مرضیه مشتاق گفت : در بسیاری از موارد جراحی زیبایی تنها به این دلیل صورت می گیرد که فرد از نظر روانی، عاطفی و ادراکی پذیرش لازم را ندارد، و در صورتی که مشکلاتش از این نظر برطرف شوند دیگر نیازی به جراحی وجود ندارد. اهمیت این مسئله به حدی است که باید برای آن قانونگذاری صورت گیرد، تا از این طریق افراد ملزم شوند قبل از جراحی به یک روانشناس مراجعه کنند و مشاوره های لازم را بگیرند.
به گزارش خبرنگار گروه اجتماعی برنا ؛ اینکه در جراحی های زیبایی روی دست دنیا بلند شده ایم حرف تازه ای نیست.در جراحی بینی که سال هاست رتبه یک دنیا را در دست داریم. تب جراحی زیبایی در کشور ما به حدی داغ است که دیگر آرایشگاه ها هم دست به کار شده اند و در کنار بیمارستان ها برای افراد یک سری بسته های زیبایی را عرضه می کنند. این افزایش جراحی زیبایی دیگر تنها مختص زنان جامعه نیست و مردان نیز آمار بالایی از جراحی پلاستیک را به خود اختصاص داده اند .
در مورد اینکه جراحی چه اثرات مخربی روی روان و جسم افراد دارد، اظهارنظرهای زیادی صورت گرفته اند، اما عوارض جراحی های زیبایی خیلی بیشتر از آن هستند که در ظاهر به نظر می رسند.
در بسیاری از موارد جراحی زیبایی نه تنها زندگی خود فرد را دچار مشکل می کند، بلکه کام نسل بعدی نیز از این اتفاق تلخ می شود. کودکان نسل بعدی وقتی چشم باز می کنند پدر و مادرهایی را می بینند که هیچ شباهتی به آنها ندارند. مادر در زندگی فرزند اهمیت زیادی دارد و وقتی یک بچه مشاهده می کند که هیچ شباهتی به مادرش ندارد و مادرش به مراتب از او زیباتر است، دچار بحران های مختلفی می شود.
در بررسی سناریوی ادامه دار جراحی پلاستیک در نسل های بعدی به سراغ علم روانشناسی رفتیم تا از زوایه نگاه صاحبنظران این علم به بررسی اثر جراحی های پلاستیک در نسل های بعدی بپردازیم:
مرضیه مشتاقی، روانشناس، در مورد تأثیر جراحی های پلاستیک والدین بر کودکان به خبرنگار برنا می گوید: «بیشتر افرادی که دست به جراحی پلاستیک می زنند به هویت و انسجام لازم نرسیده اند، و به همین دلیل از طریق جراحی و تغییر در بدن خود سعی می کنند به رضایت از جسم و ظاهر خود برسند. این مسئله نه تنها در نسل حاضر بلکه در نسل های بعدی نیز مشکل آفرین است و باعث مخدوش شدن هویت در نسل های بعدی می شود. در مورد نسل بعدی که از نظر فیزیکی و جسمی دچار بی هویتی می شود، نمی توان به راحتی نظر داد.»
او با بیان اینکه، هویت و پذیرش شرایط یکی از عواملی است که در خوشبختی و احساس رضایت از زندگی افراد نقش دارد، می افزاید: «انسان فقط از یک بعد جسمی تشکیل نشده است، بلکه داری پنج بعد مختلف است که مجموع آنها هویت او را می سازند. این پنج بعد شامل ابعاد جسمی، ادارکی، روانی، اجتماعی و عاطفی هستند. وقتی فرد در ابعاد ادارکی، روانی و عاطفی به رضایت از زندگی نمی رسد، تنها چیزی که می تواند عرضه کند فیزیک و جسمش است. بنابراین این فرد روی فیزیک و جسمش به عنوان اصلی ترین منبع برای هویت یابیش مانور می دهد. این شرایط وقتی به نسل بعدی منتقل شود باعث می شود، آنها هم به این دست اندازهای هویتی دچار شوند.»
او در مورد گرایش نسل بعدی به جراحی زیبایی، به تقلید از والدینشان می گوید: «وقتی فرد دچار سرگردانی هویتی می شود، به دنبال چیزی می رود که باعث رضایت مندیش می شود. بنابراین این فرد به دنبال تغییر در ظاهر خود می رود. این مسئله می تواند به تقلید از والدینی که جراحی داشته اند صورت بگیرد. همچنین زمانی که فرد در جامعه و رسانه ها گرایش به جراحی را ببیند، میل او برای این کار بیشتر می شود. عدم پذیرش خود و عدم رضایت از خود باعث می شود که افراد دچار بحران شوند و به یک بی هویتی برای خودشان و نسل های بعدی شان دامن بزنند.»
مشتاقی در مورد مدیریت مشکل جراحی های زیبایی افراطی در کشور می گوید: «آگاهی مقدم بر هر چیزی است. بسیاری از افرادی که صد در صد تصمیم گرفته اند که جراحی داشته باشند، وقتی شرایط آنها به صورت دقیق مورد بررسی قرار می گیرد، معلوم می شود که چالش در بخش دیگری از زندگی آنهاست که باعث می شود به سمت جراحی پلاستیک گرایش پیدا کنند. افراد زمانی که به این مسئله آگاه می شوند، دیگر از هزینه کردن برای این کار منصرف می شوند.»
او راه حل مدیریت این شرایط را اینگونه بیان می کند: «در حال حاضر گرایش به جراحی های زیبایی به حدی در کشور ما افزایش پیدا کرده است که بعضی از افراد بیشتر از پنج بار زیر تیغ جراحی می روند، با این وجود این افراد هنوز به رضایتی که مدنظرشان است دست نیافته اند. باید برای جراحی های پلاستیک یک سقف و محدودیتی وجود داشته باشد. به نظر من در کنار تیم های جراحی باید تیم های روانپزشکی و روانشناسی هم وجود داشته باشند. در بسیاری از موارد جراحی زیبایی تنها به این دلیل صورت می گیرد که فرد از نظر روانی، عاطفی و ادراکی پذیرش لازم را ندارد، و در صورتی که مشکلاتش از این نظر برطرف شوند دیگر نیازی به جراحی وجود ندارد. اهمیت این مسئله به حدی است که باید برای آن قانونگذاری صورت گیرد، تا از این طریق افراد ملزم شوند قبل از جراحی به یک روانشناس مراجعه کنند و مشاوره های لازم را بگیرند. انگیزه و دلیل اصلی تن دادن به جراحی های خطرناک باید مورد واکاوی قرار گیرد. از این طریق می توان نه تنها مشکلات نسل حاضر را حل کرد بلکه از بحران هایی که در کمین نسل بعدی هم هستند، کاست.»
