سایت تخصصی روانشناسی

مرحوم میرزا اسماعیل دولابی می فرمود: بشر در روی زمین سه کار بیشتر ندارد. یکی ایمان به خدا، یکی عمل صالح، سوم هم، اینکه در کم و زیاد صابر باشی. هر سه به هم بستگی دارد.

 عمل‌هایی که خداوند به عبد، توفیق داده است و خودش هم از خدا خواسته است و در دسترسش هست، همان اعمالی که جلوی پایتان قرارداد. جلوی پایت چیست؟ روزی پنج نماز داری و سالی یک ماه روزه داری و کارهای عبادی هم که روز و شب در قبال زن و بچه‌ات و برای مومنین انجام می‌دهی. این کار را خالصاً لوجه الله فرمان ببر. سوم هم، اینکه در کم و زیاد صابر باشی. هر سه به هم بستگی دارد.
هر چه ایمان به خدا زیباتر و لطیف‌تر باشد این‌ها میوه‌های اوست. اینها آب کوزه است که از آن بیرون می‌زند. لذا خیلی شیرین و قشنگ می‌شود. آدمی وقتی ایمان به خدا دارد قطعا یک دست و پایی هم می‌زند و اعمالی که پیش پایش می‌آید می‌گوید خدایا توفیق از توست. لذا فرمان مال او می‌شود. زن و بچه‌اش را که نان می‌دهد مال او می‌شود. اولادی که می‌سازد. مال او می‌شود. وقتی که خودش با خدا یگانه است، اعمالش هم این گونه می‌شود. بستگی به هم دارند و همه‌اش ایمان می‌شود.
قدیم که به کربلا می‌رفتیم اعراب، کوزه‌های بزرگ را در دالانهایشان با مَشک پر می‌کردند. از تن این کوزه‌ها آب بیرون می‌زد و در ظرفی که زیر آن بود می‌ریخت. ما از آن ظرف می‌خوردیم. آب آن ظرف، هم خنک بود و هم صاف شده بود. عبادات به این صورت خیلی شیرین می‌شود. گاهی اوقات، انگاری نعوذ‌بالله خداوند دارد در نفس عمل، خود را نشان می‌دهد، وقتی که می‌روی نماز بخوانی، انگاری خداوند درون نماز به چشم می‌آید. ما در قلبمان با خدا کار داریم. او چرا در نماز آمد؟ نماز که جزء فروع دین است، تراوش کوزه است. معلوم شد که آب از کوزه بیرون زده است. از قلب، بیرون زده است. آنجا اقامتگاه خوبان و پاکان خداست. لذا او را در بیرون می‌بینی، در نماز،‌در عبادت، در عمل، در سر کسب، به همه جا سر در می‌آورد.
در عراق وقتی می‌گفتیم آب درون کوزه را به ما بدهید، می‌گفتند آب کوزه کمی شور است. از کوزه که آب بیرون می‌زند هم صاف است و هم خنک است. لذا عمل‌های خیر، خیلی نافع است.
این طور هم درست در می‌آید که خداوند لطفش، و آب‌های حقیقی که شور هم نیست بلکه شیرین است را در خانواده طهارت(ع) ریخته است و از آنجا تراوش می‌کند و ما می‌خوریم. فی بُیوُتٍ أَذِنَ اللهُ أَن تُرفَعَ وُ یُذکَرَ فیها اسمُهُ(سوره نورف آیه 36). بیوتی هست که خداوند علم و حیات و عزّت در آنها ریخته است و از آنجا ذکر خداوند به آسمان و زمین می‌آید و پر می‌شود. همیشه می‌گویند از آسمان به زمین می‌بارد. اما در مورد خانه محمد و آل محمد(ص) از زمین به آسمان می‌بارد یعنی ملائکه آسمان‌های غیب از خانه اهل بیت، ذکر خدا را یاد می‌گیرند.
مراد از بیوت، خانه‌های اهل بیت(ع) است. مراد، قلوب آب‌هاست. بلکه خانه ظاهری آنها نیز همین‌طور است.

کتاب طوبی محبت؛ جلد3 – ص 110
مجلس حاج محمد اسماعیل دولابی-خبرگزاری تسنیم