سایت تخصصی روانشناسی

پژوهشگران آمریکایی، در بررسی جدید خود روی موش‌ها نشان دادند، تغییر اندازه نورون‌ها می‌تواند به درمان بیماری نورون حرکتی کمک کند.

به گزارش ایسنا و به نقل از مدیکال‌اکسپرس، پژوهشی که به تازگی انجام شده، درک چگونگی واکنش سلول‌های عصبی حرکتی(نورون‌ها) به "بیماری نورون حرکتی" (motor neurone disease)را بهبود می‌بخشد و این موضوع به تشخیص گزینه‌های درمانی جدید کمک خواهد کرد.

این پژوهش که در "دانشگاه ایالتی رایت" (Wright State University)در آمریکا انجام شد، به شناسایی و سنجش تغییر اندازه انواع عصب‌های حرکتی در موش‌های مبتلا به "اسکلروز جانبی آمیوتروفیک" (ALS)خانوادگی پرداخت.

بیماری نورون حرکتی که به بیماری"اسکلروز جانبی آمیوتروفیک" (ALS)اطلاق می‌شود، با مرگ سلول‌های عصبی حرکتی(نورون‌ها) در ارتباط است.

این بیماری، با فقدان عملکرد عضله آغاز می‌شود و به فلج شدن و در نهایت مرگ ناشی از ناتوانی در تنفس می‌انجامد.

در حال حاضر، هیچ درمان موثری برای توقف یا وارونه کردن پیشرفت بیماری اسکلروز جانبی آمیوتروفیک وجود ندارد. بیشتر افراد مبتلا به این بیماری، بین سه تا پنج سال پس از ظاهر شدن نشانه‌ها، از دنیا می‌روند.

بررسی‌های پیشین روی مدل‌های حیوانی مبتلا به اسکلروز جانبی آمیوتروفیک، ناهماهنگی در تغییر اندازه عصب‌های حرکتی را گزارش داده‌اند.

این پژوهش، اولین پژوهشی است که شواهد محکمی در مورد تغییر اندازه عصب‌های حرکتی در مرحله پیشرفت بیماری نشان می‌دهد و به این موضوع می‌پردازد که عصب‌های گوناگون، تغییرات گوناگونی را تجربه می‌کنند.

این پژوهش نشان می‌دهد اندازه نوعی از عصب‌های حرکتی که بیشتر در برابر این بیماری آسیب‌پذیر هستند- و در ابتدا می‌میرند- در اوایل بیماری و پیش از ظهور نشانه‌ها، افزایش می‌یابد. در صورتی که در اندازه انواع دیگر عصب‌های حرکتی که در برابر بیماری، پایدارتر هستند و در آخر می‌میرند، افزایشی مشاهده نمی‌شود.

تغییر در اندازه عصب‌های حرکتی، تاثیر قابل توجهی در عملکرد آنها و سرنوشت ‌شان در هنگام پیشرفت بیماری دارد.

پژوهشگران امیدوارند درک بیشتر مکانیزم تغییر اندازه عصب‌ها، شناسایی و دنبال کردن راهبردهای جدید را برای کند ساختن یا متوقف کردن مرگ سلول عصبی حرکتی، ممکن سازد.