سایت تخصصی روانشناسی

یک روانشناس و مشاور خانواده با بیان این‌که ناخن جویدن با انگشت مکیدن متفاوت است، گفت: ناخن جویدن ریشه‌های اضطرابی دارد، اما انگشت مکیدن ریشه‌های احساسی و عاطفی دارد.

«محمودرضا نوروزی» در گفت‌وگو با ایسنا، با بیان این‌که ناخن جویدن یک عادت عصبی و جزو اختلالات کودکان محسوب می‌شود، اظهار کرد: ناخن جویدن می‌تواند از کودکی تا دوران نوجوانی و بزرگسالی ادامه یابد. بر اساس آمارها، یک سوم کودکان دبستانی و نیمی از نوجوانان ناخن می‌جوند. هم‌چنین حدود یک چهارم نوجوانان ما دچار این عادت ناپسند هستند.

وی با اشاره به راهکارهای ترک این عادت، تصریح کرد: از کودک بخواهیم دهان و آرواره‌های خود را به آرامی فشار دهد و دهان خود را بسته نگه دارد و لبخند بزند و نفس عمیق بکشد.

نوروزی گفت: کودک باید دست‌هایش را شل و رها کند تا بتواند به‌صورت ناگهانی آن را منقبض و رها کند تا جلوی فشاری که می‌خواهد دست‌هایش را به سمت دهان ببرد، گرفته شود.

این روانشناس و مشاور خانواده افزود: کودک را از سیمای زشت ناخن جویدن مطلع کنیم. برای این کار از کودک بخواهیم دست‌هایش را با دست‌های کودکان دیگر مقایسه کند.

وی ادامه داد: کودک را از وضعیت ظاهری‌اش آگاه کنیم. از کودک بخواهیم جلوی آینه برود و ببیند در صورت ناخن جویدن چه شرایطی برای دست‌های او ایجاد می‌شود.

نوروزی خاطرنشان کرد: یکی دیگر از کارهایی که می‌تواند انجام داد ایجاد مشغولیت ذهنی فرعی برای کودک است. برخی کودکان وقتی بیکار هستند از دستشان برای ناخن جویدن استفاده می‌کنند.

این روانشناس و مشاور خانواده افزود: برای این کار می‌توان اشیاء کوچک و قابل حمل مانند سنگ کوچک، توپ و خمیر بازی را در اختیار آن‌ها قرار داد.

وی در ادامه با بیان این‌که شاید یکی از علت‌های این عادت وجود اختلالات اضطرابی در کودک باشد، گفت: باید به یک روانشناس مراجعه کرد و مسائل اضطرابی کودک بررسی شود. رفتن به مدرسه و قرار گرفتن در موقعیت جدید و رخ دادن اتفاق‌های جدید در خانواده از جمله عواملی هستند که ممکن است موجب اضطراب در کودک شود.