سایت تخصصی روانشناسی

؛ رابطه ای که با سالمندان برقرار می کنیم، بیش از آنچه به نظر می آید، محتاج بازبینی و تحلیل های اخلاقی است. مراد از اخلاق در قبال سالمندان، فقط این نیست که در اتوبوس یا مترو جایمان را به آنها بدهیم، مهم تر از اینها احترام عمیق و آشکار به کرامت انسانی آنهاست.
 
عموم سالمندان به موازات پیر شدن، با توجه به تغییرات روانی و جسمی که نتیجه گذر سال های رفته است، خلقیات خاصی پیدا می کنند که با احوال دوران میانسالی و جوانی شان متفاوت است. طبیعت تکاملی آدمی همین است. ممکن است کسی که روزگاری بی باکانه عمل می کرده است، امروز در کنج عافیت و محافظه کاری نشسته باشد. گذشته سالمندان را تا خودشان روایت نکرده اند، به طنز و کنایه به رخشان نکشیم.
 
 
هنگام بیماری والدین سالمند، با سایر خواهر و برادران هماهنگ باشیم
یکی از نزدیکان ممکن است چنان دل بسوزاند که امور شخصی سالمندان را که خودشان از عهده انجامش بر می آیند، برعهده بگیرد. رسیدگی های بدون ضرورت گاهی نتایج معکوس به بار می آورد.
 
به جای ترحم به سالمندان احترام بگذاریم
 سالمندان آنچه را ما در آیینه می بینیم، در خشت خام می بینند. از این رو اغلب، کمتر سخن می گویند و بیشتر سر به گریبان فرو می برند. ما آدم ها وقتی سکوت می بینیم، دلمان می لرزد و ترحم می کنیم. حواسمان باشد پابه سن گذاشته ها هوش اجتماعی و احتمالا هوش هیجانی بیشتری در مقایسه با ما دارند و تمایز میان احترام و ترحم را بیشتر می فهمند.
 
سالمندان را به خودمان وابسته نکنیم
بزرگ ترین خدمتی که می توانیم به سالمندان کنیم، این است که تا جایی که می شود، آنها را وابسته نکنیم؛ به تعبیری، استقلال شان را نگیریم و آنها را برای ساده ترین تصمیم گیری ها به خود وابسته نکنیم. کرامت و حرمت انسانی در پرتو استقلال است که محقق می شود.
 
حرمت سالمندان را در همه حال نگه داریم
حواسمان باشد در دوران جوانی، معنای زندگی را به دست آوریم تا در کهنسالی دچار بحران نشویم. درنگ کنیم؛ سالمندان دوباره بچه نمی شوند! حرمتشان را با این حرف ها مخدوش نکنیم.
 
سیمرغ-باشگاه خبرنگاران جوان-سلامت نیوز