پرسش: چگونه قدرت بیان خود را بالا ببریم و مطالبمان را راحت تر بیان کنیم؟
پاسخ: معمولاً دو علت می تواند توانایی قدرت بیان ما را افزایش یا کاهش دهد:
1. بازداری های عاطفی و درونی
2. عدم کفایت خزانه لغت در ذهن
اما آنچه در باب مسایل روانی مطرح می شود بیشتر به گزینه اول مرتبط است آدم هایی که از کودکی در خانواده هایی بزرگ شده اند که ابراز احساسات در آن رایج نبوده و افراد در ارتباط با یکدیگر در حیطه احساسات کلامی هزینه ای نداشته اند. در بروز درونیات خود دچار مشکل می شوند. این موضوع به این معنا نیست که آنان احساسات کمی هم داشته باشند. نه. بلکه آنها با شیوه های ابراز احساسات آشنا نبوده و از نوعی بازداری و کنترل شدید احساسات و عواطف برخوردارند.
لذا برای بر طرف کردن این مشکل نیاز است تا فرد با پذیرشی که برای خود به وجود می آورد به تدریج مهارت های بازگویی درونیات و ذهنیات و رازهای شخصی را در حد عادی و معمول بیاموزد. افراد در اطراف خود دارای حریم های شخصی نامرئی هستند. ضخامت این حریم شخصی در افراد مختلف متفاوت است در برخی خیلی نازک و در برخی دیگر بسیار ضخیم است. افرادی که حریم های بسیار نازک دارند اسرار زیادی از خود را برای دیگران فاش می کنند و مسلماً گاهی نیز به دلیل این فاش سازی مورد سو استفاده قرار می گیرند و افرادی که حریم های ضخیمی دارند در برقراری ارتباط با دیگران دچار شکل می گردند.
بنابراین حفظ تعادل در این حریم شخصی می تواند انسان را در سلامت بهینه نگه دارد.
سعی کنید تمرین را آغاز کنید. یک فرد مورد اعتماد مثل یک دوست و یا یک فرد متخصص و معتمد مثل مشاور را بشناسید و گاهاً با بیان احساسات و یا استرس ها و یا عواطف خود اجازه دهید تا تخلیه روانی صورت گیرد و راهکارهایی هم در قبالش دریافت کنید.
افراد در اطراف خود دارای حریم های شخصی نامرئی هستند. ضخامت این حریم شخصی در افراد مختلف متفاوت است در برخی خیلی نازک و در برخی دیگر بسیار ضخیم است. افرادی که حریم های بسیار نازک دارند اسرار زیادی از خود را برای دیگران فاش می کنند و مسلماً گاهی نیز به دلیل این فاش سازی مورد سو استفاده قرار می گیرند و افرادی که حریم های ضخیمی دارند در برقراری ارتباط با دیگران دچار شکل می گردند. بنابراین حفظ تعادل در این حریم شخصی می تواند انسان را در سلامت بهینه نگه دارد.
به مرور این بازگویی را می توانید به سمت اعضای خانواده و اطرافیان خود نیز سوق دهید. متاسفانه در فرهنگ ما طوری با پسرهای خانواده برخورد می شود که آنها یاد می گیرند احساسات خود را مخفی کنند، بروز ندهند، گریه نکنند و...
در حالی که ابراز احساسات جنسیت نمی شناسد و می تواند سوپاپ اطمینانی برای سلامت روان اشخاص باشد. در بازگویی درونیات خود از حداقل بازداری استفاده کنید و هر چه در این زمینه تلاش کنید موفق تر می شوید. سعی کنید در این مواقع خود را راحت بگذارید و مدام با باید ها و نباید های بی دلیل حرف خود را سانسور نکنید. اگر خود را بپذیرید کمتر بازداری خواهید داشت. کمتر احساس خود را نابجا یا زشت خواهید دانست. کمتر آن را غیر عادی و نا متعارف می دانید.
البته تمرین های نوشتن هم می تواند در همین زمینه به شما کمک کند و شروع خوبی برای بیان کردن عواطف باشد.
منبع : تبیان
