ساکنان روستای غریب‌محله بهشهر در استان مازندران در وانفسای زندگی صنعتی و دور از هیاهوی جهان معاصر، به شیوه‌ای زندگی می‌کنند که آرزوی بسیاری از شهرنشینان است.
صبح در روستای بکر غریب‌محله با صدای گله‌ی گاو و گوسفند و اگر در خانه
مانده باشید، با صدای دوشیدن شیر در سطل‌های فلزی و عطر نان محلی آغاز
می‌شود. روستاییان به کشاورزی، دامداری و پرورش غاز، اردک و پرندگان بومی
اشتغال دارند که بخشی از این تولیدات دامی و گیاهی برای مصرف شخصی و باقی
آن برای فروش و درآمدزایی است. روستاییان مانند یک خانواده‌اند و همچنان به
زندگی جمعی بر پایه صفا و صمیمیت و ارتباط با همسایگان خود علاقه دارند.
زندگی در غریب‌محله چنان با سکوت و آرامش عجین شده که انسان به بخشی جداناپذیر از طبیعت بدل شده‌است، انسان در دل طبیعت از آن زندگی می‌گیرد و در مقابل، برای احترام، از طبیعت برای بقای نسل خود محافظت می‌کند.
