سایت تخصصی روانشناسی

مرحوم میرزا اسماعیل دولابی می فرمود: امیرالمومنین(ع) پدر کوچک است، چون خیلی به ما نزدیک است. پدر بزرگمان هم حضرت محمد(ص) است. این‌ها مربّی‌های ما هستند – مربّی حقیقی – خداوند آنان را مربّی ما قرار داده است.

در قرآن کریم هر جا از شرک نهی شده بعدش فرموده است وَ بِالوالدین اِحساناً(سوره بقره آیه 83) یعنی آنان همکار من هستند و کار من را انجام می‌دهند. مادر که بچه را شیر می‌دهد، پدر که بچه را بزرگ می‌کند هر دو کار خدا را انجام می‌دهند. دیگران هم همینطور. همه صفت مربّی‌گری دارند. خودشان ربّ دارند، صفت مربّی در آنها اثر گذاشته، ربّ شده‌اند. ببینید چقدر جادّه باز است. به بچّه می‌گوید به خدا شرک نورز، به والدینت هم نیکی و احسان کن. یعنی پدر و مادر هم صفت من را دارند به آنها هم احترام بگذار. می‌گوید شرک نیاور هیچکس را تعظیم نکن هیچکس را تکریم نکن الاّ مربّی.

بعد می‌آید سراغ معلّم، بعد از ولایت سر در می‌آورد و ائمّه و پیامبر(ص) که اَیوا هذِهِ الامَّهِ(بحارالانوار جلد 16ص95) پدران این امّتند. ما به پدرهای کوچک احترام گذاشتیم، آمدیم رسیدیم به پدرهای بزرگ. البته اشتباه نشود هیچ وقت امکان ندارد که انسان دو پدر داشته باشد. ولی یک پدر کوچک و یک پدر بزرگ ممکن است. امیرالمومنین(ع) پدر کوچک است، چون خیلی به ما نزدیک است. پدر بزرگمان هم حضرت محمد(ص) است. این‌ها مربّی‌های ما هستند – مربّی حقیقی – خداوند آنان را مربّی ما قرار داده است. وقتی می‌فرماید: وَ بِالوالدین اِحساناً، شامل امیرالمومنین، حضرت زهرا و پیامبر خدا(ص) هم می‌شود.

کتاب طوبای محبّت – ص 141
مجالس حاج محمّد اسماعیل دولابی-خبرگزاری تسنیم