سایت تخصصی روانشناسی

در روانشناسی، از روش های مختلفی برای درمان استفاده می شود. علاوه بر روان درمانیِ فردی که همه آن را می شناسند، از حدود ۷۰-۶۰ سالِ پیش، مکتب ها و روش های تازه ای مثل گروه درمانی، خانواده درمانی، انرژی درمانی، هیپنوتیزم و... شکل گرفته که هر یک، ابعادِ مثبت و منفی ، موافقان و مخالفانِ خودشان را دارند. با توجه به این که تمرکز پرونده امروز بر گروه درمانی است، با هم نگاهی داریم بر کلیاتِ این روش.

گروه  درمانی یا Group Therapy، به معنای به کار بردن روش های روان  درمانی روی یک گروه، به منظور بهره  گیری از تاثیر متقابل اعضای گروه بر یکدیگر است.
گروه  درمانی ممکن است به تنهایی یا توام با روان  درمانی فردی و دیگر درمان  های روان  پزشکی باشد. این روش غالبا از دو نفر درمانگر و کمک درمانگر و ۸-۶ بیمار تشکیل می شود. اعضای گروه معمولا هفته ای یک یا دو بار و به مدت ۹۰ دقیقه همدیگر را ملاقات می کنند و با نظارتِ درمانگر، به تعامل می پردازند. گروه  درمانی هم مثل روان  درمانی  های فردی، بر نظریه  های متعدد مبتنی است. گروه  ها از انواعی که برای بالا بردن مهارت  های اجتماعی تلاش می کنند، تا آن  ها که بر رفع علایم خاص تاکید دارند و آن  ها که به تعارض  های درونی حل نشده می  پردازند، متفاوتند. گروه  درمانی، یک فرآیند روانی است که در آن یک متخصص آموزش دیده، با استفاده از تعامل هیجانی گروه  های کوچک، سعی می  کند مشکلات شخصیتی افراد را اصلاح کند.

بسته به تشخیص، ممکن است گروه، همگن یا ناهمگن باشد. نمونه  ای از گروه  های همگن، شامل افرادی است که خواهان کاهش وزن یا قطع مصرف دخانیات هستند و نمونه گروه  های ناهمگن، می توانند بیمارانی با اختلالات ارتباطی و اجتماعی باشند.

گروه  درمانی از نظر وجود اعضا دو مدل است:
گروه بسته که تعداد اعضا از اول تا آخر دوره درمان ثابت است و از شروع تا پایان دوره، بیمار جدیدی وارد گروه نمی  شود و گروه باز که تعداد ثابت است، ولی با رفتن و مرخص شدن عضوی از گروه، عضو دیگری وارد می  شود و در نتیجه هر عضو، در یک مرحله خاص از درمان است.

گروه های خودیاری هم شکل دیگری از گروه هستند که توسط افرادی با مشکلات مشابه مثل: چاقی، اعتیاد، افسردگی بعد از زایمان و یا مراقبت از کودک مبتلا به اختلال مادرزادی، مدیریت می  شوند. این گروه  ها معمولا بدون حضور یک درمانگر حرفه  ای و غالبا به شکل خودجوش تشکیل می شود و توسط افرادی که بر مشکل خود مسلط شده اند، رهبری می  شود. گروه  های خودیاری اگر توسط افراد مطلع و به شکل صحیحی هدایت شوند، منابع حمایتی ارزشمندی به شمار می  روند.

معمولا چند جلسه اولِ گروه درمانی، به شناخت و اعتماد می گذرد و پس از آن، هر یک از اعضا، به صحبت درباره مشکل خود می پردازد. منتها همواره ابراز مشکل با نوعی شک و تردید همراه است، چرا که روابط، هنوز آن طور که باید و شاید، عمیق نشده است. پس از عمیق  تر شدن روابط و اعتماد اعضا به یکدیگر و طرح مسائل و مشکلات، تلاش و فعالیت برای حل آن  ها آغاز می  شود و سرانجام گروه به جایی می  رسد که باید به طور موقت یا برای همیشه به کارش پایان دهد. بهترین زمان برای پایان دادن به جلسات مشاوره گروهی، وقتی است که گروه به هدف  های تعیین شده، رسیده باشد.

منبع : سایت میگنا