یک روانشناس گفت: نبود امید در زندگی فرد را به پرتگاه غمگینی، گناه و افسردگی می کشاند و به دلیل عدم تلاش برای بهبود شرایط زندگی همواره بر سطح این غم افزوده می شود، تا جایی که هر گونه احساس بروز یافته در فرد به نیستی و هر گونه تفکر فرد به موفقیت آمیز نبودن و هر گونه رفتار فرد به بی هدف و بی سرانجام بودن منتهی می شود.
سامان آسیابانی در گفت‌وگو با ایسنا، همزمان با روز امید اظهار کرد: امید داشتن به زندگی یعنی اینکه می دانم زندگی یک هارمونی منسجم از اتفاق خوشایند و ناخوشایند است، موفقیت ها و شکست ها در تقابل با هم در طول زندگی بر سر راه ما قرار می گیرند و ما با انتخاب های خود سعی بر مطلوب کردن این تقابلات به نفع اتفاقات مطلوب داریم.
این روانشناس افزود: اینکه ما در طول زندگی خود فاقد هرگونه اتفاق ناخوشایند یا شکست باشیم و یا چنین انتظاری را در ذهن خود بپرورانیم نوعی مخالفت با اصول زندگی و حقیقت است پس باید در هنگام شکست ها امید به گذشت آن واقعه تلخ داشته و در موفقیت ها بر این ذهنیت که همواره همین خواهد بود، تکیه نکرده و با تلاشی مضاعف بر سر راه چنین رخداد هایی وقفه هایی قرار دهیم.
آسیابانی گفت: فرد امیدوار با خود به یک صلح درونی رسیده است در هنگام موفقیت بر خود به نشانه خودپرستی نمی بالد، سعی بر لذت بردن در لحظه دارد؛ در هنگام شکست خود را در انتهای جهان نمی بیند و سعی بر یافتن دلیل شکست خود دارد تا شکست را به عنوان یک تجربه در زندگی خود قرار دهد و سریعا به تلاش و ادامه زندگی ادامه می دهد. در این مورد سطح تاب آوری یا انعطاف پذیری شناختی در افراد امیدوار به زندگی بالاست چون با یک ذهنیت حقیقت مدار به ادامه زندگی فردی، شغلی، خانوادگی و اجتماعی خود پرداخته و برای رسیدن به شرایط مطلوب خود تلاش می کنند.
به گفته وی، افراد امیدوار به زندگی فاقد خصوصیات کمالگرایی افراطی هستند، کمالگرایی منفی همواره فرد را به پرتگاه یاس و نا امیدی کشانده و فرد را نسبت به حقیقت زندگی "همیشه راهی هست" دور می کند. افراد امیدوار به زندگی همواره دیگران را در هنگام موفقیت تشویق و در هنگام شکست امیدواری می دهند و همین رفتار موجب بازگشت حس خوب و سازنده به درون خودشان می شود.
این روانشناس معتقد است: نبود امید در زندگی منجر به مواجهه فرد با انبوهی از مشکلات جسمی از جمله بی خوابی یا پرخوابی، خوشخوراکی و بدخوراکی و عدم توجه به وضعیت ظاهری و آراستگی و همچنین بروز اختلالات روانی افسردگی مزمن که از مهمترین شاخص های بروز افکار خودکشی است، می‌شود.
وی تصریح کرد: باید پذیرفت که زندگی صحنه تلاش های ما برای خلق شرایطی بهتر است، ما انسان ها یک هویت مشترک داشته و توانایی موفق شدن در کارزار مشکلات زندگی از نیاکان مان به ما اثبات شده است. اگر کمال گرا نباشیم و در تلاش برای کشف استعداد های درونی خود بپردازیم و سعی در بکارگیری این استعداد ها در زندگی شغلی و اجتماعی خود داشته باشیم می توانیم در زمان هایی که به ناکامی و شکست برخورد می کنیم از افراد مطلع و متخصص مشورت گیریم به موفقیت و امید برسیم.
آسیابانی گفت: امیدواری موجب قوی شدن عزت نفس، ایمان به توانایی ها، مهارت های ذاتی و آموخته فرد می شود. فرد امیدوار در هنگام بروز مشکلات با پایداری و تاب آوری در اهداف عزم خود را بیش از پیش به کار می گیرد و با توکل به ایزد پاک همواره به خود قوت قلب القا می کند و قطعا به نتیجه خود در رابطه با یک زندگی مطلوب و سرشار از شادی و سر زندگی خواهد رسید. فرد امیدوار با ایمانی راسخ و هدف هایی سازنده و عاری از حسادت و خودبینی به اهداف و زندگی خود امیدوار است و همین رفتار موجب الگو قرار گرفتن آن فرد در اطرافیان وی شده و حس امیدواری جمعی به خلق زندگی مطلوب در جامعه را رشد می دهد.
این روانشناس در پایان به ارائه راهکارهایی در خصوص حفظ امید پرداخت و گفت: مطالعه سرگذشت شخصیت های برتر جامعه که در نهایت با سختی و موانع پیش رو توانسته اند به موفقیت های بسیار بزرگ دست یابند. ادامه زندگی خود را در راه امید دادن و سازندگی جامعه اختصاص داده اند، راز و نیاز با خداوند و طلب موفقیت در کار ها و همچنین مشورت با افراد متخصص در زمینه های اقتصادی، شغلی، عاطفی و خانوادگی، زدودن افکار و احساس ناخوشایند نسبت به زندگی می تواند برای حفظ روحیه امید داشتن و امید دادن به دیگران توصیه می شود.
