سایت تخصصی روانشناسی

 به گزارش خبرنگار خبرگزاری حوزه، استاد حسین انصاریان در مسجد رسول اکرم(ص) اظهارداشت: همهٔ حقایق قرآن در گفتار و قلب مبارک پیغمبر عظیم الشأن اسلام نازل شد و این قلب، افق طلوع همهٔ اسرار، لطایف، اشارات و حکمت های این کتاب بود، سفرهٔ خداوند است که بدون استثنا برای همهٔ انسان ها در همهٔ زمان ها قرار داده شده است. خداوند نفرموده چه کسی حق دارد سر این سفره بنشیند و چه کسی نباید کنار این سفره قرار بگیرد، بلکه در قرآن مجید می فرماید: «وَ رَحْمَتِی وَسِعَتْ کلَّ شَیءٍ» (سورهٔ أعراف، آیهٔ 156). مهربانی و رحمت و محبت من کل شیء را فرا گرفته و خیلی خطرناک است که انسان از خداوند غفلت داشته باشد؛ یعنی نداند او کیست، رابطه اش با عالم چیست و برای انسان تا روز قیامت سر این سفره چه تدارکاتی دیده است.

وی بزرگ ترین بدبختی را مرگ در نادانی و جهل دانست و عنوان کرد: حضرت صادق(ع) روایتی دارند که می فرمایند: چه بدبخت آن انسانی که شصت هفتاد سال از عمرش بگذرد و نفهمد و در این عالَمِ نفهمی هم بمیرد. وقتی در این عالم نفهمی بمیرد، همان لحظهٔ اوّل مرگش که به معنای انتقال به عالم بعد است، در تاریکی قرار می گیرد.

 
شأن، طبیعت و خلقت انسان این بوده که عادل و با انصاف باشد

استاد حوزه ادامه داد: عربی نزد پیغمبر(ص) آمد و گفت: یا رسول الله! من را موعظه کن؛ موعظه ای که برای دنیا و آخرت من سودمند باشد. حضرت فرمودند: «ایاک و الظلم فان ظلم ظلمات یوم القیامة» من به تو سفارش می کنم که از ستمکاری بپرهیز؛ چون ستمکاری در قیامت به صورت تمام تاریکی ها برای تو درمی آید. مردم در ابتدا که این روایت را از امثال من می شنوند، یک مرتبه ذهنشان به سراغ همهٔ فرعون ها، همهٔ نمرودها و همهٔ ستمگران تاریخ از زمان آدم(ع) که قابیل ظلم کرد تا الآن می رود؛ درحالی که اگر در این روایت دقت کنیم، یک مورد ظلم هم ظلم کردن به خود است که پروردگار در آیات آخر سورهٔ احزاب -آیهٔ امانت- می فرماید: «وَ حَمَلَهَا اَلْإِنْسٰانُ إِنَّهُ کٰانَ ظَلُوماً جَهُولاً» (سورهٔ احزاب، آیهٔ 72). اهل معرفت این آیه را این گونه معنا می کنند: در حالی که شأن، طبیعت و خلقت انسان این بوده که عادل و باانصاف باشد یعنی خدا گِل یک نفر را آمیختهٔ با ظلم کردن قرار نداد: «من شأنه أن یکون عادلا»، ولی به علل نفسانی، شهوانی، خواسته های نامشروع و غیرمنطقی بسیار ستمکار شد.

وی زندگی منصفانه و عادلانه را شأن حقیقی انسان عنوان کرد و گفت: شأن آفرینش انسان این بوده که در مدت زندگی اش در دنیا، عادل و باانصاف زندگی کند؛ ولی به این شأنش پشت پا زد  و آن را به هیچ گرفت و بسیار ظالم شد. یک مورد و مصداق ظلم هم ظلم به خود است. ممکن است یک نفر به احدی حتی ذره ای ظلم نکند؛ ولی به خودش ظالم باشد و بدترین ظلم هم این است که نفهمی و نادانی اش را با داروی معرفت علاج نکند؛ یعنی در حد خودش خداشناس، پیغمبرشناس، قیامت شناس و تکلیف شناس نباشد، نفهم بماند و نفهم بمیرد. با این ظلمی که به خودش کرده است، وقتی وارد قیامت شود، می بیند که در انواع تاریکی ها قرار دارد: «الظلم هو الظلمات یوم القیامة».

 
کدام دسته از انسان ها اصلاً قدرت دیدن نعمت های بهشت را ندارند؟

استاد انصاریان افزود: انسانی که به خود ظلم کرده و در انواع تاریکی ها قرار دارد، اصلاً قدرت دیدن نعمت های بهشت را ندارد؛ نه اینکه نعمت های بهشت پیدا نیست. امیرالمؤمنین(ع) می فرمایند: هشت طبقهٔ بهشت یا هشت درجهٔ بهشت در یک سطح صاف است که پهنای این سطح صاف مطابق پهنای کل آسمان ها و زمین است: «وَ سٰارِعُوا إِلیٰ مَغْفِرَةٍ مِنْ رَبِّکمْ وَ جَنَّةٍ عرض ها اَلسَّمٰاوٰاتُ وَ اَلْأَرْضُ» (سورهٔ آل عمران، آیهٔ 133). البته تاکنون کسی پهنای آسمان ها و زمین را درک نکرده و نفهمیده است.

 
برای فرار از بهشت و پیش به سوی جهنم مسابقه می دهیم!

مبلغ عرصه بین الملل ادامه داد: خداوند این بهشت را برای این جنس دوپا گذاشته و این جنس دوپا هم از زمان قابیل تاکنون، چهار پایِ دیگر قرض کرده است که از این بهشت فرار کند و به جهنم برود. این نفهمی و ظلم است! این ظلم است که آدم شصت هفتاد سال در دنیا زندگی کند و نفهمد و در این فضای نفهمی بمیرد و وارد عالم آخرت شود.

 
مردم بیدار نمی شوند و بنا هم ندارند که بیدار شوند

نویسنده کتاب ارزشمند «نفس» با بیان اینکه مردم خودِ خواب هستند، نه در خواب، گفت: امیرالمؤمنین(ع) جمله ای دارند که واقعاً دردآور است: «الناس نیام»؛ مردم خودِ خواب هستند؛ بیدار نمی شوند و بنا هم ندارند که بیدار شوند. حال 124هزار پیغمبر فریاد هم بزنند! در قرآن مجید است که امتِ هر پیغمبری به او می گفت: به خودت، هر قانونی، هر حلالی، هر حرامی و هر مسئله ای آورده ای، ما کافریم و قبول نداریم؛ نه خودت و نه آورده هایت را قبول داریم. «إِنَّا بِمَا أُرْسِلْتُمْ بِهِ کَافِرُونَ» (سورهٔ سبأ، آیهٔ 34). وقتی که از دنیا رفتند و مردند، هوشیار می شوند که آنجا دیگر هوشیاری اصلاً برای آدم کاری انجام نمی دهد چرا که قدرت عمل از انسان سلب می شود، پیغمبر(ص) هم در این باره می فرمایند: وقتی وارد آنجا می شود، پیچیدهٔ به تمام تاریکی هاست. حالا بیدار هم می شود، می بیند که کل آن تاریکی است و نمی تواند کاری کند.

 
فردای قیامت زمان رسیدگی به اعمال است و جای عمل کردن نیست

وی با اشاره به اینکه امروز که شما در دنیا هستید، زمینهٔ عمل کردن برایتان فراهم است؛ «و غداً فی دار حساب و لا عمل» فردای قیامت زمان رسیدگی به اعمال است و جای عمل کردن نیست، تصریح کرد: خداوند در سورهٔ قلم می فرماید: «وَ یدْعَوْنَ إِلَی اَلسُّجُودِ فَلاٰ یسْتَطِیعُونَ» (سورهٔ قلم، آیهٔ 42). اینها را دعوت می کنند که فقط یک سجده انجام بده، نمی توانند چون کسی که عمری در دنیا سجده نکرده، روحیهٔ سجده کردن در او کشته شده است؛ البته زبان اینان در قیامت باز است که از مفهوم مخالف آیهٔ سورهٔ آل عمران استفاده می شود اینها همواره ناله می کنند و خدا را صدا می کنند، برای اینکه به دادشان برسد. پروردگار می فرماید: «وَ لاٰ یکلِّمُهُمُ اَللّٰهُ یوْمَ اَلْقِیٰامَةِ» (سورهٔ بقره، آیهٔ 174)، من اصلاً جوابشان را نمی دهم. هرچه ناله می کنند، جواب من را نمی شنوند؛ چون در دنیا هرچه من دعوتشان کردم، دعوت من را جواب ندادند.

استاد انصاریان افزود: این سفره یعنی «ان القرآن مأدبة الله» برای همگان پهن هست و به یک نفر هم نگفته است که حق نداری سر این سفره بیایی حتی فرعون هم می توانست سر همین سفرهٔ وحی الهی بیاید. آن زمان قرآن نبود، تورات که بود و می توانست.

در سورهٔ مبارکهٔ طه آمده است که موسی بن عمران(ع) به نبوت انتخاب شده و از خدا درخواست کرده که به من یک کمک بده. این درخواست، درخواست مثبتی است و خداوند فرمود: من برادرت هارون را کمک تو برای تبلیغ دین قرار می دهم. این آیه هم نشان می دهد به هر شکلی که می توانید، برای تبلیغ دین از مردم کمک بگیرید. بنابراین خداوند خطاب به آنها فرمود: «اذْهَبَا إِلَىٰ فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغَىٰ» (سورهٔ طه، آیهٔ 43). هر دوی شما به طرف فرعون بروید، ایشان از همهٔ حدود خدا تجاوز کرده است. «إِنَّهُ طَغَىٰ» یعنی هرکس از حدود خدا تجاوز کند، طغیانگر است و طغیانگر یعنی از همهٔ مرزبندی های خدا خارج شدن که این حرام است. وظیفه شما در تبلیغ دین این است: «فَقُولاٰ لَهُ قَوْلاً لَیناً» (سورهٔ طه، آیهٔ 44). داد نکشید، فریاد نزنید و با صدای بلند با او حرف نزنید؛ بلکه آرام و نرم با او حرف بزنید. «لَعَلَّهُ یتَذَکرُ أَوْ یخْشیٰ»، فرعون می تواند سر سفرهٔ وحی و قوانین من و حلال و حرام من بنشیند و استفاده کند تا از نفهمی دربیاید و اهل توجه شود. می تواند، چون در دنیاست؛ اگر در آخرت باشد، نمی تواند! این نمونه نشان می دهد که همه انسان ها تا زمانی که در این دنیا هستند می توانند دست از لغزش برداشته و به سوی خداوند بازگردند.

 
بدبخت چقدر زیاد و خوشبخت چقدر کم است!

استاد انصاریان در پایان گفت: برای فهمیدن باید سر سفره خداوند قرار گرفت. خدا احدی را هم استثنا نکرده است که به کسی بگوید تو حق نداری سر این سفره بیایی. «ان القرآن مأدبة الله»؛ بدبخت چقدر زیاد و خوشبخت چقدر کم است! این مدتی که از عمرمان مانده است، خودمان را بپاییم تا خوابمان نبرد، اگر خوابمان ببرد، همه چیز را از یاد می بریم.