ایمان به خدا مقاصد و آرمانها و خواسته هایی از ما را که به حکم طبیعت و غریزه بر محور فردیت و خودخواهی است از ما می گیرد و در عوض مقاصد و آرمانهایی به ما بر محور عشق و علاقه معنوی و روحانی به ما می دهد و در رسیدن انسان به مقاصد و آرمانها و در پیمودن راه بسوی آن مقاصد و اهداف مدد می دهد.
پرسش: لطفا در ارتباط با آثار ایمان به خدا در زندگی برایم توضیح دهید.
آنـچـه مـى تواند به انسان آرامش بخشد و اضطراب را از میان بَرَد، ایمان حقیقى به خداوند است. تاثیری که ایمان به خدا بر فکر و روح انسان می گذارد خود دارای فوائد متعددی می باشد که بخشی از آنها شامل موارد ذیل می باشد.
کاهش بحران هاى روحى
ایـمـان بـه خـداونـد مـتـعـال، اثـر عـوامـل اضطراب آفرین را از میان مى برد؛ زیرا اوّلاً، دین با دسـتـورهـاى اخـلاقى و تعالیم حیاتبخش خود، آتش حرص و آز و جاه طلبى و ثروت اندوزى را، که از عوامل اضطراب روحى انسانند، به گونه اى درست فرو مى نشاند و او را به عزّت نفس، مناعت طبع و پرهیزکارى فرامى خواند. ثـانـیـاً، دیـن در سـایـه اعتقاد به معاد و روز رستاخیز، رشته زندگى را به دوران پس از مرگ مـتـصل مى کند و مرگ را دروازه زندگانى جاوید مى داند و از این گذر، به زندگى مادّى بشر، معنا و طراوت مى بخشد و بدین سان ، دومین عامل اضطراب و نگرانى را از میان برمى دارد.
آرامش روحی و روانی:
مراد از آرامش روحی مومن این نیست که کسانیکه ایمان به خدا دارند با مشکلات مواجه نمی شوند و یا اینکه این افراد به راحتى همه گردنه هاى زندگى را طى می کنند؛ چراکه زندگى انسان همواره مملو از مشکلات، فراز و نشیب ها و موانع است. اما کسانیکه ایمان واقعی به خدا دارند علیرغم همه مشکلاتى که سر راه آنها وجود دارد با آرامش کامل روحی بدون هیچ ترس و ناراحتی مشکلات را از سر راه خود برداشته و فراز و نشیب هاى زندگى را طى می کنند تا به سر منزل مقصود برسند. و به همین دلیل چنین افرادی هرگز دچار بیماریهای روحی و روانی که معمولاً افراد بی ایمان گرفتار آن میشوند، نخواهند شد.
انـسـان مۆمن، در مصائب و سختى ها از آرامش روانى برخوردار است؛ زیرا از یک سو همواره خود را داراى تکیه گاهى محکم و پناهگاهى ایمن مى داند و از این احساس ، نیرو و نشاط مى گیرد: ((اَلَّذینَ امَنُوا وَ تَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُمْ بِذِکْرِ اللّهِ اَلا بِذِکْرِ اللّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ)) (رعد (13)، آیه 28) آنـان کـه به خدا ایمان آورده اند و دلشان با یاد خدا آرامش مى گیرد.
آگاه باشید! که تنها با یاد خدا دلها آرامش مى پذیرد. از سـویـى دیگر، در برابر پیشامدهاى ناگوار، شکیبایى مى کند و پاداش الهى را فراروى خویش مى بیند: ((اِنَّما یُوَفَّى الصّابِرُونَ اَجْرَهُمْ بِغَیْرِ حِسابٍ)) (زمر (39)، آیه 10) خداوند شکیبایان را بى حساب پاداش مى دهد. دیگر آن که او این سختى ها را زودگذر مى داند و در انتظار سعادت حتمى و جاودانى به سر مى برد: ((اِنَّ الَّذیـنَ قالُوا رَبُّنَا اللّهُ ثُمَّ اسْتَقامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَیْهِمُ الْمَلائِکَةُ اَلاّ تَخافُوا وَ لا تَحْزَنُوا وَ اَبْشِرُوا بِالْجَنَّةِ الَّتى کُنْتُمْ تُوعَدُونَ)) (فصلت (41)، آیه 30) آنـان کـه گـفـتـنـد: ((پـروردگـار مـا اللّه اسـت .)) و اسـتـقـامـت ورزیـدنـد، فـرشـتگان بر آنان نازل گردند که نترسیدو غمگین مباشید و مژده باد بر شما بهشتى که بدان وعده داده مى شدید.
بـنابراین شخص مۆمن در برابر هر پیشامد تلخ و ناگوارى خود را در پناه پناهگاهى ایمن مى بـیـنـد و بـه جـاى پـناه بردن به انواع اعتیاد و دست زدن به جرم و جنایت و خودکشى و یا دچار شـدن بـه بـیـمـارى هـاى روانى، به آن نیروى جاودانه و قادر، پناه مى برد و به پیروزى و رستگارى خویش امیدوار مى گردد: ((وَ مـَنْ یَتَّقِ اللّهَ یَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجاًَ وَ یَرْزُقْهُ مِنْ حَیْثُ لا یَحْتَسِبُ وَ مَنْ یَتَوَکَّلْ عَلَى اللّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ اِنَّ اللّهَ بالِغُ اَمْرِهِ قَدْ جَعَلَ اللّهُ لِکُلِّ شَىْءٍ قَدْراً)) (طلاق (65)، آیات 2 ـ 3) هـر کـس تـقـوا پـیـشـه کـنـد، خـداوند راه هایى به رویش مى گشاید و از جایى به او روزى مى رسـانـد کـه بـه خـیـالش نـرسـد، و هـر کـس بـه خـدا تـوکـّل کـنـد، خدا براى او کافى است ، که خداوند، امرش [بر همه عالم ] نافذ است و براى هر چیز قدر و اندازه اى مقرّر داشته است .
اما اینکه چه رابطه ایی بین ایمان به خدا و آرامش انسان وجود دارد آن را باید در ویژگی مومنان جستجو نمود که در اینجا فقط به چند مورد اکتفا می نمائیم:
اول اینکه: کسانیکه به خدا ایمان دارند؛ او را به عنوان قدرتی بی منتها دوست و یاور خود می دانند کما اینکه خداوند متعال در آیه 257 سوره بقره وعده داده : الله ولی الذین آمنوا یخرجهم من الظلمات الی النور . خداوند یاور مومنان است و آنها را از تاریکی به روشنایی می برد.
دوم: کسانیکه به خدا ایمان دارند، بر او توکل می کنند زیرا قرآن، سوره طلاق/ 3 مىفرماید: وَ مَنْ یَتَوَکَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ هر کس بر خدا توکل کند، خدا او را کافى است.
سوم: کسانیکه به خدا ایمان دارند، نتایج امور را به او واگذار می کنند. افرادیکه به خدا ایمان دارند با تکیه و اعتماد بر خداوند پس از انجام امور نتیجه کارشان را به او واگذار می کنند و اگر آن کار به نتیجه مطلوب نرسیده یقین دارند که حتما خداوند تنها دوست و یاور آنها می باشد این مساله را به صلاح بنده وی نمی دانسته لذا از این جهت آرامش دارند که اگر چه کارشان به نتیجه نرسیده اما ضرری متوجه آنها نشده چرا که حتما خداوند این امر را به صلاح فرد نمی دانسته.
چهارم: کسانیکه به
خدا ایمان دارند، به قضای الهی راضی می باشند. پنجم : کسانیکه به خدا ایمان دارند، در برابر امر خدا تسلیم می باشند.
ایمان به خدا سطح خواسته های انسان را ارتقاع می دهد: ایمان به خدا مقاصد و آرمانها و خواسته هایی از ما را که به حکم طبیعت و غریزه بر محور فردیت و خودخواهی است از ما می گیرد و در عوض مقاصد و آرمانهایی به ما بر محور عشق و علاقه معنوی و روحانی به ما می دهد و در رسیدن انسان به مقاصد و آرمانها و در پیمودن راه بسوی آن مقاصد و اهداف مدد می دهد.
خوش بینى:
یکى از آثار ایمان به خدا، خوش بینى به جهان خلقت و هستى است. ایمان به تلقّى انسان از جهان شکل خاصى مى دهد، به این نحو که آفرینش را هدفدار و هدف را خیر و تکامل و سعادت معرفى مى کند. طبعاً این طرز تلقّى از جهان دید انسان را نسبت به نظام کلى هستى و قوانین حاکم بر آن خوش بینانه مى سازد.
ایـمـان دینى به آن علت که بینش انسان را نسبت به جهان سامان مى دهد، آفرینش را هدفدار و هدف را خـیـر و تکامل و سعادت معرفى مى کند. از این رو، انسان را نسبت به نظام کلّى هستى و قوانین حاکم بر آن خوشبین مى سازد. انـسـان مـۆ مـن در جهان هستى، مانند کسى است که در کشورى زندگى مى کند که قوانین و ارزش هاى آن را درست و عادلانه مى داند و به خیرخواهى گردانندگان کشور ایمان دارد و زمینه ترقى و تـعـالى را براى خود و دیگران، فراهم مى بیند و معتقد است تنها چیزى که ممکن است موجب عقب مـانـدگى او شود سستى و کوتاهى خود اوست.
از نظر چنین شخصى ، هر نقصى که هست ، از آن جاست که او و امثال او، وظیفه خویش را انجام نمى دهند. این اندیشه ، او را به نشاط درمى آورد و با خوشبینى و امیدوارى ، به حرکت و جنبش وامى دارد. امـا انسان بى ایمان ، نظام هستى و قوانین حاکم بر آن را درست نمى شناسد و آن را به گونه نـادرست توجیه و تفسیر مى کند. از این رو، به نظام هستى با بدبینى مى نگرد. او مانند کسى است که در کشورى زندگى مى کند که قوانین و ارزش هایش را نادرست و ظالمانه مى داند. درون چـنـیـن کـسـى ، هـمـواره پـر از حقد و کینه است . او هرگز به فکر اصلاح خود نمى افتد، بلکه گمان مى کند که سراسر هستى ، ظلم و جور و نادرستى است، و اینک که چنین است، پس درستى ذره اى مانند من چه ارزشى دارد. چنین کسى هرگز از جهان ، لذّت نمى برد. جهان براى او همواره مانند یک زندان هولناک است.
قرآن کریم در این باره مى فرماید: ((وَ مَنْ اَعْرَضَ عَنْ ذِکْرى فَاِنَّ لَهُ مَعیشَةً ضَنْکاً)) (طه (20)، آیه 124) ؛ هر کس از یاد من روى برتابد، زندگى تنگ و سختى خواهد داشت .
امیدوارى: فرد با ایمان با ابزار خوش بینى و در پرتو روشن دلى، به نتیجه مطلوب تلاش هاى خود امیدوار است. در منطق فرد باایمان، جهان نسبت به تلاش هاى او بى طرف و بى تفاوت نیست، بلکه دستگاه آفرینش حامى افرادى است که در راه حق و حقیقت و درستى و عدالت و خیرخواهى تلاش مى کنند.
اطمینان خاطر:
از دیگر فوائد ایمان به خدا اطمینان خاطر است. انسان فطرتا جویای سعادت خویش است و از تصور رسیدن به سعادت غرق در مسرت می گردد و از فکر یک آینده شوم و مقرون به محرومیت لرزه بر اندامش می افتد و سخت دچار دلهره و اضطراب می گردد.
آنچه مایه سعادت انسان می شود دو چیز است: 1- تلاش 2- اطمینان به شرایط محیط.
هدف دار شدن زندگی و نجات از پوچی:
یکی دیگر از آثار پربرکت ایمان به خدا هدفمند بودن در کارهاست. زیرا مومن می‌داند که به خودی خود به وجود نیامده و خداوندی حکیم او را به صحنه گیتی آورده و برای هدف بس بزرگی که همانا عبودیت و بندگی پروردگار و جانشینی او در زمین است، خلق شده است و می داند که باید از رفتار و گفتارش حساب بکشد، قبل از اینکه روز حساب فرا برسد و می داند که باید کار کند تا زندگی کند نه اینکه زندگی کند تا کار کند.
احساس عزت و غلبه:
کسى که دلش با حق تعالى پیوند خورده است، ممکن نیست که ترس و بیم داشته باشد. چرا که او با همه کاره عالم سروکار دارد، پس، از چه بترسد؟ مومن همیشه خود را غالب مى داند، چون با موجودى پیوند دارد که همه عوالم وجود مسخر او هستند. در آیات قرآن صفت «عزت» اختصاصا براى مومن به کار رفته است. عزت حالتى است براى روح که خویش را غالب مىبیند. چه کسى میترسد؟ آنکه خود را مغلوب مینگرد. آنگاه که از جنود نفس که دشمنان درون ىاند شکست خورد، از همه موجودات بیرونى نیز مىترسد.
وقت شناسی و نظم:
از دیگر فوائد ایمان به خدا این است که انسان را وقت شناس و منظم می نماید کسانیکه به خدا ایمان داردند از اوقات خویش در راه بهتر عبادت کردن خداوند و استفاده بیشتر از لحظات زندگی و سرعت گرفتن در انجام اعمال صالح بهره می برند به همین دلیل در نظم بخشیدن به زندگی خود بسیار کوشا هستند .
نترسیدن از غیر خدا:
از آنجا که انسان مومن به واسطه ایمان، با خداوندی که همه امکانات و قدرت ها در اختیار اوست پیوند می یابد، از هیچ موجودی به غیر از خدا نمی ترسد و به عکس تمامی موجودات در مقابل او کرنش می کنند.
تاثیر در دیدگاه و نگرش در تمامی ابعاد زندگی:
آنـچـه مـى تواند به انسان آرامش بخشد و اضطراب را از میان بَرَد، ایمان حقیقى به خداوند است. تاثیری که ایمان به خدا بر فکر و روح انسان می گذارد خود دارای فوائد متعددی می باشد که بخشی از آنها شامل موارد ذیل می باشد.
کاهش بحران هاى روحى
ایـمـان بـه خـداونـد مـتـعـال، اثـر عـوامـل اضطراب آفرین را از میان مى برد؛ زیرا اوّلاً، دین با دسـتـورهـاى اخـلاقى و تعالیم حیاتبخش خود، آتش حرص و آز و جاه طلبى و ثروت اندوزى را، که از عوامل اضطراب روحى انسانند، به گونه اى درست فرو مى نشاند و او را به عزّت نفس، مناعت طبع و پرهیزکارى فرامى خواند. ثـانـیـاً، دیـن در سـایـه اعتقاد به معاد و روز رستاخیز، رشته زندگى را به دوران پس از مرگ مـتـصل مى کند و مرگ را دروازه زندگانى جاوید مى داند و از این گذر، به زندگى مادّى بشر، معنا و طراوت مى بخشد و بدین سان ، دومین عامل اضطراب و نگرانى را از میان برمى دارد.
آرامش روحی و روانی:
مراد از آرامش روحی مومن این نیست که کسانیکه ایمان به خدا دارند با مشکلات مواجه نمی شوند و یا اینکه این افراد به راحتى همه گردنه هاى زندگى را طى می کنند؛ چراکه زندگى انسان همواره مملو از مشکلات، فراز و نشیب ها و موانع است. اما کسانیکه ایمان واقعی به خدا دارند علیرغم همه مشکلاتى که سر راه آنها وجود دارد با آرامش کامل روحی بدون هیچ ترس و ناراحتی مشکلات را از سر راه خود برداشته و فراز و نشیب هاى زندگى را طى می کنند تا به سر منزل مقصود برسند. و به همین دلیل چنین افرادی هرگز دچار بیماریهای روحی و روانی که معمولاً افراد بی ایمان گرفتار آن میشوند، نخواهند شد.
انـسـان مۆمن، در مصائب و سختى ها از آرامش روانى برخوردار است؛ زیرا از یک سو همواره خود را داراى تکیه گاهى محکم و پناهگاهى ایمن مى داند و از این احساس ، نیرو و نشاط مى گیرد: ((اَلَّذینَ امَنُوا وَ تَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُمْ بِذِکْرِ اللّهِ اَلا بِذِکْرِ اللّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ)) (رعد (13)، آیه 28) آنـان کـه به خدا ایمان آورده اند و دلشان با یاد خدا آرامش مى گیرد.
آگاه باشید! که تنها با یاد خدا دلها آرامش مى پذیرد. از سـویـى دیگر، در برابر پیشامدهاى ناگوار، شکیبایى مى کند و پاداش الهى را فراروى خویش مى بیند: ((اِنَّما یُوَفَّى الصّابِرُونَ اَجْرَهُمْ بِغَیْرِ حِسابٍ)) (زمر (39)، آیه 10) خداوند شکیبایان را بى حساب پاداش مى دهد. دیگر آن که او این سختى ها را زودگذر مى داند و در انتظار سعادت حتمى و جاودانى به سر مى برد: ((اِنَّ الَّذیـنَ قالُوا رَبُّنَا اللّهُ ثُمَّ اسْتَقامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَیْهِمُ الْمَلائِکَةُ اَلاّ تَخافُوا وَ لا تَحْزَنُوا وَ اَبْشِرُوا بِالْجَنَّةِ الَّتى کُنْتُمْ تُوعَدُونَ)) (فصلت (41)، آیه 30) آنـان کـه گـفـتـنـد: ((پـروردگـار مـا اللّه اسـت .)) و اسـتـقـامـت ورزیـدنـد، فـرشـتگان بر آنان نازل گردند که نترسیدو غمگین مباشید و مژده باد بر شما بهشتى که بدان وعده داده مى شدید.
بـنابراین شخص مۆمن در برابر هر پیشامد تلخ و ناگوارى خود را در پناه پناهگاهى ایمن مى بـیـنـد و بـه جـاى پـناه بردن به انواع اعتیاد و دست زدن به جرم و جنایت و خودکشى و یا دچار شـدن بـه بـیـمـارى هـاى روانى، به آن نیروى جاودانه و قادر، پناه مى برد و به پیروزى و رستگارى خویش امیدوار مى گردد: ((وَ مـَنْ یَتَّقِ اللّهَ یَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجاًَ وَ یَرْزُقْهُ مِنْ حَیْثُ لا یَحْتَسِبُ وَ مَنْ یَتَوَکَّلْ عَلَى اللّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ اِنَّ اللّهَ بالِغُ اَمْرِهِ قَدْ جَعَلَ اللّهُ لِکُلِّ شَىْءٍ قَدْراً)) (طلاق (65)، آیات 2 ـ 3) هـر کـس تـقـوا پـیـشـه کـنـد، خـداوند راه هایى به رویش مى گشاید و از جایى به او روزى مى رسـانـد کـه بـه خـیـالش نـرسـد، و هـر کـس بـه خـدا تـوکـّل کـنـد، خدا براى او کافى است ، که خداوند، امرش [بر همه عالم ] نافذ است و براى هر چیز قدر و اندازه اى مقرّر داشته است .
اما اینکه چه رابطه ایی بین ایمان به خدا و آرامش انسان وجود دارد آن را باید در ویژگی مومنان جستجو نمود که در اینجا فقط به چند مورد اکتفا می نمائیم:
اول اینکه: کسانیکه به خدا ایمان دارند؛ او را به عنوان قدرتی بی منتها دوست و یاور خود می دانند کما اینکه خداوند متعال در آیه 257 سوره بقره وعده داده : الله ولی الذین آمنوا یخرجهم من الظلمات الی النور . خداوند یاور مومنان است و آنها را از تاریکی به روشنایی می برد.
دوم: کسانیکه به خدا ایمان دارند، بر او توکل می کنند زیرا قرآن، سوره طلاق/ 3 مىفرماید: وَ مَنْ یَتَوَکَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ هر کس بر خدا توکل کند، خدا او را کافى است.
سوم: کسانیکه به خدا ایمان دارند، نتایج امور را به او واگذار می کنند. افرادیکه به خدا ایمان دارند با تکیه و اعتماد بر خداوند پس از انجام امور نتیجه کارشان را به او واگذار می کنند و اگر آن کار به نتیجه مطلوب نرسیده یقین دارند که حتما خداوند تنها دوست و یاور آنها می باشد این مساله را به صلاح بنده وی نمی دانسته لذا از این جهت آرامش دارند که اگر چه کارشان به نتیجه نرسیده اما ضرری متوجه آنها نشده چرا که حتما خداوند این امر را به صلاح فرد نمی دانسته.
چهارم: کسانیکه به
افرادیکه به خدا ایمان دارند با تکیه
و اعتماد بر خداوند پس از انجام امور نتیجه کارشان را به او واگذار می
کنند و اگر آن کار به نتیجه مطلوب نرسیده یقین دارند که حتما خداوندیکه
دوست و یاور آنها می باشد این مساله را به صلاح بنده وی نمی دانسته لذا از
این جهت آرامش دارند که اگر چه کارشان به نتیجه نرسیده اما ضرری متوجه آنها
نشده چرا که حتما خداوند این امر را به صلاح فرد نمی دانسته.
ایمان به خدا سطح خواسته های انسان را ارتقاع می دهد: ایمان به خدا مقاصد و آرمانها و خواسته هایی از ما را که به حکم طبیعت و غریزه بر محور فردیت و خودخواهی است از ما می گیرد و در عوض مقاصد و آرمانهایی به ما بر محور عشق و علاقه معنوی و روحانی به ما می دهد و در رسیدن انسان به مقاصد و آرمانها و در پیمودن راه بسوی آن مقاصد و اهداف مدد می دهد.
خوش بینى:
یکى از آثار ایمان به خدا، خوش بینى به جهان خلقت و هستى است. ایمان به تلقّى انسان از جهان شکل خاصى مى دهد، به این نحو که آفرینش را هدفدار و هدف را خیر و تکامل و سعادت معرفى مى کند. طبعاً این طرز تلقّى از جهان دید انسان را نسبت به نظام کلى هستى و قوانین حاکم بر آن خوش بینانه مى سازد.
ایـمـان دینى به آن علت که بینش انسان را نسبت به جهان سامان مى دهد، آفرینش را هدفدار و هدف را خـیـر و تکامل و سعادت معرفى مى کند. از این رو، انسان را نسبت به نظام کلّى هستى و قوانین حاکم بر آن خوشبین مى سازد. انـسـان مـۆ مـن در جهان هستى، مانند کسى است که در کشورى زندگى مى کند که قوانین و ارزش هاى آن را درست و عادلانه مى داند و به خیرخواهى گردانندگان کشور ایمان دارد و زمینه ترقى و تـعـالى را براى خود و دیگران، فراهم مى بیند و معتقد است تنها چیزى که ممکن است موجب عقب مـانـدگى او شود سستى و کوتاهى خود اوست.
از نظر چنین شخصى ، هر نقصى که هست ، از آن جاست که او و امثال او، وظیفه خویش را انجام نمى دهند. این اندیشه ، او را به نشاط درمى آورد و با خوشبینى و امیدوارى ، به حرکت و جنبش وامى دارد. امـا انسان بى ایمان ، نظام هستى و قوانین حاکم بر آن را درست نمى شناسد و آن را به گونه نـادرست توجیه و تفسیر مى کند. از این رو، به نظام هستى با بدبینى مى نگرد. او مانند کسى است که در کشورى زندگى مى کند که قوانین و ارزش هایش را نادرست و ظالمانه مى داند. درون چـنـیـن کـسـى ، هـمـواره پـر از حقد و کینه است . او هرگز به فکر اصلاح خود نمى افتد، بلکه گمان مى کند که سراسر هستى ، ظلم و جور و نادرستى است، و اینک که چنین است، پس درستى ذره اى مانند من چه ارزشى دارد. چنین کسى هرگز از جهان ، لذّت نمى برد. جهان براى او همواره مانند یک زندان هولناک است.
قرآن کریم در این باره مى فرماید: ((وَ مَنْ اَعْرَضَ عَنْ ذِکْرى فَاِنَّ لَهُ مَعیشَةً ضَنْکاً)) (طه (20)، آیه 124) ؛ هر کس از یاد من روى برتابد، زندگى تنگ و سختى خواهد داشت .
امیدوارى: فرد با ایمان با ابزار خوش بینى و در پرتو روشن دلى، به نتیجه مطلوب تلاش هاى خود امیدوار است. در منطق فرد باایمان، جهان نسبت به تلاش هاى او بى طرف و بى تفاوت نیست، بلکه دستگاه آفرینش حامى افرادى است که در راه حق و حقیقت و درستى و عدالت و خیرخواهى تلاش مى کنند.
اطمینان خاطر:
از دیگر فوائد ایمان به خدا اطمینان خاطر است. انسان فطرتا جویای سعادت خویش است و از تصور رسیدن به سعادت غرق در مسرت می گردد و از فکر یک آینده شوم و مقرون به محرومیت لرزه بر اندامش می افتد و سخت دچار دلهره و اضطراب می گردد.
آنچه مایه سعادت انسان می شود دو چیز است: 1- تلاش 2- اطمینان به شرایط محیط.
هدف دار شدن زندگی و نجات از پوچی:
یکی دیگر از آثار پربرکت ایمان به خدا هدفمند بودن در کارهاست. زیرا مومن می‌داند که به خودی خود به وجود نیامده و خداوندی حکیم او را به صحنه گیتی آورده و برای هدف بس بزرگی که همانا عبودیت و بندگی پروردگار و جانشینی او در زمین است، خلق شده است و می داند که باید از رفتار و گفتارش حساب بکشد، قبل از اینکه روز حساب فرا برسد و می داند که باید کار کند تا زندگی کند نه اینکه زندگی کند تا کار کند.
احساس عزت و غلبه:
کسى که دلش با حق تعالى پیوند خورده است، ممکن نیست که ترس و بیم داشته باشد. چرا که او با همه کاره عالم سروکار دارد، پس، از چه بترسد؟ مومن همیشه خود را غالب مى داند، چون با موجودى پیوند دارد که همه عوالم وجود مسخر او هستند. در آیات قرآن صفت «عزت» اختصاصا براى مومن به کار رفته است. عزت حالتى است براى روح که خویش را غالب مىبیند. چه کسى میترسد؟ آنکه خود را مغلوب مینگرد. آنگاه که از جنود نفس که دشمنان درون ىاند شکست خورد، از همه موجودات بیرونى نیز مىترسد.
وقت شناسی و نظم:
از دیگر فوائد ایمان به خدا این است که انسان را وقت شناس و منظم می نماید کسانیکه به خدا ایمان داردند از اوقات خویش در راه بهتر عبادت کردن خداوند و استفاده بیشتر از لحظات زندگی و سرعت گرفتن در انجام اعمال صالح بهره می برند به همین دلیل در نظم بخشیدن به زندگی خود بسیار کوشا هستند .
نترسیدن از غیر خدا:
از آنجا که انسان مومن به واسطه ایمان، با خداوندی که همه امکانات و قدرت ها در اختیار اوست پیوند می یابد، از هیچ موجودی به غیر از خدا نمی ترسد و به عکس تمامی موجودات در مقابل او کرنش می کنند.
تاثیر در دیدگاه و نگرش در تمامی ابعاد زندگی:
کسی
که به خدا ایمان دارد همه چیز را در این دنیا خلاصه نمی کند بلکه علاوه بر
این دنیا به دنیایی فراتر از جهان هستی نیز اعتقاد دارد تمامی اعمال و
رفتار خود را بر همین اساس تنظیم می نماید به عنوان نمونه قیافة مرگ در چشم
فرد با ایمان با آنچه در چشم فرد بى ایمان مى نماید، عوض مى شود. از نظر
چنین فردى دیگر مرگ، نیستى و فنا نیست انتقال از دنیایى فانى و گذرا به
دنیایى باقى و پایدار، و از جهانى کوچکتر به جهانى بزرگتر است مرگ منتقل
شدن از جهان عمل و کشت است به جهان نتیجه و محصول. از این رو چنین فردى
نگرانیهاى خویش را از مرگ، با کوشش در کارهاى نیک که در زبان دین «عمل
صالح» نامیده مى شود برطرف مى سازد.
پرورش فضایل اخلاقى
مـیـل بـه فـضـایـل اخلاقى و سجایاى انسانى، جزو سرشت ماست . عشق به خوبى ها و تنفّر از بدى ها، در ما ریشه اى فطرى دارد و کسى را نمى یابیم که مثلاً وفاى به پیمان را زشت و پیمان شکنى را نیک بشمارد و یا امانتدارى را بد و خیانت را خوب بداند. دین آسمانى ما، با وعده پاداش ها و کیفرهاى الهى، در پرورش گرایش هاى والاى انسانى، نقشى مـۆ ثـر دارد.
دانـشـمندان ، دین را پشتوانه اخلاق ، و اخلاق غیر متکى بر دین را درست نمی دانند؛ زیرا روشـن اسـت کـه پـایـبـندى به اصول اخلاقى، مانند عفت، امانت، راستى، درستى، فداکارى، دسـتـگـیـرى از بینوایان و... در بسیارى از مواقع با محرومیت هاى مادّى همراه است و دلیلى ندارد کـه انـسـان بـدون انـگـیـزه روحـى و مـعـنـوى، ایـن مـحـرومـیـت هـا را تـحـمل کند، مگر این که ایمان آورد که فداکارى او در سراى دیگر با پاداش الهى جبران خواهد شـد و یـا آلودگـى بـه کـارهـاى زشـت و نـامـشـروع، کـیـفـرهـاى سـخـتـى بـه دنبال خواهد داشت .
چکیده مـیـل بـه فـضـایـل اخلاقى و سجایاى انسانى، جزو سرشت ماست . عشق به خوبى ها و تنفّر از بدى ها، در ما ریشه اى فطرى دارد و کسى را نمى یابیم که مثلاً وفاى به پیمان را زشت و پیمان شکنى را نیک بشمارد و یا امانتدارى را بد و خیانت را خوب بداند. دین آسمانى ما، با وعده پاداش ها و کیفرهاى الهى، در پرورش گرایش هاى والاى انسانى، نقشى مـۆ ثـر دارد.
دانـشـمندان ، دین را پشتوانه اخلاق ، و اخلاق غیر متکى بر دین را درست نمی دانند؛ زیرا روشـن اسـت کـه پـایـبـندى به اصول اخلاقى، مانند عفت، امانت، راستى، درستى، فداکارى، دسـتـگـیـرى از بینوایان و... در بسیارى از مواقع با محرومیت هاى مادّى همراه است و دلیلى ندارد کـه انـسـان بـدون انـگـیـزه روحـى و مـعـنـوى، ایـن مـحـرومـیـت هـا را تـحـمل کند، مگر این که ایمان آورد که فداکارى او در سراى دیگر با پاداش الهى جبران خواهد شـد و یـا آلودگـى بـه کـارهـاى زشـت و نـامـشـروع، کـیـفـرهـاى سـخـتـى بـه دنبال خواهد داشت .
ایـمـان
است که زندگى را در جان ما فراخى و شادى مى بخشد، ما را نسبت به جهان هستی
ونظام حاکم بر آن خوشبین می سازد ، از اضطراب و بحران های درونی می رهاندو
فضائل اخلاقی وانسانی را پرورش می دهد، در حالی که انسان بى ایمان از این
مواهب بى بهره است .
میگنا به نقل از تبیـان
میگنا به نقل از تبیـان
