سایت تخصصی روانشناسی

بمرحوم میرزا اسماعیل دولابی می فرمود: اگر مُردی همه چیز نقد است. اصلا دنیا و آخرت نداری. همه خودت هستی و خدای خودت. کارهایت همه روی غلتک است. مردم از بیرون نگاه می‌کنند و می‌بینند که هم دنیای تو مرتّب است و هم آخرت تو. خودت نگاه نکن، چون اگر نگاه کردی نه دنیا داری و نه آخرت. کسانی که در دنیا هستند می‌گویند: الله اکبر! اینها چه جورند که روزیشان باز است. هیچ حرف دنیا نمی‌زنند، اصلاً غم دنیا را ندارند. صبح همین طور دارد می‌آید، می‌نشیند و می‌رود. می‌آید و می‌برد. چقدر هم خوب می‌خورد! سر سفره‌شان رفتیم چه راحت غذا می‌خورند.

جهنمی‌ها و بهشتی‌ها همه حرف ما را می‌زنند. ما هم به آنها دعا می‌کنیم. اهل بهشت می‌خورند، ما هم دعا می‌کنیم که: خدایا روزیشان را زیاد کن! برکت بده! انواع و اقسام رحمت را به قلبشان نازل کن و گاهی اوقات خودت را به آنها نشان بده! چقدر خوب است که خدا خودش را نشان بدهد. صاحبخانه خودش را نشان بدهد.

ما، هم می‌خوریم و هم می‌خوابیم. اما نه می‌خوریم و نه می‌خوابیم. جمال حق، آدم را از هر چه غذاست سیر می‌کند. یاد حق، آدم را از هر چه ما سواست سیر می‌کند. خودت را راحت کردی. چقدر زرنگ بودی! چه کسی به تو گفت مردن خوب است؟ همه می‌گویند: ماندن خوب است. تو مُردی و آمدی. به گمانم عقلت عیب داشت! ولی محبتت خوب است.

کتاب طوبی محبت – ص 157
مجالس حاج محمد اسماعیل دولابی

منبع: تسنیم