برای چراغ های همسایه هم نور آرزو کن ...

بی شک حوالی ات روشن تر خواهد شد.

در دلِ من چیزیست، مثلِ یک بیشه ی نور

مثلِ خواب دمِ صبح

و چنان بی تابم

که دلم می خواهد، بدوم تا تهِ دشت

بروم تا سرِ کوه

دورها آواییست که مرا می خواند...

شخصی اندیشید که خدا چه می خورد،
چه می پوشد و کجا خانه دارد ؟

ندا آمد :
غصه بندگانش را می خورد ،
گناهان بندگانش را می پوشد ،
و در دل شکسته خانه دارد ...

بازگرد ای خاطرات کودکی
بر سوار اسبهای چوبکی

کاش می شد بچگی را زنده کرد

کودکی شد،کودکانه گریه کرد

شعر ” قهر قهر تا قیامت” را سرود

آن قیامت، که دمی بیش نبود

فاصله با کودکی هامان چه کرد ؟

کاش می شد ، بچگانه خنده کرد . . .