره پایان نامه تون مشورت بگیرید. مشاوره گرفتن با استادا باعث میشه اونا به این نتیجه برسن که شما به درس و رشته تون علاقمندید.
با استراتژی درس بخونید. شما با یه حجم عظیمی از درس های خوندنی روبرو هستید. شاید تو هر هفته مجبور باشید چندین کتاب بخونید. همون طور که مطالعه می کنید، نکات مهم رو یادداشت برداری کنید و زیر مطالب مهم خط بکشید.
برای اینک بفهمید برای هر واحد درسی چه کتابی رو باید بخونید، به استاداتون مراجعه کنید یا با توجه به برنامه ی تعیین شده از طرف دانشگاه کتاب مرجع هر واحد رو پبدا کنید. تا جای ممکن تو طول ترم درس ها رو بخونید که کارهاتون سبک تر شه و در عین حال بتونید به کار های دیگه تون هم برسید.
تو سال های اول و دوم تحصیلتون تا حد ممکن تو وقایع و کنفرانس های مختلف شرکت کنید. کنفرانس های علمی اساتید، ملاقات با دانشمندان و محققین، ارائه های فارغ التحصیل ها، مهمونی های اداری و… این شکل برنامه ها برای کار حرفه ای شما مفید محسوب میشن.
۲-به گروه های گفت و شنود دانشگاهی بپیوندید.
تو سال های اول تحصیل شما باید برای آشنا شدن بیشتر با رشته تحصیلی تون وقت بذارید. تو هر هفته چند ساعت زمان بذارید برای خوندن مجله های معتبر مربوط به رشته تون.(اگه مجله های معتبر رو نمی شناسید، از استادها و مشاور ها کمک بگیرید) با انجام این قبیل کارا به شناخت وسیع تری از رشته تون می رسید.
به موسسات حرفه ای بپیوندید. هرچه زودتر تو این موسسات حرفه ی خودتون ثبت نام کنید و عضو اون باقی بمونید. هزینه عضویت این موسسه ها برای بعد از فارغ التحصیلی خیلی کم میشه.
مثلا اگه تو رشته زبان انگلیسی تحصیل می کنید، موسسه ی زبان مدرن می تونه نمونه ای از اونا باشه. یا موسسه ی علوم رفتارشناختی برای دانشجوهای روان شناسی مناسبه. تو سال های سوم و چهارم تحصیلتون بهتره تو کنفرانس های اصلی این موسسات هم شرکت داشته باشید.
۳-مقاله نوشتن رو در اولویت قرار بدید.
تو بیشتر جاهایی که استخدام رسمی دارن، حداقل داشتن یه مقاله رو از شما میخوان (حتی اگه اون موسسه خیلی به تحقیقات اهمیت نده) از نظر علمی البته بهتره چندین مقاله در طول دوران تحصیلتون داشته باشید.
تو گروههای نویسندگی مرکز دانشگاهیتون شرکت کنید. (یا اگه همچین گروه هایی وجود نداره خودتون یکی تاسیس کنید.) شرکت تو چنین گروه هایی و تمرین کردن باعث میشه تو کار نویسندگی مهارت پیدا کنید و نوشته های خودتونو از نظر علمی بسنجید.
به یاد داشته باشید که این فرایند یعنی انتشار مقاله زمان زیادی می بره. بعضی از مجله ها شاید ماه ها طول بکشه که جواب شما رو بدن که آیا مقاله تونو قبول کردن یا رد کردن یا گفتن نیاز به تجدید نظر داره. تازه بعد از اون زمان طولانی تری صرف میشه که این مقاله چاپ بشه. پس مثلا اگه می خواید مقاله تون تو سال چهارم تحصیلتون منتشر بشه از سال دوم شروع به کار کردن روی اون کنید.
از مشاور خودتون بخواید شما رو راهنمایی کنه که مقاله تونو به کدوم نشریه ی معتبر بدید. بعضی نشریه ها مقالات دانشجویی قبول نمی کنن در حالی که بعضی دیگه خیلی هم از اونا استقبال می کنن.
۴-برای تدریس کردن تجربه به دست بیارید.
تجربه های این چنینی شما رو عادت میده برای کاری که هر روزه باید به عنوان استاد تو دانشگاه انجام بدید. خیلی از مراکز دانشگاهی تو برنامه ی آموزششون فرصت های تدریس کردن رو برای دانشجو ها فراهم می کنن که تو این برنامه ها شما به دانشجوهای سال پایینی تون تدریس می کنین.
اگه تو دانشگاهتون همچین فرصتی ایجاد نشده در این صورت خودتون باید دست به کار شید و از مشاورتون بخواید شما رو راهنمایی که فرصت های تدریس تو مراکز و موسسات دیگه رو به شما نشون بده.
اگه می تونین به عنوان دستیار استاد انجام وظیفه کنین. تو این چنین موقعیت هایی شما در واقع استاد ها رو تو کار هایی مثل نمره دهی، امتحان گرفتن، کمک کردن به دانشجوها تو کار های گروهی و… همراهی می کنید. اما وقتی دستیار یه استاد میشید حواستون باشه که اون کار ها به درد آینده شغلی خودتون هم بخوره. مثلا فقط کمک کردن به استاد برای نمره دهی کمک چندانی به کار حرفه ای شما نخواهد کرد.
برای آینده کاری تون نقشه ها، سیلابوس ها، یادداشت ها و ارائه های دانشجو ها و… رو جمع آوری کنید. شاید اینا بعدا به دردتون بخورن.
۵-گواهی های بین رشته ای رو هم مد نظر قرار بدید.
خیلی از مراکز دانشگاهی به دانشجوها شون پیشنهاد می کنن که تو سازمان ها و موسسه های دیگه هم گواهی بگیرن که به نوعی مکمل اون چیزیه که تحصیل می کنن. این گونه گزینه های مشهوری رو مثل زنان و مطالعات جنسیتی، مطالعات ملی، نویسندگی و سخن شناسی، مدیریت، تکنولوژی انسانی، تدریس و آموزش آنلاین، طراحی صحنه و…شامل میشن.
اگه شما بتونید یک یا چندتا از این نوع گواهی ها رو در کنار مدرک اصلی داشته باشید، خیلی راحت تر شغل گیرتون میاد نسبت به اون افرادی که فقط همون مدرک اصلی رو دارن.
۶-پایان نامه جذابی رو طراحی کنید.
پیچیده ترین بخش گرفتن پی.اچ.دی نوشتن پایان نامه و دفاع مناسب از اونه. بیشتر مراکز ترجیح میدن قبل از نوشتن موضوع اصلی تون، یه پروپوزال ثبت کنید. بعد از نوشتن کامل پایان نامه لازمه که شما از اون پایان نامه مقابل کمیته ای از اعضای هیئت علمی که قبلا اونو خوندن دفاع کنید.
تو نوشتن متنش دقت داشته باشید که عبارات واضح و مرتب کنار همدیگه قرار بگیرن و پایان های مناسبی هم داشته باشن و باید تو فصل های مختلف تنظیم شده باشن.
زمانتون رو به قسمت های کوچیک قابل تنظیم تقسیم کنید. قسمت های ۱ تا ۲ ساعته وقت بذارید و تو هر قسمت با یه هدف مشخص جلو برید. مثلا این اهداف میتونن شامل اضافه کردن و ویرایش کردن باشن یا نوشتن منابع و مآخذ و…
در این مورد هم به طور دائم با مشاورتون مشورت کنید و از راهنمایی هاش غافل نشید. اوان باید هر فصل رو همونجور که جلو میرید، مورد بررسی قرار بدن. سعی کنید هر ۲ تا ۳ هفته یه بار اونا رو در جریان پایان نامه تون قرار بدید تا بتونن یه درکی از میزان پیشرفت شما داشته باشن.
۷-برای دفاع از پایان نامه تون برنامه ریزی کنید.
بعد از اینکه نوشتن پایان نامه رو انجام دادید، تو بیشتر دانشگاه ها از شما می خوان که از اون مقابل ۴ تا ۶ نفر از اعای هیئت علمی دفاع کنید. اونا از شما سوالات خیلی مهم مربوط به همون موضوع رو می پرسن و چشم انداز کار شما رو در آینده بهتون نشون میدن.
قبل از دفاع از پایان نامه تون با اون فردی که قراره جلسه ی دفاع رو براتون تشکیل بده هماهنگی های لازم رو انجام بدید. برنامه ی زمانی، تاریخ و ساعت و مکان برگزاری جلسه دفاع رو مطلع شید و همه ی این هماهنگی ها رو سعی کنید زودتر و اوایل همون ترم انجام بدید.
برای آمادگی برای دفاع، اون قسمت هایی از پایان نامه تون که خیلی مهم تر هستن رو دوباره مطالعه کنید. (مقدمه، نتیجه گیری، چکیده مطالب هر فصل) اینجوری راحت تر به مطالب مسلط میشید و سریع تر میتونید تو بحث ها واکنش لازم رو نشون بدید.
یه نفس عمیق بکشید و به یاد داشته باشید که هیچ کسی بهتر از شما کار خودتونو نمی شناسه. شما زمان خیلی زیادی رو برای نوشتن این پایان نامه گذاشتید و توانایی لازم رو برای دفاع موفقیت آمیز از اون قطعا دارید.
بخش چهارم : اشتغال دائم گرفتن
۱-به بازار شغلی سری بزنید.
بیشتر فرصت های شغلی رو می تونید تو ترم های پاییز به دست بیارید، دقیقا زمانی که سال تحصیلی شروع میشه. این شغل ها عموما تحت عنوان دستیار استاد مطرح میشن.
اعلامیه های شغلی مربوط به هر مرکز به طور معمول روی وبسایت همون مرکز اطلاع سانی میشه.(مثل موسسه زبا بین الملل، یا موسسه تحقیقات رایانه ای و موسسات دیگه…)
بیشتر داوطلبای این شغل ها معمولا سال آخر قبل از فارغ التحصیلی و ارائه ی پایان نامه برای گرفتن شغل اقدام می کنن. شما هم باید به همین شکل طوری برنامه ریزی کنید که تقریبا هم زمان با دفاع از پایان نامه تون با شروع ترم بعدی کار خودتونو شروع کنید.
مدارک لازم برای تحویل به موسسه مورد نظر تقریبا شامل همون مدارکی میشن که برای ثبت نام محل تحصیلتون تحویل دادید. شامل نامه های اداری، سی.وی و دست آورد ها و پژوهش هاتون، مقاله های منتشر شده، جوایزی که گرفتید، نمونه ای از دست خطتون، توصیه های مشاورتون و… هم چنین شما باید نمونه کاری از نحوه تدریس کردن شامل ارزیابی دانشجو، طرح های دروس، فلسفه ی تدریس و … رو هم ارائه بدید.
۲-موفقیت تو مصاحبه شغلی.
مصاحبه های شغلی برای شغل های با استخدام دائم به طور قابل توجهی سخت گیرانه و موشکافانه برگزار میشه. در قدم اول باید تو مصاحبه ی اولیه ای که تو کنفرانس ها تووسط اساتید اجرا میشه موفق شید. بعد از اون شاید از شما یه مصاحبه ی تلفنی یا از طریق اسکایپ به عمل می آد که البته نسبت به حضور تو کنفرانس راحت تر و با استرس کمتری همراهه.
به طور معمول از شما سوالاتی راجع به تحقیقات و مطالعاتتون تو حوزه ی رشته ی خودتون، اینکه چطور به این موضوع علاقمند شدید، و … پرسیده میشه. شاید ازتود درباره تدریس کردن هم سوال بشه مثلا اینکه چطوری یه برنامه ی درسی طراحی کنید، چطور کلاس های کنفرانس بزرگ رو اداره کنید،… شما باید تو برخورد با هر کدوم از این نوع سوالا آمادگی لازم رو داشنه باشید.
بعد از اینکه تو مصاحبه اولیه قبول شدید، ازتون خواسته میشه برای مصاحبه ی دانشکده آماده شید. این مصاحبه چیزی حدود ۲ تا ۳ روز طول می کشه. شما تو این مصاحبه تو محل مستقر میشید و احتمالا ازتون میخوان که این کارها رو انجام بدید: یه سخنرانی طولانی از موضوعی که دربارش تحقیق کردید، مدیریت یه کلاس درس برای اینکه توانایی هاتونو تو این زمینه نشون بدید، و انجام مصاحبه های کوتاه تر با هر کدوم از اعضای کمیته یا هیئت علمی.
همیشه سعی کنید خودتونو به موضوع پژوهش دیگر اعضای هیئت علمی علاقمند نشون بدید. در واقع با شرکت تو این مصاحبه ها شما میخواید نشون بدید که همکاری یاری رسون و با استعداد هستید.
طی این مصاحبه ها شاید نیاز شه که با سرپرست برگزاری و رییس دانشکه هم ملاقاتی داشته باشید. این چنین ملاقات هایی معمولا تو ترم های نیم سال دوم بهاری انجام میشه، زمانی که میخوان از شما ثبت نام به عمل بیارن.
۳-برای ارزیابی شدن آماده باشید.
بعد از اینکه مشغول به کار شدید، تو بیشتر موسسه ها، اعضای هیئت علمی شروع به ارزیابی کار های شما می کنن و معمولا بعد از ۷ سال از شروع به کار به عنوان دستیار استاد، احتمالا شما رو به عنوان استاد استخدام دائم می کنن. بنابراین قبل از استخدام دائم ابتدا بررسی های لازم طی دو سال اول کار و بعد از اون بررسی های ثانویه بعد از ۴ تا ۵ سال از شما به عمل می آد.
موسسه های مختلف معیار های مختلفی رو برای بررسی شما مد نظر قرار میدن. مثلا اگه طی اشتغالتون جایزه ای بگیرید، احتمالا آینده ی شما تضمین شده س و می تونید به عنوان استاد تا آخر زندگی تون مشغول به کار باشید.
اگه کارتون رو درست انجام بدید معمولا حداقل یه کتاب با انتشارات همون دانشگاه منتشر می کنید و همچنین چندین مقاله تو مجله های معتبر.
برای کسایی که کارشون تو حوزه ی علم و فناوریه برایاینکه بتونن یه آزمایشگاه تاسیس کنن و به کار های علمی بپردازن، لازمه که یه بودجه ی مشخصی رو از موسسه ی مربوطه(مثل موسسات سلامت ملی و…) بگیرن. که البته در حال حاضر دریافت بودجه برای این اهداف خیلی سخت تر از گذشته شده.
۴-فرهنگ موسسه ای رو که در اون کار می کنید یاد بگیرید.
بعد از اینکه موفق به پذیرفته شدن برای اشتغال شدید، حواستون باشه که وقت و انرژی تونو برای چه کارایی می ذارید. آیا اون موسسه بیشتر به تدریس کردن اهمیت میده یا به پژوهش های علمی؟ اگه به به کارهای پژوهشی اهمیت میده وقتتونو برای تدریس های خصوصی و خارج از برنامه نذارید و به جاش برای تحقیقات و پژوهش وقت بیشتری اختصاص بدید.
همین طور اگه برای موسسه دانشجوهاش مهمن(مثل خیلی از دانشکده های هنری و…)، بیشتر تمرکزتون رو روی حمایت و مشورت دادن به دانشجو ها بذارید.
همیشه سعی کنید از یه استاد با تجربه تر یا روسای موسسه بپرسید که تو اون موسسه چه چیزی براشون اهمیت بیشتری داره و چه کارهایی از شما انتظار دارن که شما رو استخدام دائم کنن. بیشتر دانشکده ها ترجیح میدن پروفایل ملی برتری داشته باشن بنابراین براشون کار های تحقیقاتی مهم تره. از همون سال های اول شروع به کارتون تموم تلاشتونو بکنید که انتظارات رو برآورده کنید.
۵-همه چیز رو به درستی ثبت و ضبط کنید.
برای ارزیابی شما تو موسسه مربوطه لازمه که مدارک ثبت شده ای از موفقیت هاتون داشته باشید.
این مدارک بیشتر شامل موارد زیر هستن:
-ارزیابی دانشجوها و شواهد برنامه های تدریس شما (مثل سیلابوس و…)
-کپی از تمامی مقالات منتشر شده شما و پروژه های خلاقیتی و فنی
-نامه هایی که به عنوان بورسیه از سایر موسسات برای شما اومده که ارزش کارهای علمی تونو نشون میدن.
-دفتر ثبت اعمال موسسه یا هر گونه مجوز یا گواهی نامه ای که به دست آوردید.
بعد از اینکه مدارکتونو جمع آوری کردید، اعضایی که قبلا استخدام دایم گرفتن تو اون مرکز به شما رای میدن که مناسب اون شغل به طور دائم هستید یا نه. مدارک شما همینطور به سایر اعضای هیئت علمی هم فرستاده میشه تا بررسی شه. و در نهایت تصمیم نهایی توسط رییس دانشگاه گرفته میشه.
بخش پنجم : استخدام موقت
۱-به بازار شغل مراجعه کنید.
با گسترش کمیاب شدن شغل هایی با استخدام دائم، افرادی که پی.اچ.دی دارن بیشتر و بیشتر در شرایط محدودیت قرار می گیرین. امروزه تو دانشگاه های ایالات متحده بیش از ۷۰ درصد مدرسین استخدام موقت دارن نه دائم. بعضی از این شغل های موقت شامل:
-تحقیقات بعد از دکترا
-ملاقات با دستیارهای استاد
-سخنرانی و کنفرانس(کنفرانس هایی در سطوح پایین ۱ و ۲)
-معاون و دستیار
دو مورد اول معمولا همزمان با شروع ترم های پاییزی و گاها ترم های بهاری پیدا میشه. شغل های کنفرانس دهنده ها و معاونان معمولا زمانی پیدا میشه که هنوز سال تحصیلی شروع نشده و تو این زمان ها بیشتر از هر زمانی نیازه.
۲-مصاحبه برای شغل های ان.تی.تی.
مصاحبه برای این شغل ها شباهت خیلی زیادی به شغل های استخدام دائم داره. یعنی شاید لازم بشه به دانشگاه برید و موضوعی رو ارائه بدید، ولی در اینجا بیشتر تمرکز روی نحوه ی تدریس شماس تا بررسی کارهای تحقیقاتیتون.
حواستون به موقعیت هایی که بار کاری زیادی دارن باشه. مثلا کارایی که محبورید پایان نامه تونو تبدیل کنید به یه کتاب و اونو منتشر کنید. اگه میبینید این چنین شغل هایی نیازمند گذاشتن وقت و زحمت زیاده، شاید بهتر باشه سرغشون نرید.
۳-خطرهای شغل معاون بودن رو درک کنید.
با توجه به افزایش روز افزون هزینه ها و رشد حقوق مدیریتی، خیلی از دانشکده ها رو آوردن به استخدام دستیارها و معاون ها تا نیاز های تدریس رو فراهم کنن.
دستیار ها یا معاونین افرادی دارای مدرک پی.اچ.دی هستن که به صورت نیمه وقت انجام وظیفه می کنن و مثل سایر مستخدمین دائم، مزایایی مثل بیمه ی سلامت از دانشگاه دریافت نمی کنن. حقوق ثابت ندارن اما به صور میانگین در آمریکا چیزی حدود ۲۷۰۰ دلار ماهیانه درآمد دارن. در حال حاضر حدود ۵۰ درصد از اساتید و دستیارهای دانشگاه ها رو این افراد تشکیل میدن و به طور متوسط ۲۵ تا ۲۷ هزار دلار سالانه به دست میارن.
چون موسسات درباره ی استخدام تمام وقت این افراد دو دل هستن ، به طور معمول چنین اشخاصی به صورت پاره وقت در چندین موسسه مشغول به کار میشن. و این شاید براشون مشکلاتی مثل رفت و آمد به چندین مکان رو ایجاد کنه.
از طرف دیگه این نوع شغل ها امنیت شغلی ندارن، مثلا اون موسسه به محض اینکه احساس کنه دیگه به اون شخص نیاز نداره اونو از کار برکنار می کنه یا خیلی راحت حقوق نامناسبی رو بهش میدن.
۴-به فکر گزینه های دیگه شغلی هم باشید.
شاید به نظرتون کار کردن طولانی مدت با دستمزد کم، بدون بیمه و مزایا و امنیت شغلی پایین متناسب با شما نباشه. در این صورت شاید حتی مجبور باشید به شغل هایی رو بیارید که اصلا ربطی به مدرک تحصیلی تون نداره یا حتی خارج از محیط دانشگاهی باشه.
به فکر کارهای نویسندگی در خارج از محیط دانشگاهی باشید. می تونید داوطلب شید که مطالب علمی یا پزشکی رو ویرایش کنید، کتاب ها و متون خودتونو بنویسید، یا به عنوان نویسنده تو یه روزنامه یا مجله مشغول کار شید. در هر شکل به نوعی باید نویسندگی و نوشتن تو پس زمینه ی شغلیتون باشه.
شما باید یاد بگیرید که چطور به شکل صحیحی از توانایی ها و مهارت هاتون استفاده کنید. اگه میخواید یه آزمایشگاه رو اداره کنید، باید مهارت های مدیریت تون رو افزایش بدید. اگه خوب می نویسید و یه پایان نامه عالی تحویل دادید، یعنی شما مهارت های فوق العاده ای تو نظم و ترتیب دادن به امور دارید.
به مسیرهای شغل های جایگزین فکر کنید. خیلی از افرادی که پی.اچ.دی دارن می تونن به عنوان های دیگه ای هم موفق باشن مثل تدریس خصوصی، کار های تحقیقاتی، صنایع، کارهای دولتی یا شروع امور تجاری و… با مرکز کارآفرینی موسسه ی خودتون مشورت کنید و ببینید چه شغل هایی در محیط خارج دانشگاه می تونه برای شما مناسب باشه.
۱-در دبیرستان موفق باشید.
اگه در دوران دبیرستان به این نتیجه رسیدید که میخواید استاد دانشگاه شید، سعی کنید تا جای ممکن نمرات خیلی خوب بگیرید و در موسسات برتر شرکت کنید. در این دوران اگه بتونید شاگرد برتر باشید موسسات و دانشگاه ها خیلی راحت تر شما رو پذیرش می کنن.
برای خودتون یه برنامه مطالعه منظم و مرتب داشته باشید و بدونید که قراره در فلان هفته از روزهای آینده چه کاری انجام بدید. اگه از همین دوران دبیرستان بتونید برنامه ریزی مناسب داشته باشید، عادت می کنید که در دوران دانشگاه هم اینجوری باشید.
زمانتونو به قسمت هایی تقسیم کنید که قابلیت مدیریت داشته باشن. مثلا به قسمت های بزرگ ۴ یا ۵ ساعته تقسیم نکنید که کنترل کردن کار هاتون سخت شه. در عوض به قسمت های ۱ تا ۲ ساعته تقسیم کنید که بتونید راحت تر مطالعه کنید و به پروژه هاتون برسید.
در آزمون های استاندارد شرکت کنید و برای اونا مطالعه داشته باشید. شرکت تو این آزمون ها می تونه تا حد زیادی شما رو مورد سنجش قرار بده. می تونید راهکار ها و روش های صحیح درس خوندن و آزمون دادن رو تو وبسایت های آموزشی مختلف ببینید. همین طور برای آزمون هایی مث کنکور نذارید همه ی درس ها رو هم تل انبار بشه، بلکه اونا در طول سال و به تدریج مطالعه کنید.
از کتاب های درسی و کمک درسی بهره ببرید، در آزمون های آزمایشی شرکت کنید و در صورتی که احساس نیاز کردید به مشاور مراجعه کنید.
۲-از تجربه افراد تحصیل کرده استفاده کنید.
خیلی از دانشگاه ها و مراکز عالی ظرفیت مشخصی برای پذیرش دانشجو دارن که این. میتونین تو وبسایتشون پیدا کنید. از مسئولان همون مرکز هم می تونید این اطلاعات رو به دست بیارید.
اندازه و محدوده دانشگاه رو مد نظر داشته باشید. شاید دانشکده های کوچیک با محیطی مناسب نظر شما رو به خودشون جلب کنه ولی نتونه منابع مطالعاتی ای رو که دانشگاه های بزرگ در اختیارتون قرار میده تامین کنه.
از طرف دیگه تو دانشگاه های خیلی بزرگ باید تلاش خیلی بیشتری کنید که به دیگران شناسونده بشید. استادهای دانشگاه های بزرگ هم معمولا تو مقاطع خیلی بالاتر تدریس می کنن و رسیدن به این درجات شاید تو اهداف کوتاه مدت شما نباشه. سمینار ها و همایش های اون مرکز مورد نظرتونو دنبال کنید و با استادهای رشته مورد علاقتون به بحث و تبادل نظر مشغول شید. با انجام این چنین کارهایی پیش استاد ها نسبت به هزاران دانشجوی دیگه شناخته تر می شید.
اگه قصد دارید که تو دانشگاه های بزرگ استاد شید، باید به فکر انجام کار های بزرگ و افتخارآفرینی باشید و تلاش چندین برابری شما را نیاز دارد.
۳-در دانشکده عملکرد مناسبی داشته باشید.
نحوه عملکرد شما در دانشکده اصلی ترین عامل در انتخاب شما توسط مسئولینه. حواستون باشه واحد ها رو به شکل مناسب، نه خیلی حجیم و نه خیلی سبک بردارید تا بتونید به همه مسئولیت هاتون به طور مناسب برسید. برای هر ترم بیشتر ۴ واحد درس خوندنی و سخت میتونه کار رو برای شما در پاس کردن اون واحد و واحد های دیگه مشکل کنه.
تعداد واحدهای بیش از حد برندارید. درسته که لازمه در طول تحصیلتون مهارت های مطالعه رو در خودتون تقویت کنید اما زیاد برداشتن واحدها باعث میشه پاس کردن اونا آخر ترم بسیار سخت بشه. برای گرفتن تعدا واحد مناسب برای هر ترمی با توجه به رشته ای که در اون تحصیل می کنید، شاید لازم شه با مشاور تخصصی همون رشته مشورت هایی داشته باشید.
سعی کنید معدلتون رو بالا نگه دارید. این معل هم باید طوری بالا بمونه که هر واحد هم به طور کلی نمره های بالای ۱۸ یا همین حدودا باشه. اگه به هر دلیل نمره هاتون رفت زیر ۱۴یا ۱۵ یا واحدهایی رو افتادید، باید تو درس خوندنتون یا ادامه تحصیل تو اون رشته تجدید نظر هایی داشته باشید.
به عنوان معلم خصوصی تدریس کنید. این تدریس میتونه به دانشجوهای سال پایینی خودتون باشه یا به دانش آموزای دبیرستانی باشه. این جوری هم می تونید تمرین تدریس کردن کنید و البته تو برنامه ی درسی برخی مراکز تدریس کردن جزو موارد ضروری محسوب میشه.
۴-به عنوان کارآموز خدمت کنید.
کارآموزی زیر دست یه استاد یا فرد با تجربه تر باعث میشه تجربه های ارزشمند و حرفه ای به دست بیارید و فرصتی رو در اختیارتون میذاره که در خارج از محیط کلاس درس هم آموزش ببینید. این کار هم چنین باعث میشه شبکه ی تخصصی ای در خارج از محیط دانشگاه برای خود بسازید.
با مسئول برگزاری این چنین کارآموزی هایی در دانشگاهتون صحبت کنید و نکته های این کار ها رو از زبون او بشنوید.
۵-توانایی های دیگه تون رو هم تقویت کنید.
علاوه بر اینکه باید خواننده و نویسنده خوبی باشید، شما باید بتونید مهارت های دیگه ای رو هم در خودتون پرورش بدید و بتونید مقاله ها رو در زبان های دیگه ترجمه کنید.
شاید لازم باشه به کلاس های نرم افزار یا سخت افزار برید یا تو کلاس های آموزش آمار شرکت کنید. این کلاس ها مهارت های لازم در زمینه های فناوری و شمارش و آمار رو در شما به وجود میاره که برای شما بسیار میتونه مفید باشه.
۶-تو آزمون های ارتقای سطح شرکت کنید.
در سال های ابتدایی تحصیل در مقطع کارشناسی به این فکر باشید که باید تو آزمون های کارشناسی ارشد هم شرکت کنید و با ایجاد توانایی در خودتون سعی کنید برای آزمون های بعدی ارتقا سطح هم آمادگی کافی داشته باشید.
از مشاور خودتون بخواید در زمینه شرکت تو این آزمون ها شما رو راهنمایی کنه. اینجوری علاقه خودتونو به ادامه تحصیل تو مقاطع بعدی به اون نشون میدید.
۷-به این فکر کنید که چرا میخواید در سطوح تکمیلی تحصیل کنید.
برای اینکه بتونید تو یه دانشگاه استاد بشید، بیشتر موسسه ها از شما مدرک پی.اچ.دی می خوان. قبل از اینکه مراحل پذیرشتون رو به طور کامل پشت سر بذارید (که معمولا خیلی هم زمانبره) باید عمیقا به این قضیه فکر کنید که چرا میخواد استاد دانشگاه شید، به خصوص با وجود مسایلی که ممکنه براتون به وجود بیاد، مثلا اینکه شاید به این شغل مورد علاقتون نرسید.
آیا از اینکه بعد از گرفتن لیسانستون نتونید شغلی پیدا کنید نگران هستید؟ یا اینکه اطلاعات کافی از رشته تحصیلیتون ندارید؟ اینا دلیلای منطقی نیستن که بخواید به خاطرش تا سطح پی.اچ.دی درس بخونید.
حتی اگه تو گرفتن این تصمیمتون کاملا مصمم هستید و میخواید تا آخرش ادامه تحصیل بدید، این نکته رو در نظر بگیرید که تا آخر رفتن این قضیه ۱۰ سال طول میکشه و علاوه بر اون کار سخت و شاید حقوق کمی در انتظارتون باشه.
بخش دوم : پذیرش در دانشکده
۱-برنامه های مختلف رو جستجو کنید.
مخصوصا به این نکته دفت کنید که چه تعداد از فارغ التحصیلای دانشگاه تونستن یه شغل ثابت پیدا کنن بعد فارغ التحصیلی. اگه اون موسسه رو وبسایتش همچین اطلاعاتی رو نداره این می تونه یه علامت هشدار برای شما باشه.
همه برنامه هاشونو به دقت بررسی کنید. فقط چیزی حدود ۵۰ درصد از افرادی که از دانشگاه های مختلف پی.اچ.دی می گیرن، می تونن یه شغل ثابت پیدا کنن و این درصد به مرور زمان در حال پایین اومدن هم هست. معمولا دانشگاه ها و مراکز عالی معتبر تر باعث میشن در آینده شغل های مناسب تری هم برای شما به وجود بیاد.
۲-مشاوران با استعداد رو پیدا کنید.
در دوران تحصیل دانشگاهی شما خیلی بیشتر به توصیه های مشاور های متخصص نیاز پیدا می کنید تا در دوران قبل از دانشگاه. برای پیدا کردن چنین افرادی باید به افراد متخصص در زمینه رشته مورد نظر و کسانی که شغل و حرفه ی ثابت و پایدار دارن، مراجعه کنید.
اگه فردی تو هیئت علمی دانشگاه استادیار یا دانشیار هست، این به این معنیه که هنوز به طور کامل نتونسته جایگاه خودشو در حد یه استاد تثبیت کنه. معمولا انتخاب این چنین افرادی به عنوان مشاور توصیه نمیشه، چون آینده خود این افراد همنوز به شکل قطعی مشخص نیست.
از اونجایی که گرفتن مدرک پی.اچ.دی تو اکثر رشته ها چیزی حدود ۵ تا ۷ سال طول می کشه، شما برای انتخاب مشاور به کسی احتیاج دارید که به مدت طولانی توی اون دانشگاه حضور داشته و تجربه های زیادی به دست آورده.
زمان کافی بذارید تا بتونید مقاله ها و پژوهش های استاد مورد نظر رو به طور کامل بررسی کنید و فقط به اطلاعات و رزومه های روی وبسایت بسنده نکنید. کتاب ها و مقالات وی رو بخونید و ببینید که اون شخص در اون رشته علمی به خصوص چه پیشرفت هایی رو تونسته ایجاد کنه.
۳-حواستون به مسائل مالی هم باشه.
به خاطر یه مدرک پی.اپ.دی زیر قرض های فراوون نرید. برخلاف دکتراهای علوم پزشکی و… پی.اچ.دی ها معمولا با شغل های خیلی سودآور پول ساز همراه نیستند . (به عنوان مثال حقوق متوسط یه استادیار دانشگاه در آمریکا چیزی حدود ۵۳۰۰۰ دلار و حقوق متوسط یه دستیار استاد چیزی بین ۲۵۰۰۰ تا ۲۷۰۰۰ دلاره که البته این رقم می تونه خیلی پایین تر از این هم باشه.) تحصیلتون برای گرفتن پی.اچ.دی باید به نحوی باشه کمترین هزینه رو براش بکنید و یا تا حدی از هزینه رو دولت تقبل کنه. در ایران هم حقوق استادا خیلی بالا نیست و تازه جذب هیئت علمی شدن از هفت خوان رستم سخت تره!
اگه لیسانس یا فوق لیسانس رو گرفتید و به خاطر اونا الان هم زیر قرض و وام هستید، باید فکر کنید ببینید که آیا به صرفه هست اصلا ادامه تحصیل بدید؟ یا اینکه بعد از فارغ التحصیلی یه عمر پول وام هاتونو بازپرداخت کنید؟…
تو بعضی از مراکز پیشنهاد می کنن برای پرداخت هزینه هاشون شما به عنوان دستیار و زیر دست خدمت کنید. حواستون باشه که سراغ موسسه هایی که از شما میخوان در سال اول تحصیلتون براشون خدمت کنید یا میخوان در طول ترم بیشتر از یه واحد رو تدریس کنید، نرید. این حجم زیاد از کار باعث میشه نتونید به پژوهش هاتون برسید و وقت کم بیارید.
بعضی از موسسه ها هم برای کارهای پژوهشی و علمی جایزه هایی رو در نظر می گیرن، سعی کنید دنبال این جور پاداش ها هم باشید.
۴-برای درخواست نامه هاتون برنامه ی زمانی تنظیم کنید.
بعد از اینکه مشخص کردید میخواید برای کدوم برنامه ها درخواست بفرستید، اونا رو تو زمان های معینی تنظیم کنید. و با توجه به نیازی که اون برنامه داره، ترکیبات و محتویاتشون رو محیا کنید.
شما باید برای انجام فرایند هر درخواست نامه خودتون رو از ماه ها قبل آماده کنید و این موضوع رو با مشاور های تخصصی تون در میون بذارید. از مشاورها بخواید براتون نامه هایی بنویسن که در اون نامه ها شما توسط این اشخاص توصیه شده اید. این درخواست نامه ها باید کاملا به شکل رسمی و اداری نوشته شن پس برای اونا حتما وقت و حوصله کافی بذارید.
در ابتدای اولین ترم سال تحصیلی تون با راهنمای حوزه تحصیلی تون تماس بگیرید و راهنمایی های لازم رو جهت فرستادن درخواست از او بپرسید. این افراد معمولا رابط های خیلی خوبی هستن و حسابی می تونن در این زمینه به شما کمک کنن.
۵-برای امتحانات پایانی مطالع داشته باشید.
خیلی از کراکز و دانشگاه ها به این نمره های پایانی تو ارزشیابی هاشون اهمیت زیادی میدن. پس تا حد ممکن برای این چنین آزمون هایی تمرین و آمادگی کافی داشته باشید. مطالب سنگین این آزمون ها رو در طول ترم مطالعه کنید و نذارید بمونه برای شب امتحان.
توی آزمون های آزمایشی و راهنماهای آزمون ها که توسط همون دانشگاه توصیه میشه شرکت کنید. همین طور می تونید از کتابای کمک آموزشی و نمونه سوال استفاده کنید. تو این راه از مشاورهای با تجربه غافل نشید.
توی خیلی از مراکز شهرهای بزرگ بعضی از آزمون ها به شکل آنلاین و از طریق رایانه برگزار میشه. همین طور آزمون های آزمایشی که میتونید با پرداخت اندکی هزینه در اونا شرکت کنید.
۶-بیانیه شخصی تونو آماده کنید.
تو نامه ای می فرستید باید به طور واضح علایق حرفه ای تون و اون رشته تخصصی که دوست دارید دنبال کنید رو ذکر کنید. بیشتر دانشگاه ها یه نوع فرم تخصص از شما میخوان. (به عنوان مثال اگه شما تاریخ خوندید، باید ذکر کنید که تاریخ طبیعیه یا جغرافیاییه. مثلا تاریخ آمریکا قبل از شهرنشینی)
تو نامه تون به طور واضح ذکر کنید که دوست دارید با کدوم استار هیئت علمی کارکنید. توضیح بدید که کدوم مطالعات استاد مورد نظرتون علاقه ی شما رو جلب کرده. همچنین توضیح بدید در پس زمینه ی تحصیلی تون چه نکات قابل توجهی در رشته مورد علاقتون دارید.
از عبارات کلیشه ای تا حد ممکن استفاده نکنید، عباراتی که مثلا با جمله های این چنینی شروع میشن: “من همیشه علاقمند به این موضوع بودم”، “از همون دوران کودکی به مطالعه علاقه داشتم”. در عوض سعی کنید به سوالاتی که در پژوهش هاتون مطرح میشه پاسخ بدید.
با دقت خیلی بالا دوباره به متن نامه ای نوشتید نگاه کنید. اگه به هر نحوی تو جملاتتون اشکالات دستور زبانی داشته باشید این یعنی که شما از نظر نویسندگی فردی ضغیف یا تنبل هستید. پس سعی کنید این گونه اشکالاتی که به سادگی قبل رفع هستن نداشته باشید و به خاطر همچین اشکالات ساده ای درخواست شما مورد قبول واقع نشه.
برای نوشتن صحیح و کامل این چنین نامه های اداری میتونید به وبسایت های آموزشی مراجع کنید.
۷-از یه دستخط عالی استفاده کنید.
نمونه دستخطی که از شما تو درخواستتون هست باید کاملا بی عیب و نقص باشه. همین طور متن نامه رو نه خیلی بلند و نه خیلی کوتاه انتخاب کنید. در این صورت شاید نامه شما نادیده گرفته بشه.
حتما حواستون باشه که متن نامه بازتابی از علایق و پژوهش هاتون باشه. مثلا اگه مطالعاتتون درباره مصر باستانه و تو متن نامه تون در مورد حرکات انقلابی قرن ۱۹ حرف زده باشید، این نامه به کمیته مربوطه دید واضحی از پژوهش های شما نمی ده.
از مرکز نویسندگی دانشکده تون مشاوره بگیرید که بازخوردشونو نسبت به متن نامه تون بهتون بگن. بگن که آیا نمونه متن به درستی تهیه شده و ایده ی موجود در ذهن نویسنده رو به خوبی منتقل می کنه؟
همین طور که به فکر متن نامه هستید، حواستون باشه عبارات نوشته شده از لحاظ املایی و دستور زبانی هم صحیح نوشته شده باشن.
۸-صبور باشید.
بعد از اینکه درخواستتون رو فرستادید صبر کنید و منتظر جواب اون باشید. خیلی از مراکز معمولا اواخر پاییز و زمستون جواب میدن و البته گاهی اوقات تو زمان های دیگه ای از سال هم دیده شده جواب درخواست ها رو بدن.
سعی نکنید به طور مکرر برای گرفتن جوابتون به مسئولای کمیته مرکز سر بزنید، این کار باعث میشه اونا شما رو پس بزنن.اگه جوابی از طرف مرکز برسه خودشون شما رو خبر می کنن.
۹-از محوطه دانشگاه دیدن کنید.
بعضی از دانشگاه ها با متقاضیاشون قبل از پذیرش مصاحبه می کنن. شما بهتره تو این مصاحبه شرکت کنید تا بتونید از اهداف کوتاه مدت و بلند مدت مرکز باخبر شید.
بعضی دیگه از مراکز هم آخر هفته هایی رو برای ملاقات پذیرفته شده ها اختصاص میدن. بعز اینکه انتخاب هاتونو به ۳ ۴ مرکز محدود کردید، تو اون مرکزی که بیشتر علاقه دارید تو برنامه های ملاقات شرکت کنید.
توی ملاقاتتون با افراد هیئت علمی که میخواید باهاشون کار کنید دیدار کنید. آیا اونا هم مشتاق هستن که با شما کار کنن؟ آیا اصلا ایده ای دارن که شما چه کسی هستسد؟ آیا اونا معروف ترین افرادی هستن که تو اون ساختمون می تونید ببینیدشون؟ اگه جوابتون مثبته شاید این چنین مرکزی واقعا مناسب کار کردن برای شما باشه.
در مورد دانشجوهایی که در حال حاضر با اساتید مورد نظرتون کار می کنن سوال کنید. آیا اون استاد به درستی از دانشجوهاش حمایت می کنه؟ آیا به پژوهش های شما بازخورد مناسب نشون میده؟ آیا دانشجوهاش رو تشویق می کنه که تو کنفرانس های علمی شرکت کنن یا اگه همکاری تو یه موسسه دیگه بشناسه دانشجو رو بهش معرفی می کنه؟ آیا اون دانشگاه تو یه شهر کوچیکه یا یه شهر بزرگ و گرون؟ آیا این مکان جایی هست که بتونید توش ۵ تا ۷ سال با رضایت کامل زندگی کنید؟ آیا اصلا می تونید همچین جایی با حقوق دانشجویی زندگی مناسبی داشته باشید؟
اگه تونستید با یکی از دانشجوهایی که وضعیتی شبیه شما داره ملاقات کنین. در این صورت می تونین یه چشم اندازی از نوع زندگی تون در آینده به دست بیارید. آیا محله ای که توش زندگی می کنن که می تونه شامل خوابگاه هم باشه محیط مناسبی داره؟ چند نفر هم اتاقی هست برای هر دانشجو؟ آیا تو نزدیکی دانشگاه امکانش هست خونه خرید یا اجاره کرد؟
بخش سوم : موفقیت در دانشگاه
۱-نمرات درخشان بگیرید.
تو همون ترم های اول دانشگاه لازمه که شما واحد ها رو به درستی انتخاب کنید. سعی کنید تا جای ممکن واحدا رو با استادایی بردارید که میخواید از اونا درباره پایان نامه تون مشورت بگیرید. مشاوره گرفتن با استادا باعث میشه اونا به این نتیجه برسن که شما به درس و رشته تون علاقمندید.
با استراتژی درس بخونید. شما با یه حجم عظیمی از درس های خوندنی روبرو هستید. شاید تو هر هفته مجبور باشید چندین کتاب بخونید. همون طور که مطالعه می کنید، نکات مهم رو یادداشت برداری کنید و زیر مطالب مهم خط بکشید.
برای اینک بفهمید برای هر واحد درسی چه کتابی رو باید بخونید، به استاداتون مراجعه کنید یا با توجه به برنامه ی تعیین شده از طرف دانشگاه کتاب مرجع هر واحد رو پبدا کنید. تا جای ممکن تو طول ترم درس ها رو بخونید که کارهاتون سبک تر شه و در عین حال بتونید به کار های دیگه تون هم برسید.
تو سال های اول و دوم تحصیلتون تا حد ممکن تو وقایع و کنفرانس های مختلف شرکت کنید. کنفرانس های علمی اساتید، ملاقات با دانشمندان و محققین، ارائه های فارغ التحصیل ها، مهمونی های اداری و… این شکل برنامه ها برای کار حرفه ای شما مفید محسوب میشن.
۲-به گروه های گفت و شنود دانشگاهی بپیوندید.
تو سال های اول تحصیل شما باید برای آشنا شدن بیشتر با رشته تحصیلی تون وقت بذارید. تو هر هفته چند ساعت زمان بذارید برای خوندن مجله های معتبر مربوط به رشته تون.(اگه مجله های معتبر رو نمی شناسید، از استادها و مشاور ها کمک بگیرید) با انجام این قبیل کارا به شناخت وسیع تری از رشته تون می رسید.
به موسسات حرفه ای بپیوندید. هرچه زودتر تو این موسسات حرفه ی خودتون ثبت نام کنید و عضو اون باقی بمونید. هزینه عضویت این موسسه ها برای بعد از فارغ التحصیلی خیلی کم میشه.
مثلا اگه تو رشته زبان انگلیسی تحصیل می کنید، موسسه ی زبان مدرن می تونه نمونه ای از اونا باشه. یا موسسه ی علوم رفتارشناختی برای دانشجوهای روان شناسی مناسبه. تو سال های سوم و چهارم تحصیلتون بهتره تو کنفرانس های اصلی این موسسات هم شرکت داشته باشید.
۳-مقاله نوشتن رو در اولویت قرار بدید.
تو بیشتر جاهایی که استخدام رسمی دارن، حداقل داشتن یه مقاله رو از شما میخوان (حتی اگه اون موسسه خیلی به تحقیقات اهمیت نده) از نظر علمی البته بهتره چندین مقاله در طول دوران تحصیلتون داشته باشید.
تو گروههای نویسندگی مرکز دانشگاهیتون شرکت کنید. (یا اگه همچین گروه هایی وجود نداره خودتون یکی تاسیس کنید.) شرکت تو چنین گروه هایی و تمرین کردن باعث میشه تو کار نویسندگی مهارت پیدا کنید و نوشته های خودتونو از نظر علمی بسنجید.
به یاد داشته باشید که این فرایند یعنی انتشار مقاله زمان زیادی می بره. بعضی از مجله ها شاید ماه ها طول بکشه که جواب شما رو بدن که آیا مقاله تونو قبول کردن یا رد کردن یا گفتن نیاز به تجدید نظر داره. تازه بعد از اون زمان طولانی تری صرف میشه که این مقاله چاپ بشه. پس مثلا اگه می خواید مقاله تون تو سال چهارم تحصیلتون منتشر بشه از سال دوم شروع به کار کردن روی اون کنید.
از مشاور خودتون بخواید شما رو راهنمایی کنه که مقاله تونو به کدوم نشریه ی معتبر بدید. بعضی نشریه ها مقالات دانشجویی قبول نمی کنن در حالی که بعضی دیگه خیلی هم از اونا استقبال می کنن.
۴-برای تدریس کردن تجربه به دست بیارید.
تجربه های این چنینی شما رو عادت میده برای کاری که هر روزه باید به عنوان استاد تو دانشگاه انجام بدید. خیلی از مراکز دانشگاهی تو برنامه ی آموزششون فرصت های تدریس کردن رو برای دانشجو ها فراهم می کنن که تو این برنامه ها شما به دانشجوهای سال پایینی تون تدریس می کنین.
اگه تو دانشگاهتون همچین فرصتی ایجاد نشده در این صورت خودتون باید دست به کار شید و از مشاورتون بخواید شما رو راهنمایی که فرصت های تدریس تو مراکز و موسسات دیگه رو به شما نشون بده.
اگه می تونین به عنوان دستیار استاد انجام وظیفه کنین. تو این چنین موقعیت هایی شما در واقع استاد ها رو تو کار هایی مثل نمره دهی، امتحان گرفتن، کمک کردن به دانشجوها تو کار های گروهی و… همراهی می کنید. اما وقتی دستیار یه استاد میشید حواستون باشه که اون کار ها به درد آینده شغلی خودتون هم بخوره. مثلا فقط کمک کردن به استاد برای نمره دهی کمک چندانی به کار حرفه ای شما نخواهد کرد.
برای آینده کاری تون نقشه ها، سیلابوس ها، یادداشت ها و ارائه های دانشجو ها و… رو جمع آوری کنید. شاید اینا بعدا به دردتون بخورن.
۵-گواهی های بین رشته ای رو هم مد نظر قرار بدید.
خیلی از مراکز دانشگاهی به دانشجوها شون پیشنهاد می کنن که تو سازمان ها و موسسه های دیگه هم گواهی بگیرن که به نوعی مکمل اون چیزیه که تحصیل می کنن. این گونه گزینه های مشهوری رو مثل زنان و مطالعات جنسیتی، مطالعات ملی، نویسندگی و سخن شناسی، مدیریت، تکنولوژی انسانی، تدریس و آموزش آنلاین، طراحی صحنه و…شامل میشن.
اگه شما بتونید یک یا چندتا از این نوع گواهی ها رو در کنار مدرک اصلی داشته باشید، خیلی راحت تر شغل گیرتون میاد نسبت به اون افرادی که فقط همون مدرک اصلی رو دارن.
۶-پایان نامه جذابی رو طراحی کنید.
پیچیده ترین بخش گرفتن پی.اچ.دی نوشتن پایان نامه و دفاع مناسب از اونه. بیشتر مراکز ترجیح میدن قبل از نوشتن موضوع اصلی تون، یه پروپوزال ثبت کنید. بعد از نوشتن کامل پایان نامه لازمه که شما از اون پایان نامه مقابل کمیته ای از اعضای هیئت علمی که قبلا اونو خوندن دفاع کنید.
تو نوشتن متنش دقت داشته باشید که عبارات واضح و مرتب کنار همدیگه قرار بگیرن و پایان های مناسبی هم داشته باشن و باید تو فصل های مختلف تنظیم شده باشن.
زمانتون رو به قسمت های کوچیک قابل تنظیم تقسیم کنید. قسمت های ۱ تا ۲ ساعته وقت بذارید و تو هر قسمت با یه هدف مشخص جلو برید. مثلا این اهداف میتونن شامل اضافه کردن و ویرایش کردن باشن یا نوشتن منابع و مآخذ و…
در این مورد هم به طور دائم با مشاورتون مشورت کنید و از راهنمایی هاش غافل نشید. اوان باید هر فصل رو همونجور که جلو میرید، مورد بررسی قرار بدن. سعی کنید هر ۲ تا ۳ هفته یه بار اونا رو در جریان پایان نامه تون قرار بدید تا بتونن یه درکی از میزان پیشرفت شما داشته باشن.
۷-برای دفاع از پایان نامه تون برنامه ریزی کنید.
بعد از اینکه نوشتن پایان نامه رو انجام دادید، تو بیشتر دانشگاه ها از شما می خوان که از اون مقابل ۴ تا ۶ نفر از اعای هیئت علمی دفاع کنید. اونا از شما سوالات خیلی مهم مربوط به همون موضوع رو می پرسن و چشم انداز کار شما رو در آینده بهتون نشون میدن.
قبل از دفاع از پایان نامه تون با اون فردی که قراره جلسه ی دفاع رو براتون تشکیل بده هماهنگی های لازم رو انجام بدید. برنامه ی زمانی، تاریخ و ساعت و مکان برگزاری جلسه دفاع رو مطلع شید و همه ی این هماهنگی ها رو سعی کنید زودتر و اوایل همون ترم انجام بدید.
برای آمادگی برای دفاع، اون قسمت هایی از پایان نامه تون که خیلی مهم تر هستن رو دوباره مطالعه کنید. (مقدمه، نتیجه گیری، چکیده مطالب هر فصل) اینجوری راحت تر به مطالب مسلط میشید و سریع تر میتونید تو بحث ها واکنش لازم رو نشون بدید.
یه نفس عمیق بکشید و به یاد داشته باشید که هیچ کسی بهتر از شما کار خودتونو نمی شناسه. شما زمان خیلی زیادی رو برای نوشتن این پایان نامه گذاشتید و توانایی لازم رو برای دفاع موفقیت آمیز از اون قطعا دارید.
بخش چهارم : اشتغال دائم گرفتن
۱-به بازار شغلی سری بزنید.
بیشتر فرصت های شغلی رو می تونید تو ترم های پاییز به دست بیارید، دقیقا زمانی که سال تحصیلی شروع میشه. این شغل ها عموما تحت عنوان دستیار استاد مطرح میشن.
اعلامیه های شغلی مربوط به هر مرکز به طور معمول روی وبسایت همون مرکز اطلاع سانی میشه.(مثل موسسه زبا بین الملل، یا موسسه تحقیقات رایانه ای و موسسات دیگه…)
بیشتر داوطلبای این شغل ها معمولا سال آخر قبل از فارغ التحصیلی و ارائه ی پایان نامه برای گرفتن شغل اقدام می کنن. شما هم باید به همین شکل طوری برنامه ریزی کنید که تقریبا هم زمان با دفاع از پایان نامه تون با شروع ترم بعدی کار خودتونو شروع کنید.
مدارک لازم برای تحویل به موسسه مورد نظر تقریبا شامل همون مدارکی میشن که برای ثبت نام محل تحصیلتون تحویل دادید. شامل نامه های اداری، سی.وی و دست آورد ها و پژوهش هاتون، مقاله های منتشر شده، جوایزی که گرفتید، نمونه ای از دست خطتون، توصیه های مشاورتون و… هم چنین شما باید نمونه کاری از نحوه تدریس کردن شامل ارزیابی دانشجو، طرح های دروس، فلسفه ی تدریس و … رو هم ارائه بدید.
۲-موفقیت تو مصاحبه شغلی.
مصاحبه های شغلی برای شغل های با استخدام دائم به طور قابل توجهی سخت گیرانه و موشکافانه برگزار میشه. در قدم اول باید تو مصاحبه ی اولیه ای که تو کنفرانس ها تووسط اساتید اجرا میشه موفق شید. بعد از اون شاید از شما یه مصاحبه ی تلفنی یا از طریق اسکایپ به عمل می آد که البته نسبت به حضور تو کنفرانس راحت تر و با استرس کمتری همراهه.
به طور معمول از شما سوالاتی راجع به تحقیقات و مطالعاتتون تو حوزه ی رشته ی خودتون، اینکه چطور به این موضوع علاقمند شدید، و … پرسیده میشه. شاید ازتود درباره تدریس کردن هم سوال بشه مثلا اینکه چطوری یه برنامه ی درسی طراحی کنید، چطور کلاس های کنفرانس بزرگ رو اداره کنید،… شما باید تو برخورد با هر کدوم از این نوع سوالا آمادگی لازم رو داشنه باشید.
بعد از اینکه تو مصاحبه اولیه قبول شدید، ازتون خواسته میشه برای مصاحبه ی دانشکده آماده شید. این مصاحبه چیزی حدود ۲ تا ۳ روز طول می کشه. شما تو این مصاحبه تو محل مستقر میشید و احتمالا ازتون میخوان که این کارها رو انجام بدید: یه سخنرانی طولانی از موضوعی که دربارش تحقیق کردید، مدیریت یه کلاس درس برای اینکه توانایی هاتونو تو این زمینه نشون بدید، و انجام مصاحبه های کوتاه تر با هر کدوم از اعضای کمیته یا هیئت علمی.
همیشه سعی کنید خودتونو به موضوع پژوهش دیگر اعضای هیئت علمی علاقمند نشون بدید. در واقع با شرکت تو این مصاحبه ها شما میخواید نشون بدید که همکاری یاری رسون و با استعداد هستید.
طی این مصاحبه ها شاید نیاز شه که با سرپرست برگزاری و رییس دانشکه هم ملاقاتی داشته باشید. این چنین ملاقات هایی معمولا تو ترم های نیم سال دوم بهاری انجام میشه، زمانی که میخوان از شما ثبت نام به عمل بیارن.
۳-برای ارزیابی شدن آماده باشید.
بعد از اینکه مشغول به کار شدید، تو بیشتر موسسه ها، اعضای هیئت علمی شروع به ارزیابی کار های شما می کنن و معمولا بعد از ۷ سال از شروع به کار به عنوان دستیار استاد، احتمالا شما رو به عنوان استاد استخدام دائم می کنن. بنابراین قبل از استخدام دائم ابتدا بررسی های لازم طی دو سال اول کار و بعد از اون بررسی های ثانویه بعد از ۴ تا ۵ سال از شما به عمل می آد.
موسسه های مختلف معیار های مختلفی رو برای بررسی شما مد نظر قرار میدن. مثلا اگه طی اشتغالتون جایزه ای بگیرید، احتمالا آینده ی شما تضمین شده س و می تونید به عنوان استاد تا آخر زندگی تون مشغول به کار باشید.
اگه کارتون رو درست انجام بدید معمولا حداقل یه کتاب با انتشارات همون دانشگاه منتشر می کنید و همچنین چندین مقاله تو مجله های معتبر.
برای کسایی که کارشون تو حوزه ی علم و فناوریه برایاینکه بتونن یه آزمایشگاه تاسیس کنن و به کار های علمی بپردازن، لازمه که یه بودجه ی مشخصی رو از موسسه ی مربوطه(مثل موسسات سلامت ملی و…) بگیرن. که البته در حال حاضر دریافت بودجه برای این اهداف خیلی سخت تر از گذشته شده.
۴-فرهنگ موسسه ای رو که در اون کار می کنید یاد بگیرید.
بعد از اینکه موفق به پذیرفته شدن برای اشتغال شدید، حواستون باشه که وقت و انرژی تونو برای چه کارایی می ذارید. آیا اون موسسه بیشتر به تدریس کردن اهمیت میده یا به پژوهش های علمی؟ اگه به به کارهای پژوهشی اهمیت میده وقتتونو برای تدریس های خصوصی و خارج از برنامه نذارید و به جاش برای تحقیقات و پژوهش وقت بیشتری اختصاص بدید.
همین طور اگه برای موسسه دانشجوهاش مهمن(مثل خیلی از دانشکده های هنری و…)، بیشتر تمرکزتون رو روی حمایت و مشورت دادن به دانشجو ها بذارید.
همیشه سعی کنید از یه استاد با تجربه تر یا روسای موسسه بپرسید که تو اون موسسه چه چیزی براشون اهمیت بیشتری داره و چه کارهایی از شما انتظار دارن که شما رو استخدام دائم کنن. بیشتر دانشکده ها ترجیح میدن پروفایل ملی برتری داشته باشن بنابراین براشون کار های تحقیقاتی مهم تره. از همون سال های اول شروع به کارتون تموم تلاشتونو بکنید که انتظارات رو برآورده کنید.
۵-همه چیز رو به درستی ثبت و ضبط کنید.
برای ارزیابی شما تو موسسه مربوطه لازمه که مدارک ثبت شده ای از موفقیت هاتون داشته باشید.
این مدارک بیشتر شامل موارد زیر هستن:
-ارزیابی دانشجوها و شواهد برنامه های تدریس شما (مثل سیلابوس و…)
-کپی از تمامی مقالات منتشر شده شما و پروژه های خلاقیتی و فنی
-نامه هایی که به عنوان بورسیه از سایر موسسات برای شما اومده که ارزش کارهای علمی تونو نشون میدن.
-دفتر ثبت اعمال موسسه یا هر گونه مجوز یا گواهی نامه ای که به دست آوردید.
بعد از اینکه مدارکتونو جمع آوری کردید، اعضایی که قبلا استخدام دایم گرفتن تو اون مرکز به شما رای میدن که مناسب اون شغل به طور دائم هستید یا نه. مدارک شما همینطور به سایر اعضای هیئت علمی هم فرستاده میشه تا بررسی شه. و در نهایت تصمیم نهایی توسط رییس دانشگاه گرفته میشه.
بخش پنجم : استخدام موقت
۱-به بازار شغل مراجعه کنید.
با گسترش کمیاب شدن شغل هایی با استخدام دائم، افرادی که پی.اچ.دی دارن بیشتر و بیشتر در شرایط محدودیت قرار می گیرین. امروزه تو دانشگاه های ایالات متحده بیش از ۷۰ درصد مدرسین استخدام موقت دارن نه دائم. بعضی از این شغل های موقت شامل:
-تحقیقات بعد از دکترا
-ملاقات با دستیارهای استاد
-سخنرانی و کنفرانس(کنفرانس هایی در سطوح پایین ۱ و ۲)
-معاون و دستیار
دو مورد اول معمولا همزمان با شروع ترم های پاییزی و گاها ترم های بهاری پیدا میشه. شغل های کنفرانس دهنده ها و معاونان معمولا زمانی پیدا میشه که هنوز سال تحصیلی شروع نشده و تو این زمان ها بیشتر از هر زمانی نیازه.
۲-مصاحبه برای شغل های ان.تی.تی.
مصاحبه برای این شغل ها شباهت خیلی زیادی به شغل های استخدام دائم داره. یعنی شاید لازم بشه به دانشگاه برید و موضوعی رو ارائه بدید، ولی در اینجا بیشتر تمرکز روی نحوه ی تدریس شماس تا بررسی کارهای تحقیقاتیتون.
حواستون به موقعیت هایی که بار کاری زیادی دارن باشه. مثلا کارایی که محبورید پایان نامه تونو تبدیل کنید به یه کتاب و اونو منتشر کنید. اگه میبینید این چنین شغل هایی نیازمند گذاشتن وقت و زحمت زیاده، شاید بهتر باشه سرغشون نرید.
۳-خطرهای شغل معاون بودن رو درک کنید.
با توجه به افزایش روز افزون هزینه ها و رشد حقوق مدیریتی، خیلی از دانشکده ها رو آوردن به استخدام دستیارها و معاون ها تا نیاز های تدریس رو فراهم کنن.
دستیار ها یا معاونین افرادی دارای مدرک پی.اچ.دی هستن که به صورت نیمه وقت انجام وظیفه می کنن و مثل سایر مستخدمین دائم، مزایایی مثل بیمه ی سلامت از دانشگاه دریافت نمی کنن. حقوق ثابت ندارن اما به صور میانگین در آمریکا چیزی حدود ۲۷۰۰ دلار ماهیانه درآمد دارن. در حال حاضر حدود ۵۰ درصد از اساتید و دستیارهای دانشگاه ها رو این افراد تشکیل میدن و به طور متوسط ۲۵ تا ۲۷ هزار دلار سالانه به دست میارن.
چون موسسات درباره ی استخدام تمام وقت این افراد دو دل هستن ، به طور معمول چنین اشخاصی به صورت پاره وقت در چندین موسسه مشغول به کار میشن. و این شاید براشون مشکلاتی مثل رفت و آمد به چندین مکان رو ایجاد کنه.
از طرف دیگه این نوع شغل ها امنیت شغلی ندارن، مثلا اون موسسه به محض اینکه احساس کنه دیگه به اون شخص نیاز نداره اونو از کار برکنار می کنه یا خیلی راحت حقوق نامناسبی رو بهش میدن.
۴-به فکر گزینه های دیگه شغلی هم باشید.
شاید به نظرتون کار کردن طولانی مدت با دستمزد کم، بدون بیمه و مزایا و امنیت شغلی پایین متناسب با شما نباشه. در این صورت شاید حتی مجبور باشید به شغل هایی رو بیارید که اصلا ربطی به مدرک تحصیلی تون نداره یا حتی خارج از محیط دانشگاهی باشه.
به فکر کارهای نویسندگی در خارج از محیط دانشگاهی باشید. می تونید داوطلب شید که مطالب علمی یا پزشکی رو ویرایش کنید، کتاب ها و متون خودتونو بنویسید، یا به عنوان نویسنده تو یه روزنامه یا مجله مشغول کار شید. در هر شکل به نوعی باید نویسندگی و نوشتن تو پس زمینه ی شغلیتون باشه.
شما باید یاد بگیرید که چطور به شکل صحیحی از توانایی ها و مهارت هاتون استفاده کنید. اگه میخواید یه آزمایشگاه رو اداره کنید، باید مهارت های مدیریت تون رو افزایش بدید. اگه خوب می نویسید و یه پایان نامه عالی تحویل دادید، یعنی شما مهارت های فوق العاده ای تو نظم و ترتیب دادن به امور دارید.
به مسیرهای شغل های جایگزین فکر کنید. خیلی از افرادی که پی.اچ.دی دارن می تونن به عنوان های دیگه ای هم موفق باشن مثل تدریس خصوصی، کار های تحقیقاتی، صنایع، کارهای دولتی یا شروع امور تجاری و… با مرکز کارآفرینی موسسه ی خودتون مشورت کنید و ببینید چه شغل هایی در محیط خارج دانشگاه می تونه برای شما مناسب باشه.
شرایط اختصاصی جذب هیات علمی دانشگاه
الف) دارا بودن مدرک تحصیلی دکتری تخصصی و یا سطح چهار حوزوی با رساله تحقیقی برای کلیه رشته‌های دانشگاهی (بغیر از گروه پزشکی) و یا دارا بودن درجه تخصصی در گروه پزشکی برای متقاضیان ورود به خدمت در مرتبه استادیار
ب) دارا بودن مدرک تحصیلی کارشناسی ارشد و یا سطح سه حوزوی در رشته تخصصی مربوط برای کلیه رشته های دانشگاهی (بغیر از گروه پزشکی) و دارا بودن درجه دکتری حرفه ای (در گروه پزشکی) برای متقاضیان ورود به خدمت در مرتبه مربی
۲- آشنایی کافی با یک زبان خارجی برای متقاضیان ورود به خدمت در مرتبه مربی و تسلط کافی به یک زبان خارجی برای متقاضیان ورود به خدمت در مرتبه استادیار.
۳- در زمان ثبت نام در فراخوان اگر مدرک مورد نیاز دکتری قید شده باشد، شخص باید دارای مدرک دکتری بوده و از ثبت نام دانشجویان دکتری جلوگیری می گردد، مگر این که مدرکی رسمی از دانشگاه محل تحصیل مبنی بر دفاع از پایان نامه و فارغ التحصیل بودن ارائه نماید. در مواردی که در فراخوان قید شده باشد، مدرک مورد نیاز کارشناسی ارشد، شخص باید دارای مدرک کارشناسی ارشد بوده و از ثبت نام دانشجویان کارشناسی ارشد خودداری و ممانعت می‌شود. همچنین تعهد و اشتغال بورسیه مطابق ضوابط و مقررات خود می باشد و متعهدین بورسیه حق شرکت در فراخوان های غیر بورسیه را ندارند.
۴- رشته تخصصی و شرایط متقاضی با اعلام نیاز درج شده در سامانه جذب دانشگاه همخوانی داشته باشد.
۵- متقاضی دارای حداقل مدرک مورد نیاز در رشته مربوطه (درج شده در جدول اعلام نیاز‌ها) باشد.
برای کسب اطلاعات و جزئیات بیشتر درخصوص شرایط، ضوابط و نحوه جذب هیات علمی میتوانید دفترچه راهنمای شرکت در فراخوان جذب وزارت علوم را بررسی نمایید.
الف) دارا بودن مدرک تحصیلی دکتری تخصصی و یا سطح چهار حوزوی با رساله تحقیقی برای کلیه رشته‌های دانشگاهی (بغیر از گروه پزشکی) و یا دارا بودن درجه تخصصی در گروه پزشکی برای متقاضیان ورود به خدمت در مرتبه استادیار
ب) دارا بودن مدرک تحصیلی کارشناسی ارشد و یا سطح سه حوزوی در رشته تخصصی مربوط برای کلیه رشته های دانشگاهی (بغیر از گروه پزشکی) و دارا بودن درجه دکتری حرفه ای (در گروه پزشکی) برای متقاضیان ورود به خدمت در مرتبه مربی
۲- آشنایی کافی با یک زبان خارجی برای متقاضیان ورود به خدمت در مرتبه مربی و تسلط کافی به یک زبان خارجی برای متقاضیان ورود به خدمت در مرتبه استادیار.
۳- در زمان ثبت نام در فراخوان اگر مدرک مورد نیاز دکتری قید شده باشد، شخص باید دارای مدرک دکتری بوده و از ثبت نام دانشجویان دکتری جلوگیری می گردد، مگر این که مدرکی رسمی از دانشگاه محل تحصیل مبنی بر دفاع از پایان نامه و فارغ التحصیل بودن ارائه نماید. در مواردی که در فراخوان قید شده باشد، مدرک مورد نیاز کارشناسی ارشد، شخص باید دارای مدرک کارشناسی ارشد بوده و از ثبت نام دانشجویان کارشناسی ارشد خودداری و ممانعت می‌شود. همچنین تعهد و اشتغال بورسیه مطابق ضوابط و مقررات خود می باشد و متعهدین بورسیه حق شرکت در فراخوان های غیر بورسیه را ندارند.
۴- رشته تخصصی و شرایط متقاضی با اعلام نیاز درج شده در سامانه جذب دانشگاه همخوانی داشته باشد.
۵- متقاضی دارای حداقل مدرک مورد نیاز در رشته مربوطه (درج شده در جدول اعلام نیاز‌ها) باشد.
برای کسب اطلاعات و جزئیات بیشتر درخصوص شرایط، ضوابط و نحوه جذب هیات علمی میتوانید دفترچه راهنمای شرکت در فراخوان جذب وزارت علوم را بررسی نمایید.
مرجع : میگنا به نقل از سایت دانش بنیان علوم انسانی
