فرشته عسکری کارشناس ارشد روانشناسی تربیتی در گفتگو با عصرهامون، با اشاره به ویژگی های ماه مبارک رمضان از نظر روانشناختی، بیان کرد: ماه مبارک رمضان با ویژگی ها و اعمال خاص خود حتما آثار و ویژگی های خاص خود را دارد، علاوه بر آثار فوق العاده روحی و معنوی، می توان به بررسی آثار روانی آن نیز پرداخت.

وی افزود: در روانشناسی، مفهومی به نام بازداری وجود دارد که فارغ از معنای تخصصی این واژه، آنچه مقصود و مرتبط به روزه داری است، «بازداری رفتاری» به معنای مهار یا کنترل رفتار می باشد که یکی از شاخص‌های انسان سالم و نرمال از نظر روانشناسی است.

عسکری با تاکید بر اینکه روزه گرفتن شخص روزه‌دار را وادار به مقاومت در برابر نیازها و سلایق ها در ساعاتی خاص می‌کند،  گفت: روزه داری تمرین مهمی برای بازداری رفتاری و یا همان «خویشتن‌داری» است.

وی ادامه داد: یکی از خصوصیات افرادی که از نظر عقلی و هیجانی، بالغ تعریف می‌شوند، توانایی آنها در مهار و کنترل احساسات (مثبت و منفی) و واکنش‌ها و نیز راه‌های سالم و ایمن بروز آنهاست، از این منظر، فردی که یک ماه هر روز ساعت‌ها در برابر وسوسه خوردن و آشامیدن و دیگر مبطلات روزه تمرین می‌کند، بهتر می‌تواند در ماه‌های دیگر سال بازداری رفتاری و هیجانی داشته باشد.

روزه داری موجب افزایش قدرت خویشتن داری می شود

وی تصریح کرد: افزایش میزان خویشتن داری در انسان موجب می شود که کمتر در معرض آسیب های روانی و عاطفی قرار بگیرد؛ در نتیجه سطح سلامت روان فرد ارتقاء پیدا می کند، پس می توان گفت روزه داری در ماه مبارک رمضان باعث افزایش خویشتن داری و در نتیجه افزایش سلامت روان می شود.

این مدرس دانشگاه با اشاره به اینکه عدم توانمندی در مدیریت احساس ناکامی یکی از تهدید کننده های جدی سلامت روان است، خاطرنشان کرد: احساس ناکامی می تواند باعث ایجاد احساس حقارت و به مرور باعث افزایش احتمال ابتلا به اختلالات خلقی شود.

عسکری در ادامه گفت: افرادی که قدرت تحمل کمی برای ناکامی دارند تمایل دارند کمتر از توانایی هایشان کار کنند و بطور منفی خودانگاره خود را تعریف می کنند.
وی بیان کرد: حذف ناکامی از دنیا یک امر محال است و این طبیعت هستی است که با ناکامی ها عجین است، پس انسان سالم باید قدرت تحمل ناکامی را در خود تقویت کند.

  این مشاور تربیتی در پایان تصریح کرد: از آنجایی که فرد روزه دار در ماه مبارک رمضان به صورت آگاهانه یک ماه، ناکامی در ارضاء نیازهای اولیه و سایر نیازها را تجربه و تحمل می کند، در واقع تمرینی برای افزایش قدرت تحمل ناکامی انجام می دهد.پس می توان گفت روزه داری موجب ارتقاء میزان تحمل ناکامی و در نتیجه جلوگیری از آسیب های روانی می شود.