مرحوم حبیب الله چایچیان، پیش از این در مصاحبه‌ای کوتاه به ماجرای سرودن شعر «آمدم ای شاه پناهم بده» اشاره کرده است.
حبیب الله چایچیان از شاعران آیینی کشورمان، ساعتی قبل دار فانی را وداع گفت.
او شاعر شعر معروف «آمدم ای شاه پناهم بده/ خط امانی ز گناهم بده» است. شعری که در مدح امام رضا (ع) سروده و توسط استاد کریم‌خانی به زیبایی اجرا شده است.
اما شاید برای همه جالب باشد که بدانند ماجرای سرودن این شعر چه بود؟
در ادامه به گزیده‌ای از مصاحبه حبیب الله چایچیان در این باره اشاره می شود:
«اشعارم عنایتی است که از سوی ائمه اطهار(ع) به من می شود. به طور مثال شعر «ای شاه پناه بده»
که درباره امام رضا (ع) است زمانی به من الهام شد که با مادرم به مشهد
رفته بودیم. مادرم همیشه ارادت ویژه ای به چهارده معصوم (ع) داشت؛ مادر
دوبار پشت سر هم و در فاصله زمانی نزدیک به هم سکته کرد. دکتر به من گفت:
فردی که اینگونه سکته کند کمتر زنده خواهد ماند.
آن موقع به مادرم گفتم که چه آرزویی دارد. او گفت: آرزوی من این است که یک بار دیگر حضرت رضا (ع) را زیارت کنم. با اینکه راه رفتن برایش دشوار بود و حال خوبی نداشت، دو بازویش را گرفتم تا بتواند یواش یواش حرکت کند و به مشهد رفتیم. حرم مثل همیشه خیلی شلوغ بود. وارد شدن به حرم مشکل و برای مادرم غیرممکن بود.
گفتم: مادرجان از همین جا سلام بدهی زیارت است. گفت: ما قدیمی ها تا ضریح را نبوسیم به دلمان نمی چسبد گفتم: دل چسبی اش به این است که حضرت جواب بدهند. بازوی مادر را گرفته بودم و همین طور به سمت ضریح حرکت می‌کردیم که در همین حال این شعر را سرودم:
آمدم ای شاه، پناهم بده خط امانی ز گناهم بده/ ای حَرمَت ملجأ درماندگان، دور مران از در و راهم بده/ ای گل بی خار گلستان عشق قرب مکانی چو گیاهم بده/ لایق وصل تو که من نیستم، اِذن به یک لحظه نگاهم بده.
وقتی شعر به «تخلص» رسید دیدم مادرم با آن ازدحام که آدم سالم نمی توانست برود خودش را به ضریح رساند و ضریح را بوسید؛ من هم ضریح را بوسیدم و این شعر در حقیقت زبان حال مادرم در آخرین لحظات عمرش است.»
منبع: باشگاه خبرنگاران جوان به نقل از عقیق
