مطهره خالوندی
در مورد تاب آوری چه میدانیم؟
کوهنوردی را تصور کنید که مسیری ناشناخته را در پیش میگیرد و با اتکا به خود و دانش و توانش قدم در راه می گذارد. در کنار لذت از زیبایی های بکر مسیر، گاه احساس خستگی، نا امیدی و ناتوانی برای ادامه مسیر و عبور از گذرگاه های ناهموار را نیز تجربه میکند. اما واکنش او چه می تواند باشد؟
مقاومت تا رسیدن به هدف!
پیشامدهای بزرگ و کوچک زندگی گاه افراد را بی تاب و ناتوان می کند و افراد گاهی طعم شکست را هم تجربه میکنند؛ هیچکس از این قائده مستثنی نیست، مگر آن دسته که تاب آوری را آموخته باشند.
تاب آوری به معنی مقاومت در برابر مشکلات زندگی و کنار آمدن با پستی و بلندی های آن و در نهایت رشد و تعالی است.
تاب آوری به معنای عدم وجود استرس، رنج و مشکلات عاطفی در زندگی نیست، بلکه آموختن کار کردن همراه با این قبیل عواطف و کنار آمدن با آنها و یافتن مسیر پیشرفت در حضور این عواطف است. این ویژگی هرگز در افراد ثابت نبوده و به همراه سازگاری و پشتکار می تواند منجر به تغییر افکار و رفتارهای خاص و در نهایت میل به موفقیت شود.
اهمیت تاب آوری در چیست؟
تاب آوری به فرد قدرت عاطفی می دهد تا از پس آسیب ها، مشکلات و سختی ها برآید. چنین فردی استرس، خطر و احساسات دشوار را تجربه می کند اما از منابع، نقاط قوت و مهارت های خود برای غلبه بر چالش ها و حل مشکلات استفاده می کند. در افراد فاقد تاب آوری احساس خستگی یا درماندگی غالب بوده و این افراد به استراتژی های مقابله ای ناسالم (مانند اجتناب، انزوا و خوددرمانی) روی می آورند. وجود قابلیت تاب آوری در افراد آنها را قادر می سازد تا شرایط را پذیرفته و با آن سازگار شوند و در نهایت به جلو حرکت کنند. واژه تاب آوری اغلب به تنهایی برای نشان دادن سازگاری کلی و مقابله به شرایط دشوار کار می رود، اما می تواند به دسته های مختلفی تقسیم شود. در ادامه به تشریح موضوع تاب آوری جسمانی به عنوان مبحثی اساسی در این حوزه می پردازیم.
تاب آوری جسمانی چیست و چه تاثیری بر زندگی افراد دارد؟
این جمله را شنیده اید: یک شبه پیر شد! منظور فردی است که در مواجهه با چالش ها و مشکلات خود به یکباره از لحاظ جسمانی توان خود را از دست داده و دچار ضعف می شود. بر اساس آنچه تاکنون گفته شد می توان فهمید چنین افرادی فاقد قدرت تاب آوری به ویژه به لحاظ جسمانی هستند.
بنابراین، تاب آوری جسمانی را می توان به شکل توانایی بدن برای سازگاری با چالش ها، حفظ استقامت، قدرت، و بهبود سریع و بازگشت به شرایط جسمانی معمول تعریف کرد، توانایی که در شرایط بیماری، تصادف یا سایر آسیب های جسمی به فرد کمک میکند تا دوباره روی پای خود بایستد و حتی دوران پیری سالم تری داشته باشد.
حال چگونه می توان این قابلیت ارزنده را در خود پرورش داد؟
انتخاب سبک زندگی سالم، ایجاد ارتباط با خانواده و دوستان در نظر گرفتن وقت برای استراحت و بهبودی تنفس عمیق و انجام فعالیت های جسمانی همه در ایجاد تاب آوری جسمانی نقش دارند.
در واقع با افزایش تاب آوری جسمانی اعضا و ارگان های بدن توان مقابله و پاسخگویی به عوامل استرس زا و آسیب رسان را بدست آورده و مانع از ایجاد اختلال یا آسیب به بافت ها و عملکرد آنها می شود. رفتارهایی مانند ورزش منظم، تغذیه سالم، مدیریت استرس و داشتن یک خواب خوب شبانه نیز می تواند تاب آوری جسمانی افراد را بهبود دهد.
کوهنوردی را تصور کنید که مسیری ناشناخته را در پیش میگیرد و با اتکا به خود و دانش و توانش قدم در راه می گذارد. در کنار لذت از زیبایی های بکر مسیر، گاه احساس خستگی، نا امیدی و ناتوانی برای ادامه مسیر و عبور از گذرگاه های ناهموار را نیز تجربه میکند. اما واکنش او چه می تواند باشد؟
مقاومت تا رسیدن به هدف!
پیشامدهای بزرگ و کوچک زندگی گاه افراد را بی تاب و ناتوان می کند و افراد گاهی طعم شکست را هم تجربه میکنند؛ هیچکس از این قائده مستثنی نیست، مگر آن دسته که تاب آوری را آموخته باشند.
تاب آوری به معنی مقاومت در برابر مشکلات زندگی و کنار آمدن با پستی و بلندی های آن و در نهایت رشد و تعالی است.
تاب آوری به معنای عدم وجود استرس، رنج و مشکلات عاطفی در زندگی نیست، بلکه آموختن کار کردن همراه با این قبیل عواطف و کنار آمدن با آنها و یافتن مسیر پیشرفت در حضور این عواطف است. این ویژگی هرگز در افراد ثابت نبوده و به همراه سازگاری و پشتکار می تواند منجر به تغییر افکار و رفتارهای خاص و در نهایت میل به موفقیت شود.
اهمیت تاب آوری در چیست؟
تاب آوری به فرد قدرت عاطفی می دهد تا از پس آسیب ها، مشکلات و سختی ها برآید. چنین فردی استرس، خطر و احساسات دشوار را تجربه می کند اما از منابع، نقاط قوت و مهارت های خود برای غلبه بر چالش ها و حل مشکلات استفاده می کند. در افراد فاقد تاب آوری احساس خستگی یا درماندگی غالب بوده و این افراد به استراتژی های مقابله ای ناسالم (مانند اجتناب، انزوا و خوددرمانی) روی می آورند. وجود قابلیت تاب آوری در افراد آنها را قادر می سازد تا شرایط را پذیرفته و با آن سازگار شوند و در نهایت به جلو حرکت کنند. واژه تاب آوری اغلب به تنهایی برای نشان دادن سازگاری کلی و مقابله به شرایط دشوار کار می رود، اما می تواند به دسته های مختلفی تقسیم شود. در ادامه به تشریح موضوع تاب آوری جسمانی به عنوان مبحثی اساسی در این حوزه می پردازیم.
تاب آوری جسمانی چیست و چه تاثیری بر زندگی افراد دارد؟
این جمله را شنیده اید: یک شبه پیر شد! منظور فردی است که در مواجهه با چالش ها و مشکلات خود به یکباره از لحاظ جسمانی توان خود را از دست داده و دچار ضعف می شود. بر اساس آنچه تاکنون گفته شد می توان فهمید چنین افرادی فاقد قدرت تاب آوری به ویژه به لحاظ جسمانی هستند.
بنابراین، تاب آوری جسمانی را می توان به شکل توانایی بدن برای سازگاری با چالش ها، حفظ استقامت، قدرت، و بهبود سریع و بازگشت به شرایط جسمانی معمول تعریف کرد، توانایی که در شرایط بیماری، تصادف یا سایر آسیب های جسمی به فرد کمک میکند تا دوباره روی پای خود بایستد و حتی دوران پیری سالم تری داشته باشد.
حال چگونه می توان این قابلیت ارزنده را در خود پرورش داد؟
انتخاب سبک زندگی سالم، ایجاد ارتباط با خانواده و دوستان در نظر گرفتن وقت برای استراحت و بهبودی تنفس عمیق و انجام فعالیت های جسمانی همه در ایجاد تاب آوری جسمانی نقش دارند.
در واقع با افزایش تاب آوری جسمانی اعضا و ارگان های بدن توان مقابله و پاسخگویی به عوامل استرس زا و آسیب رسان را بدست آورده و مانع از ایجاد اختلال یا آسیب به بافت ها و عملکرد آنها می شود. رفتارهایی مانند ورزش منظم، تغذیه سالم، مدیریت استرس و داشتن یک خواب خوب شبانه نیز می تواند تاب آوری جسمانی افراد را بهبود دهد.
مترجم: مطهره خالوندی-میگنا
