جویدن ناخن نوعی واکنش است که بیانگر نوعی از آسیب روانشناختی است. این آسیب می تواند درجات مختلفی داشته باشد، معمولا شدت این آسیب کم و ناچیز ولی در بعضی موارد قابل توجه و نیازمند درمان است.
آسیب های جسمی:
جویدن ناخن می تواند باعث عوارض موضعی شود که محدود به زخم های سطحی هستند و احتمال بروز عفونت را افزایش می دهند و می توانند موجب درماتیت تحریکی و یا عفونت شدید و تورم بند آخر انگشت شوند. مهمترین ریسکی که وجود دارد تغییر شکل ناخن است به طوری که ناخن به شکل ناقص، بسیار نازک یا بسیار ضخیم و به طور کلی بدشکل رشد می کند. اگر این اختلال درمان نشود و به شکل مزمن درآید ناخن ها برای همیشه تغییر شکل می دهند.
درمان های بازدارنده و کارآمد :
شیوه های مستقیم، کارآمدتر هستند. با کودک حرف بزنید و به دلایل و انگیزه هایش گوش کنید و سعی کنید به او بفهمانید که چرا نباید ناخن هایش را بجود و این کار را بدون وسواس و با صبر زیاد انجام دهید. ناخن جویدن عادتی است که اگر به وجود بیاید، زمان زیادی لازم است تا آن را از بین ببرید حتی ممکن است به چند سال نیاز باشد. اگر نمی توانید به تنهایی این کار را انجام دهید بهتر است از یک روانشناس کمک بگیرید.
برای تصمیم گیری درباره ی اینکه آیا به مداخله ی روانشناس نیاز هست یا خیر لازم است تا رفتار و خصوصیات کودک را مورد توجه قرار دهید. بهتر است عملکرد کودک را در مدرسه و محیط های دیگر زیر نظر بگیرید. همچنین به حساسیت های کودک، تیک های دیگر که ممکن است داشته باشد و به نوعی با ناخن جویدن مرتبط باشد و یا جایگزین آن باشند توجه کنید.
بهتر است به جای استفاده از درمان های دارویی و سنتی از قبیل استفاده از فلفل و یا مواد تلخ با کودک حرف بزنید. به کودک در مورد اهمیت تصویری که هر فرد از خودش دارد توضیح دهید. با او درمورد آسیب های کوتاه مدت مانند تحریک و عفونت و آسیب های بلند مدت مانند تغییر شکل ناخن حرف بزنید. در مورد اهمیت دست های هر فرد در روابط با دیگران بگویید و اینکه بردن انگشتها در دهان و بعد از آن با دیگران دست دادن به هیچ وجه زیبا نیست. به او یادآور شوید که دیگران دوست ندارند ناخن های آسیب دیده و تغییر شکل داده را ببینند. در آخر به یاد داشته باشید که به جای استفاده از داروها و روش های غیر مستقیم بهتر است وقت بیشتری را به حرف زدن و قانع کردن کودک اختصاص دهید.
