محمد علی الستی در گفت‌وگو با میزان گفت: در گذشته‌های دور، انسان‌ها با یکدیگر تنها ارتباطات چهره به چهره و مستقیم داشتند و این مسائل باعث می‌شد آن‌ها مشارکت بیشتری نیز با یکدیگر در امور مختلف داشته باشند، اما امروزه ما شاهد رشد فردگرایی در جوامع هستیم.
وی افزود: دو عامل زمانی و مکانی باعث توسعه فردگرایی در جوامع مختلف شده اند.
این استاد دانشگاه درباره عامل مکانی ادامه داد: در خانواده و جامعه به ما آموزش داده می‌شود که فرد گرا بشیم و به صورت تنهایی و مستقل به امور خود بپردازیم.
وی با اشاره به عامل زمانی اظهار کرد: در گذشته فردگرایی عملا امکان پذیر نبود، اما در حال حاضر با توسعه و همه گیری تکنولوژی‌های ارتباطی و توانایی برقراری ارتباط از راه دور، این امکان فراهم شده که ارتباط چهره به چهره دیگر مثل قبل مورد استفاده و مورد نیاز نباشد.
این جامعه شناس ارتباطات بیان کرد: متاسفانه در مسائل مختلف، افراد شهوت موفقیت انفرادی دارند و این مسئله باعث تنها ماندن افراد می‌شود.
الستی گفت:به عنوان مثال کودکان تا قبل از ۷ سالگی، می‌گویند من غذا می‌خواهم و من‌های دیگر، اما در مدرسه می‌گویند ما، اما همین روحیه مشارکت در مدارس سرکوب می‌شده و دوباره به من تبدیل می‌شود. یکی دیگر از مثال ها، پاسخ به سوالات است، دانش آموزان ممکن است با هم به یک پرسش پاسخ بدهند، اما معلم آن را تقلب می‌داند و از آن منع می‌کند.
وی افزود: حتی اگر افراد در مدارس دور یکدیگر جمع شوند تا کاری را به صورت گروهی انجام دهند، از آن‌ها خواسته می‌شود متفرق شوند به همین دلیل است که ما ایرانی‌ها بیشتر در کار‌های انفرادی موفق هستیم و در کار‌های گروهی شکست می‌خوریم.
این استاد دانشگاه ادامه داد: متاسفانه در مدارس، دانشگاه‌ها و حتی ادارات ما نیز مشارکت آموزش داده نمی‌شود.
وی درباره نقش رسانه‌ها در فردگرایی اظهار کرد: رسانه‌ها مفهوم «انبوه تنها» را ایجاد کرده اند به این معنا که افراد شاید در یک اتاق نشسته باشند، اما در دنیای تنهایی خود سیر می‌کنند و کمتر با هم ارتباط برقرار می‌کنند.
